Lohiaren makina
Lohiaren makina –
Umberto Eco idazle italiarrak, Número cero (2015, Penguin Random House) eleberrian, “lohiaren makina” terminoa sortu zuen, “eskandaluzko salaketa faltsuen bidez aurkari politikoa deshumanizatzen eta deslegitimatzen saiatzean”.
Horrela, FAES Fundazioaren laborategietan (buru nabarmena Aznar izango litzateke), Begoña Gomezen aurkako informazio faltsuak eta desitxuratzeak prestatuko ziren, eta, ondoren, Podemos kitatzeko exprofeso sortutako web digital eskuindar guztietara bidaliko ziren aldi berean, eta orain ariete bihurtuko ziren Sanchezen aurka.
Webgune eskuindar horiek desinformazioaren birusa inokulatzen duten agente patogenoak izango lirateke, eta Espainiako demokrazia formalaren sui generis printzipioekin suntsitu ahal izango lukete, trumpista entzima bikoitzaz hornitutako DNA bat dutelako (politikoki zuzena denaren kitapena eta fake news-en erabilera).
Gezur-fabrika horietako gehien-gehienak Ayusoko kortijo pertsonal bihurtutako Madril batean egongo lirateke, eta ezkutuko dirulaguntzekin eta publizitate instituzionalarekin finantzatuta egongo lirateke. Haien zeregina, gezurrak, erdi egiak eta desitxuratzeak zabaltzea izango litzateke, eta, gero, egunkari inprimatuetan idatziz jasoko lirateke, konplot eskuindarraren bozeramaile ofizial bihurtuta.
Informazio hori, inprimatutako bitarteko errespetagarriak zuritua, sicofante edo salatzaile profesionalak (Manos Limpias sasi-sindikatuak ordezkatua) erabiliko du salaketa txandako epaile tardofrankistari aurkezteko. Azken hori, arduratuko da aukeratutako biktimaren inguruko zirkulu ixteaz salaketa bat tramitera onartzean, zeinak, bere legezko ibilbideaz aparte, Zesarren emaztearen zintzotasuna zalantzan jartzeko helburua lortuko zukeen.
Lohiaren makina
