Alter dixit.

Lan kontuek, lehengo baten, eraman ninduten Aieteko jauregira. Sekula bertan, aurretiaz, egon gabea nintzen. Harritzekoa iruditu zitzaidan, azken boladan behintzat, horrenbeste zeresan eman duen lekua zeinen ezezaguna zen niretzat.

Gehien, egoitzetako bakoitzak duen bolumenak harritu ninduen. Pentsatzekoa da, hortaz, handitasun horren ezaugarrietako bat izango dela bertan ematen diren pausu txikiek, txikiak izanagatik, denborarekin handitasunean irabazten dutela.

Bake-prozesuak egosten diren lekuetan jabetzen gara berradiskidetzearen garrantziaz. Niri, guztiz itxi gabe utzitako kontutxo batean, neure bidea egiteke nuela gogorarazi zidan.

Ittoqqortoormiit-en hasi zen dena, azukrea eta sakarinaren arteko txantxa batekin. Sevillan eman genion jarraipena, izan zitekeen baina, azkenean, izan ez zen gaizki-ulertu batekin. Azken pasartea, aldiz, Rachel-ek idatzitako gutun baten bitartez iritsi zen.

Nik, baina, egoera onera ekartzeko ardura nire gain hartu nahi nuen. Gutunaren lekuan, teknologia berriak erabili nahi nituen xede horretarako. Eta zer hobe modan jarri diren meme-etaz baliatzea baino, pentsatu nuen.

Azkar prestatu nuen nirea, eta baita bidali ere. Azkar erantzun zidan Rachel-ek, jokoa beti bere esparrura eramateko berezko duen gaitasunaz baliatuz. Kate osoa uzten dizuet hemen:

Beste behin, eta horretan arrazoi du, ez nituen indarrak ondo neurtu…

Ego dixi.