Ikastolen elkarteko lehendakariak, Koldo Tellituk, “Arbitraia, euskararentzat zailtasunez beteriko beste eremu bat” artikulua idatzi du Ereiaron, eskola-kirolaren eremuan ematen den hizkuntza erabileraren inguruan kezkatuta.
Horra bertatik ekarritako pasarte bat:

“… eskolaz kanpoko jardueren eremuan, hizkuntza normalkuntza beharrean dagoen beste arlo bat, kirolarena, zeinetan ikastetxeetan egiten den lana ezerezean geratzen da arbitroek euskaraz hitzegiteko gaitasunik ez baldin badute. Nahiz eta euskaraz entrenatzeko gaitasuna duten entrenatzaileak izan, partidua jokatzen ari denean gaztelaniaz aritu beharrean jartzen baditugu gure jokalariak, azken batean, egunero-egunero egiten dugun lana ezerezean geratzen da, berriro ere benetan jakin behar den eta balio duen hizkuntza gaztelania dela barneratzen dute, euskaraz jakitea oso ondo dagoela baina, arbitroak azalpenak gaztelaniaz ematen dituela “guztiontzako”.
Arrazoi osoa du Tellituk, hasi eta buka.
Eta harrigarria da, EAEn behintzat erakunde propioak dauzkagularik, horrela ibiltzea oraindik ere, eskola arteko lehiaketa ofizialetan ere euskaraz normaltasunez ezin jardun.

Edonola ere, Tellituk salatzen duen egoera, beste eremu askotara eraman daiteke, ezertxo ere aldatu barik. Adibidez:
ikastetxeetan egiten den lana ezerezean geratzen da, gurasoek euskaraz hitz egiteko gaitasunik ez baldin badute, edota euskaraz jakin arren euren artean erdaraz egiten badute, edota lagun artean euskaraz egiten badute…
Edota, ikastetxeetan egiten den lana ezerezean geratzen da, herrian euskarak presentziarik ez badu apenas, gazteen erreferente guztiek, heldu nahiz gazte, erdaraz jarduten badute, kultur eta aisialdiko eskaintza nagusiki erdaraz bada, euren gustuen araberako euskarazko telebista katerik ez badago, …
Eta, ikastetxeetan egiten den lana ezerezean geratzen da, ikastetxeak berak gurasoekiko harremanetan erdarari lehentasuna ematen badio, gurasoei zuzendutako jarduerak erdara hutsezkoak badira, eta abar.

Zeren horretaz guztiaz ere konturatzen baitira gazte begiluzeok, eta ohartzen dira, benetan jakin behar diren eta balio duten hizkuntzak espainiera eta frantsesa direla, euskaraz ikastera bidaltzen dituzten guraso gehienek euskara gutxi edo batere ez dutela erabiltzen, gero fokoa gazteongan jartzen badute ere.

Badakizue, seme-alabok… Zuek ez “erre”, ez “edan”, eta euskaraz egin.
Geronek ez bezala.

Erdarari kateatuta