Euskararen errezeta nagusia, lehen, orain eta gero: nahia –

Amatiñok bere blogean.

Nazioarteko Euskaralarien Topaketak eratu ziren, Gernikan, 1980ko abuztuan. Haien aztarrenez ezer gutxi aurki daitekeen arren egungo gizarte-sareetan, horra non, ustekabean, orduko argazki anonimoak dirauen erdi ezkutuan, nahiz, berrogei urte geroago, oraingo belaunaldiarentzat harako aurpegiak arrunt ezezagunak gertatu.

Euskaltzaindiak eratu topaketa haiek “Bai Euskarari” kanpainiaren baitan burutu ziren eta Austria, Alemania, Erresuma Batua, Frantzia, Japonia, Polonia, Sobietar Batasuna, Suedia eta U.S.A.ko adituak bildu zituen, euskararekiko ikerketak zertan ziren elkarrekin aztertu ahal izateko.

Koldo Mitxelenak une hartan aditzera eman zuenez, “agian zenbaitek galde dezake zer dela-eta orain ikerketa teorikoei ekin, oinarrizko hainbat gai praktiko zehazteke dugun honetan, baina teoriak praktikan duen eraginaz jabetzeaz gainera, beti ere garrantzitsua da nazioarteko euskaralariak gurean biltzea, elkar ezagutzeko, elkarren arteko harremanak finkatzeko eta, aldi berean, euskara zertan den bertatik bertara jakin ere jakin dezaten”.

Koldo Mitxelenaren ustez, aspaldidanik zor zitzaien nolabaiteko aitortza eta esker ona Wilhelm von Humboldt jakitun prusiarraren hildotik euskararen nondik norakoaz arduratu izan diren hizkuntzalari europar guztiei, beraien ekarriak nekez erakar ziezaiolakoan euskarari mesede besterik.

Hala ere, Suzuko  Ainhoa* Tamura japoniarrak topaketa haietan esan zuenez, “ikerketak beharrezko dira, baita erabaki politikoak ere, baina, baldintza guztien gainetik, euskarak aurrera egingo badu, ahaleginik egiazkoena eta zintzoena zera da: NAHIA”.

Nahia… bai duela 40 urte eta, zalantzarik ez gero, baita 40 urte barru ere.