Alde batetik, Marine Le Penek (Batasun Nazionalaren burua) “garaipen ideologikoa” izan dela aldarrikatu du, ultraeskuinaren logikaren barruan, migratzaileen kriminalizazioan eta oinarrizko eskubideen urraketen gorakadan sakonduz. Horrek zisma bat ekarri du “makronismoaren” barruan, eta ezkerreko hegalaren ustez, urrunegi joan da. Izan ere, Osasun ministroak dimisioa eman du.

Testuak hainbat neurri jasotzen ditu, hala nola etorkinek zenbait gizarte-laguntza (etxebizitzakoak edo familiakoak) jaso ahal izateko itxaronaldia 5 urtera luzatzea (egungo 6 hilabeteetatik). Asilo-eskatzaileentzako lanerako eskubide automatikoa kentzen du, eta Frantziako lurretan legez kanpo bizitzearen delitua sortzen da, kanporatze azkarragoak baimenduz. Era berean, etorkinak erregularizatzeko gaitasuna ematen da, eskulana falta den sektoreetan lan egin ahal izan dezaten, zenbatekoa 10.000 pertsonara mugatzen badute ere. GKE desberdinen arabera, azken hamarkadetako legerik atzerakoiena da.

Lege honen tentsio-guneetako bat gizarte-laguntzak murriztea izan da; hori da ultra eskuinaren eskakizun nagusietako bat, eta nahi zuena lortu du. Horrek Le Pen Eliseotik gero eta hurbilago jartzen du. Inkestek ia % 30eko boto-estimazioa eman diote bere alderdiari, Macronekiko ia 10 puntuko aldearekin.

Bestalde, Europar Batasunak Migrazio eta Asilo Ituna onartu du hainbat urtez negoziatu ondoren. Giza eskubideen aldeko erakundeek uste dute eskubide gehiago urratuko dizkiela migratzaileei, eta, Amnesty Internationalek adierazi duen bezala, “sufrimendua areagotuko du” babesleku bat baino bilatzen ez dutenei. Kriminalizazioa lehenetsi dute elkartasunaren eta giza eskubideen errespetuaren aurretik.

Erabakiak bost arautegi ditu. Elementu nagusia Dublingo Arautegiaren erreforma da, lehen sarrerako Estatuari (batez ere Italia, Grezia eta Espainiari) asilo-eskaeren erantzukizuna orain arte esleitzen ziona. Hemendik aurrera, estatu horiek beste estatu kide batzuen laguntza eskatu ahal izango dute migratzaileen etorrera masiboa aurreikusten dutenean. Hala ere, GKE batzuek ohartarazi dute horrek migratzaileen itxaronaldia eta mugetan pilatzea betikotu ditzakeela.
Beste neurri kaltegarrienetako bat da estatuek migratzaileak hartzeari uko egin ahal izango diotela onartu gabeko migratzaile bakoitzeko 20.000 euroko zigorra ordaintzearen truke. Horrela, estatu batzuek urteetan defendatutako nahitaezko kuoten sistema betiko baztertu da.

Akordio horrek, gainera, EBk Libiarekiko, Tunisiarekiko, Turkiarekiko edo Albaniarekiko duen mendekotasuna indartzen du. Baliabide ekonomikoak migratzaileen harrera duinera eta integraziora bideratu beharrean, dirua bideratzen da migratzaileak beren mugen barruan pilatzea helburu bakarra duten herrialdeetara, giza eskubideen arloan dituzten ondorioak kontuan hartu gabe. Erantzukizuna saihestea eta mugen kontrola eta errepresioa kanporatzea dakar.
Orain, 27 estatuek eta Europako Parlamentuaren osoko bilkurak akordioa berretsi beharko dute.

EBren bilakaerak herrialde indartsuenen bilakaerari jarraitzen dio, hala nola Alemaniari, Merkelen “ate irekiak”-etik (2015) Scholzen “azkarrago deportatu behar dugu”-ra (2023) igaro den estatua. Meloniren ultraeskuin italiarra immigrazioaren aurkako borrokan sakontzen ari da. Adibide gisa, Erromaren eta Albaniaren arteko ituna: Italiak bere uretan erreskatatutako migratzaileentzako harrera-zentroak Albanian eraikiko ditu. Melonik migratzaileak ezkutuan deportatzeko egin duen azken burutazioa da. Albaniako Konstituzio Auzitegiak, ordea, bertan behera utzi du.

Immigrazioaren gaiak ultraeskuinaren mugimendua egituratzen ari da EB osoan. Azken urteetan bizi izan diren krisi-garaietan (Covid, Ukrainako gerra), eskuindarrek ez dute zalantzarik izaten migratzailea errudun gisa identifikatzeko.
Desberdintasun sozialak hazten eta enpresa handiek onurak biderkatzen dituzten bitartean, Estatuko eta EBko gobernuek egoera atsekabegarri batetik ihes egiteko beren burua uretara botatzen duten pertsonak jazartzen dituzte. Ez zen ikusten xenofobiaren gorakada hori Siriako gerratik, EBk milaka migratzaile jaso zituenetik. Azken hamarkada honetan, pertsona migratzaileen harrerarekiko ezinikusia ultraeskuinaren gorakadaren eskutik joan da. Europa postulatu kontserbadoreagoetara mugitu izan da.

ELAk kezkaz ikusten ditu gertakari horiek, Espainiako Estatuan ultraeskuina gero eta gutxiago ezkutatzen baita, mezu arrazistak, matxistak, LGTBIfobikoak eta abar zabalduz. Euskal Herrian ere, eskuin muturrak hauteskudeetan hazi ez arren, gora egiten dute mezu horiek. Horregatik, sindikatu gisa xenofobiari eta arrazakeriari aurre egin behar diegu, bai lantokietan, bai gainerako gizartean.

ELAk gizarte-laguntzen, pentsioen eta zerbitzu publikoen alde eta diskriminazio mota guztien aurka mobilizatzen jarraituko du. Bost urte igaro dira “Inor ez da ilegala” kanpaina abian jarri zenetik. Kanpaina hori Bilboko mahai-zapi talde batek jarri zuen martxan, elkarrekin antolatu eta kalean saldu ahal izateko. Harrezkero, 30.000 euro inguru bildu dira “Inor ez da ilegala” leloa duten produktuen salmentari esker (jantziak, poltsak…). Ekimenak agerian utzi du migratzaileen aldarrikapena, eta erakutsi du Euskal Herria herri solidario eta aldarrikatzailea dela. Zalantzarik gabe, ekimen honek indarrean jarraitzen du, “Eskubide guztiak pertsona guztientzat” leloak bezala.

Inor ez da ilegala Inor ez da ilegala Inor ez da ilegala