Pandemiaren ondorioa –

Pandemia dela eta, izan diren etxeratze eta konfinamenduek hobetuko ote gintuzten zen hasiera batetik jaulkitzen genuen galdera. Batez ere lehen hilabeteetan galdera arrunta zen adiskideen artean, oso ohikoa, maiz-maiz hizketa-gaia. Gehienetan, gizarte hobe bateranzko joera baten hasieraren aurrean ote ginen zen galdera.

Gizarte hobe baten beharra. Zergatik? Hainen gaizki ote ginen hitzetik hortzera galdera-nahia horretaz galdezka ibiltzeko? Gainbehera batean ote ginen ba? Lurbira guzian, inoiz baino pobre gutxiago, gosepean inoiz ezagutu dugun jende kopururik beherenean, gerrateak ia bukatuak,… eta hala ere gizarte hobe baten irrika eta beharra?

Bai, gizarte hobe baten ametsetan parametro guziak hobera egin izan dutenean urtez urte? Eta ez dago dudarik horiek guziak egiak direla, datuak hor daudela eta aitzina egin dugula. Baina zergatik makro guziak hobera egin dutenean, ez gaude konforme egoerarekin?

Makroak hobera egin baldin badute eta beste zerbaiten beharretan baldin bagara, ez dago deus esan beharrik, mikroan egin dugu atzera. Esate baterako, etxetik hasita, ez ote dugu atzera egin? Lagun eta adiskideak ez ote dira garai batean bezain leialak? Berekoikeria ez ote da oraingo marka? Eta indibidualismoa? Hedonismoa eta moralik eza ez al zaigu ura zingiretan bezala hedatu? Ez al zaigu zuztarretaraino ustela barneratu?

Bai, eta gure Aberrira ttiki honetara begiratzen badugu, independentziarako nahia ez ote zaigu lausotu? Euskaldunok ez ote gaude inoiz egon garen bakartuenak. Euskalgintza ez al dago inoiz izan duen krisirik latzenean? Borrokalariak sentitu ote du inoiz orain sentitzen duen bakardadea? Bakartu, hoztu, geure baitara bildu, eta geure burua engainatu,… Beraz, hortaz izanen da gizarte berri baten irrika, bestela ezinezkoa da hau, guzia (munduaren ongizatearen parametro guziak, esaterako, gose-tasen amiltzea, bakearen zabaltzea, pobreziaren ttikitzea…), hobera egiten ari denean.

Lehengo egun batez soldatarik ez duten alkate gutxi horietako batek, gauzak ongi egin beharrez lanpean dagoen batek, hala esaten zidan: pandemia honetatik atera gara inoiz baino bihurriago, nahasiago eta gaiztoago: dretxoak eskatu bai, dena eskatu, dena eskatu, baina lanerako inor ez. Ez genuen asko uste!

Pandemia honek berekoikeria eta zikoizkeria barratu du. Ia-ia lur jotzeko tenorean nago.

Ez zebilen gozo nire laguna!

Honek beharko luke aterabide bat. Eta nire ustez, Mundua salbatzen saiatu beharrean, guk geure burua salbatu beharko genuke, gure familia, gure lagunartea eta gure Aberria. Ez dago etorkizunik geure burua engainatuz, ez dago etorkizunik besteak salbatze kontu horretan (geure burua engainatzea besterik ez dena) Denetaz atzendu; lehenik zeure burua, familia eta lagunartea sendatu. Gero gure Aberria, Euskal Herria, heriotza hurbil batetik urruntzeko lanean has edo segi.

Eta hori da Munduaren alde egin dezakegun hoberena. Etsenplua eta ispilua izan.

Ikusi duguna ikusi ondoren, ez dago beste aterabiderik, azken hamarkada hauetan saiatu garen guziak porrot egin du eta. Has nadin nire burutik…

Amezti

Pandemiaren ondorioa