Egin, bidaia laburra oroimenera –

Eskola izan nuen Egin egunkaria. Baita Egin Irratia ere. Unibertsitatean baino gehiago ikasi nuen bietan. Lehenengoan, papereko egunkarian, Zarauzko berriemailea nintzen. Bigarrenean, irratian, literaturari buruzko Itsaso debekatuak irratsaioa egiten nuen astearte arratsaldetan. Pare bat urte eman nituen bietan, egunero batean, asteartero bestean, 1998ko uztailean Espainiako epaileek eta poliziek egunkaria eta irratia itxi zituzten arte.

Gaur, Gara egunkariak argitaratu duen erreportaje hau goitik behera irakurrita eta argazkiak ikusita, zerbait hautsi zait bihotzean. Bidegabekariaren gurpilak bueltaka segitzen baitu. Itxieraren kolpeari edo adierazpen askatasuna eta dozenaka lagunen lanpostuak zaurituta geratu izanari, epaia gehitu zitzaion: arduradunak kondenatu eta espetxeratu zituzten, eta zuzendaria, kazetariak… Gaur, bereziki, kartzelan segitzen duten Jabier Salutregi eta Teresa Toda ditut gogoan.

Gaur, argazki hauek ikusita, zaila da hitzetara amorrua ez ekartzea. Izan ere, epaileek, administratzaile judizialek eta polizia arrotzek Egin eta Egin Irratia zirenen egoitzak zertan bihurtu dituzten irakurri besterik ez dago. Hondamendia, mendekua islatzen duten hainbat zantzurekin.

La sensación se hace todavía más asfixiante al acceder a los despachos de dirección, sumidos en la oscuridad absoluta al haber sido tapiadas sus ventanas. Aquí es donde se alojaban los policías que custodiaron el edificio, como denota la vajilla y hasta las bombonas de gas y sartenes abandonadas. O los posters de revistas pornográficas, banderines deportivos castellanos o hasta un escudo de Euskal Herria sobre el que jugaban a los dardos.

[GARA, 2012-05-06, La muerte administrada del patrimonio de Egin en Hernani].

Egin egunkaria nire bizitzaren puska bat da. Iraganeko leiho bat. Kazetaritza eskola, eguneroko kronikak, argazki kamara digitalik, posta elektronikorik eta gaur egungo teknologiarik ez zegoen sasoian. Spielbergen Close Encounters of the Third Kind filmekoa zirudien fax-modem zaharraren letaniaz akordatzen naiz, zortzi eta hamabi argazkiko eguneroko karreteez, horiek ordu zehatz baterako taberna batean utzi beharraz, argazkilarien laborategiaz, Gipuzkoa saileko lankideez, sasoi hartako ordenagailuez…

Egin Irratiaz akordatzea, berriz, nostalgia putzu bat marraztea da. Oheratu orduko, Fermin Muguruza zen gaueroko bidaidea, RIP taldearen Lepoan hartu mitikoarekin hasten zen Igo Bolumena hartan. Kannabis Baratza saioan ezagutu genituen munduko reggae taldeak, internetik eta musika erraz eskuratzeko aukerarik ez zegoenean. Udan Bota Salabardoa saioarekin freskatzen ginen. Errepideetan han edo hemen erretentzioak egon zitezkeela jakiten genuen albistegien amaieran, Guardia Zibilak kontrolak jarri zituelako. Zorion agurrek eta preso eta iheslariei eta hauen senideei eskainitako abestiek betetzen zizkiguten bazkalorduak musikaz eta besarkadez.

Literaturaz aritzeko aukera sortu zen gero, eta Itsaso debekatuak haren lemari eutsi genion, gustura, astero itsasontzia munduko literaturetan barrena porturatuz.

Isildu egin nahi izan zuten guztia.
Baina begiratu ingurura, irakurri, entzun. Ez zuten lortu, bistan denez.
Min egin zuten, kartzela urrunetan preso dituzte oraindik batzuk, baina 1998ko uztailean emandako kolpe harekin ez zuten nahi izan zuten ezer lortu.

Gaurkoa bezalako egunetan, bidegabekeria zenbaterainokoa izan zen eta zenbaterainokoa den oroitzea soilik.

Gainerakoan, bidea egin du herri honek.
Orain askoz gehiago gara.

(Jatorrizkoa Kalaportu blogean.)

Egin, bidaia laburra oroimenera