Urte Berriarekin ez nuke ezkorregia agertu nahi, baina atzo bazkalondoan Hendaia-Barkoxe rugby partida baten bigarren zatia ikusi nuen, hementxe, gure etxetik pauso batera dagoen estadioan. Baina barkatu, gaizki diot, Hendaye-Barcuseren artekoa izan zen partida. Ez ditut mila belarri, baina  ez jokalariek, ez ikusleek, ez bozgorailuek ez zuten hitz bakar bat erabili euskaraz. Areago, extralurtar bati bezala behatu zidaten, guztiz harriturik, txartel saltzaileak eta baita tabernako hendaiar jator askoek ere, neure beharrak eta garagardoak (bierak) euskaraz eskatu nizkienean. Ene euskararen doinu arrotzaz jabeturik, espainieraz erantzun zidaten gehienek, edo frantsez geldo zozo horretan, ahal izan zuten moduan. Han populua zegoen matxari begira, eta populu haren burutik pasatu ere ez da egiten Frantziako frantses baizik ez direnik. Gernikan arbola bat denik ere ez dakite eta ez dute jakin nahi. Hori bai, matxaren finieran, Paquito El Chocolatero eta beste pasodoble zezentar batzuk jarri zituzten euren jatortasunaren adierazle, muga-mugan baitago Hendaia, mundu guztiak dakienez. Oso sarri (sarriegi), errealitateak erakusten dit, Xaho eta Abbadiaren Zazpiak Bat ospetsu hura, ametsa baino, Hegoaldeko ni bezalako artaburuen fantasia eroa baizik ez dela.  Ene herrian ere ez dut kausitzen jada lekurik. Abaltzisketara edo Amorotora beharko dut emigratu ekosistema egokiaren bila, basurdeen antzera, zailegia baitago honi guztiari buelta ematen. Ez bainaiz nor, ez baitakit nola, ez baitaukat jada indarrik ez eta ere itxaropenik.