‘Munich 1962: isildu egia’ – “Gero eta gehiago gara estrategia nazional hori martxan jartzen saiatzen ari garenak”
‘Munich 1962: isildu egia’ dokumentala, urtebete inguruko ibilbidearen ostean, sarean da dagoeneko. Egileetako birekin aritu gara solasean: Larraitz Ariznabarretarekin eta Naroa Anabitarterekin.
1.- Munich 1962: isildu egia dokumentala sarean jarri duzue, nahi duenak eskuragarri izan dezan.
Bai. Proiektu honen hasieratik, gure nahia ahalik eta gehien zabaltzea izan zen, hausnarketarako tresna gisa. Hainbat lekutan antolatu genituen emanaldiak, eta emanaldi horien ondorioz, herri askotatik deitu digute. Horrela, leku bakoitzean, eztabaidatu eta hausnartu dugu. Hori zen gure helburua. Aurretik genuen susmoa berretsi dugu, hau da, herri hau oraindik bizirik eta bizitzeko gogoz dagoela eta oso kezkaturik dagoela daramagun norabide politikoarekin. Uste dugu oraindik ikusi ez duen jende ugariri ere interesatuko zaiola, eta horregatik jarri dugu sarean.
2.-1962ko Municheko Itunaz hitz egiten duzuen arren, gaurko egoeraren inguruko hausnarketa da, beraz, interesatzen zaizuena?
Bai, garai hartan gertatutakoa aitzakiatzat hartu dugu, Municheko Ituna egin zenean han izandako hainbatekin hitz egiteko aukera genuelako. Haiei egindako grabazioak agertzen dira dokumentalean. Baina garrantzitsuena zera da, duela 50 urte egin ziren akats politiko berberak errepikatzen dihardugula gaur egun ere. Municheko gertakaria adibide bat da; historian atzerago egingo bagenu, beste hainbat adibide topatuko genituzke, eta guztietan gauza bera errepikatzen da: estrategia nazional baten gabezia. Gaur egun politikan lider gisan aritzen direnek goitik behera ezagutu beharko lituzkete pasarte horiek guztiak, baina ez da horrela, eta horregatik jarraitzen dugu etengabe harri-kozkor berarekin estropezu egiten. Independentziara nola iritsi jakiteko, argi izan behar dugu, behintzat, nola ez garen iritsiko.
3.-Estrategia nazionalaren hutsunea sumatzen duzue… baina, batzuen ustez, badaude hainbat bide martxan, ezta?
Bai, ohikoa da hemen “estrategiak” daudela entzutea, eta ados egotea edo ez egotea dela kontua. Baina hori esateak berak erakusten du estrategiarik ez dagoela eta, gainera, estrategia zer den ere ez dagoela argi. Izan ere, herriek beren independentzia lortu edo mantentzeko estrategiA izaten dute, ez estrategiAK. Estrategia Nazionala da, herri osoarena; helburu estrategikoa bakarra da (bere burua gobernatzea, hau da, gobernu propio bat), eta taktikak horren araberakoak izaten dira. Gure kasuan, helburu estrategikoa gobernu propioa berreskuratzea da; horrek bakarrik irauliko ditu egungo indar harremanak. Gobernu hori martxan jarri behar dugu, eta bide hori elikatzea bakarrik da estrategikoa menperatutako herri ororentzat. Dokumentalean ere hitz egiten da horretaz.
4.-Baina askok esango lukete… “eta bitartean?”.
Aurretik esandakoa ulertuz gero, “eta bitartean?” galderak ez du zentzurik: ez dago bitarterik. Esaten ari garen hau guztia ez da lan makala; nahiko lan hori dena egiteko. Ez daukagu “bitarterik” denbora galtzeko: ematen dugun pauso orok gobernu propioa elikatzen duen edo ez pentsatu behar dugu etengabe. Adibidez: gure herriaren zatiketak etsaiaren estrategia elikatzen du, haiek indartzen ditu eta gu ahuldu. Ondorioz, zatiketa hori elikatzen duen oro gure aurkakoa da, ez da estrategikoa. Hortik kanpo egin behar dira pauso estrategikoak. Zatiketa horren barruan egiten denak oso-oso neurtua behar du izan, benetan gure estrategia (gure gobernua) elikatzen duela oso nabarmena denean bakarrik. Baina hemen “estrategia” edo “bide” deitzen zaie zatiketa hori etengabe elikatzen duten pausoei. Hori ez da estrategikoa guretzat, eta are gutxiago nazionala. Hor denbora galtzen ari gara, eta, dokumentalean esaten den bezala, etengabe akats berberak errepikatzen ari gara.
5.-Erabat aldatu behar dugu, beraz, herri gisan jokabide politikoa?
Bai, eta ari gara nolabait. Horren erakusle da dokumental hau bera egitea eta baita izan duen harrera ere. Gero eta gehiago gara estrategia nazional hori martxan jartzen saiatzen ari garenak. Egia da herriak okupatu zutenetik beti egin duela lan handia erresistentzian, eta segur aski horregatik iritsi gara bizirik honaino. Erresistentzia mailako indar horri ideologia propioa gehitzen badiogu, askoz hobeto arituko gara. Behin betiko pausoa emateko, erresistentziaren mailatik gora egin behar dugu salto. Geure gobernua martxan jartzen hasi behar dugu.
(Jatorrizkoa gureberriak.com )
Interesgarria ez, euskaldun orok ikusi beharreko dokumentala. Gure arazoak historian zehar aspalditik datozela eta gaur egun, EHBildu-ren eskutik Podemosekin arazo berdin berdinean gaudela erakusten duena.
Beti sekuentzia berdina: euskal herria askatzeko prozesuan aurrera doa, eta espainiar eta frantziarrek diote haiek (Podemos gaur egun) lagundu ezkero, demokrazia bat ezarri eta gu askatuko gaituztela. JAJAJA!
Eta diotena, beti tenteltzat hartu gaituztela, negoziazioak ezkutatuz, guri hautsa salduz, eta PSOEren aginduetara honetan eskeini duen laguntza PNVk. Ezkertiar ala eskuindar, espainiar alderdia faxista da eta izango da beti, gure bide propio eta bateratua egin behar dugu bai ala bai.
Animo dokumentalaren zabalkuntzarekin, zorionak egindako lanarengatik. Bada garaia euskaldunok engainu honetatik irten gaitezen. Ea lan honekin jarraitu ahal duzuten.
EAJren saldukeria horren aitzinean batzuek talde txiki-txiki bat osatu zuten nonbait, hain garrantziarik eta eraginik gabea orain dokumental bidez ezagutzen ari garela.
Bitartean bertze batzuek askapen mugimendu bat sortu zuten eta egiazko borrokari lotu herri hau zapalkuntzaren aitzinean zutik jarriz nazionalismo iraultzailearekin.
Gaur egun alde batetik sektatxo ustez iraultzaile espainolistak eta bertzetik ustezko egiazko independentista bakarren gisako sektatxoek protagonismo gehiago badute,hein handi batean askapen mugimendu errealaren eta nazionalismo iraultzailearen krisiagatik da.
Dokumentalean eta mezuetan badaude egiazko borroka berbideratzeko kontuan hartzeko moduko hausnarketak ere,baina apaltasunez,eta ahantzi gabe hamarkada luze hauetan jende anitzek bere bizia eman duela aberria eta askatasunagatik eta ehunka direla oraindik preso direnak.
Tremendismoa, biktimismoa eta espontaneismoa ez gaitu inora eramango, beno bai, inperialismoaren besoetara. Askapen mugimendu horrek espaina eta frantziaren estrategiatik ateratzeko ez du inoizez lortu. Betidanik, nahi edo nahi gabe, errekuperatua eta integratua egon da zapaltzaileen sistema barnean eta beti izan da inperialismoaren instituzioetarako parte hartzailea haien legalitatea guri inposatzeko. Talde txiki-txiki horrekin, behingoz, inperialismoak ezin zuen eta ezin du errekuperatu eta integratu. Gaur egun bakarrak dira planteamendu serioa, sendoa eta estrategikoa egiten dutena. Bukatzeko galdera bat: existitzen al dira egiazko independentistak? benetazko independentistak? Nik uste dut independentistak garela ala ez, baina zergaitik erabiltzea egiazko edo benetazko hitzak? Hori esaten duena, nire ustez, ez ditu gauzak oso garbi.
Txabi Etxebarrieta eta hainbertzeren borroka inperialismoan integratua dela iradokitze soila higuingarria iruditzen zait. Irain hutsa da, irain onartezina.Askapen mugimenduak herri hau altxarazi zuen inperialismoaren aurka eta inperialismoak errepresio gogorrez erantzun dio.
Okupazioaren peko instituzioekiko jarrerari dagokionez, historikoki planteamendu desberdinak egon dira eta eztabaida potoloak mugimenduan berean. Orokorrean hastapenean ildo deslegitimatzailea garatu zen eta zentzu horretako jarduna garatu bai “legebiltzar” autonomikoetan eta zer erranik ez Espainiko kongresu eta senatuan.
Gaur egungo parte-hartze normalizatua dela bi eguneko kontua da,nere ustez abertzaletasun iraultzailearen krisiarekin bat datorrena gauza anitz bezala (zatiketa administratiboa onartzea,piper potoak ezartzea. . ). Baina ez dezagun ahantzi sisteman integratzera bultzatzeko inperialismoak gerra (zikina eta zikinagoa),gartzela,epaiketak edota ilegalizazioak erabil(tzen)i dituela.
Horrelakorik aldiz ez talde txiki horrekin. Ez omen du inperialismoak errekuperatu . . jakina, praktikan ezdeusa izan denez,izatez inperialismoak ez dio isunik ere jartzen hitzaldiak eta antzeko ekimen antolatzeagatik. Irudiz inperialismoa zozoa da. .
(Egiazko independentisten aipamena ez duzula ulertu dirudi nere iruzkinean aitzinean “ustezko” jarri baitut eta hain zuzen zuk interpretatutakoaren kontrako zentzuan idatzia baita) .
Ahantzi gabe, dokumentalean azaltzen direnak ere klandestinitatean ibiliak direla eta ondorioz, errepresioaren laztanak jasoak direla. Baina ez da hori kontua. Dokumentalak oso argi erakusten digu garai batean Pnvk egin zuen hautua beste batzuk ere egin dutela gaur eta ahalegin guztia egiten ari direla herri honek maila estrategikoa (auto-instituzionalizatzea) erdietsi ez dezan.
Eskertzekoa da dokumentalarekin egin duten saiakera, politikan erakutsi ditugun gabeziak modu duin eta ulergarrian azaltze aldera; beti, hankasartzeak berriro errepika ez ditzagun asmo garbiarekin.
Karlistak, 36ko gudariak, Txabi,…guztiak dira gureak, baina irabazi nahi badugu, garai haietan egindakoaz hausnartzera eta porrot haien gakoak aztertzera behartuak gaude.
Inperialismoak gerra zikina, gartzela, epaiketak, etabar erabili duela… Eta zer espero zenuen ? Zure arazoa da inperialismotik zerbait ona espero zenuela eta ez duzu ulertu inperialismoaren helburua gure desagerpena dela. Desagerpen fisikoa. Harrigarria da nola eskatzen duzun talde txiki horrekin errezeta berdina aplikatzea. Ez dira zozoak, inperialistak, ezta aborigen kolaborazionistak, “isildu egiak” nahiago dute erabiltzea eta konfiatuak daude horrelako pentsamendua eta hildo estrategikoa ez dela herriari inoiz ez iritsiko. Nik jakin nahi nuke esaten duenarekin zer planteamenduekin ez zaudela ados . Aipatzen duzu Txabi Etxebarrietarena etabar, nik ez dut zalantzan jarriko haien nahia baina politika beste gauza da. Nahiak errealitatera bihurtzea. Talde txiki horrek, nire ustez, klabe ideologikoak eta estrategikoak ditu eta ez du herri mugimendurik atzetik, momentuz. Zuk deitzen duzun askaperanako mugimenduak bazuen atzetik herri mugimendua baina ez zuen ezta estrategiarik ezta klabe ideologikorik. Ez duzunean estrategiarik etsaiaren estrategian erori zara eta horrela gaude gaur egun zuk “iraultzaren krisia”-gatik deitzen duzula. Ez da iraultzaren krisia, estrategiaren falta baizik. Noiz lortuko dugun fusioa hori: independentziarako estrategia eta herriaren indarra atzetik? Batasunak bakarrik eman dezake estrategia politikoaren barnean. Ez baldin badago independentziarako estrategiarik ezin da batasunik lortu. Bukatzeko, egia da erakunde armatua erresistenziaren ahotsa nagusia izan dela azken berrogeitahamar urtetan baina nola ulertu horrelako erresistenzia etsaiari beti bazauden bere inplikazioa eskatzen? Noski inplikatuko direla… guk desargertzeko. Eta horrela gaude gaur egun, erresistentziarik gabe, desagertua. Zeren trukez? Politikan ez daude trukerik, independentzia indarren bidez inposatzen duzu edo dependientea eta zapalduta jarraitzen duzu. Iritsi da, orduan, independentziarako antolamenduaren ordua eta hori susmatu dut “talde-txiki”ren mentsaian entzun dudanatik.
“ez dezagun ahantzi sisteman integratzera bultzatzeko inperialismoak gerra (zikina eta zikinagoa),gartzela,epaiketak edota ilegalizazioak erabil(tzen)i dituela.” Hara nere esaldia. Hor ez dago inon ezuste agerpenik;berriz ere funtsik gabeko interpretazio batekin zabiltza Freud.Ulermen arazoak dituzula dirudi.
Horrela asmatzen duzu errepresio eskearena ere.Askapen borroka batek intentsitate minimo bat duenean automatikoki dakar errepresioa,nahiko genuke noski horrela ez izatea,baina horrela da.Inperialismoak beretzat arriskutsu denarekin horrela jokatzen du.Eta bertzela oso arriskutsutzat ez duenaren seinale.
Izan ere paperak dena eutsi dezake,baina estrategiak gatazkan aplikatzen dira eta gatazkan garatzen dialektikoki.Hori jakiteak noski eskatzen du ere gatazkaren ikuspegi koiunturalen zurrunbilotik haratagoko ikuspegia ere izatea,baina gauza bat da askapen borroka baterako estrategia garatzea eta bertze bat maila teoriko hutsean aritzea praxi iraultzailearen garapenik gabe.
Iñaki,garai batean klandestinitatean ibili ziren PSOEkoak ere…Gero frankismoaren erreforman denak legeztatu ziren eta klandestinitatean borroka segitu zuten bakarrak denok dakigu zein diren.Areago askapen mugimenduak esparru legeztatuan ere aritzea erabaki zuen,baina hor ere errepresiotik libratu gabe, ilegalizazioetaraino iritsiz.
Beraz bai,hausnarketa,azterketa eta gogoeta pilaka,kritika eta autokritika ere bai,irakaspenak ateratzea hobetzeko,indartzeko eta irabazteko jakina!Baina apaltasunez, oportunismorik gabe eta borrokan txertaturik.
http://www.berria.eus/paperekoa/1513/006/001/2013-06-02/etxebarrietaren_pistola.htm
Irakurri nuen artikulu hori eta eskertzekoa,txalogarria iruditu zitzaidan.Gogoan ditut Aristiren bertze batzuk ere, Amaiurrek espainiar erregearekin izaniko jarrera kritikatuz edo berrikiago Garak galosoen liburuak argitaratzea salatuz.Zuzenak eta bidezkoak dudarik gabe.Baina gogoan dut duela ez hain aspaldi,oraingo “garai berrizaleen” tesi bertsuak defendatzen eta elikatzen zituela berak ere.
Horregatik apaltasuna beti eta oportunismorik inoiz ez!
Historian zehar badaude nahiko adibideak non inperialismoak ez du detektatu, bere neurrian, zapalduen indarra eta hauek, estrategikoki bideratuak, inperialismoaren ahultasuna aprobetxatuz eta garaileak atera. Beste aldetik kolonizatuen sindromean erori gara herri bezala eta behar genuen estrategiaren teorizazioa azaldu da eta indartzen ari da. Bere denbora eta ibilbidea beharko du eta hortarako herriaren bultzakada beharko da. Nondik hasiko gara? “Talde txiki” horrek lehen harria bota du 500 urte ez gero estrategiarik gabe. Detonanteak dira eta deflagrazioa da behar duguna. Eta hori lortzeko noren eskuetan dago? Herriaren eskuetan. Berriro esango dut: fusioa behar dugu lidergo eta masa kritikaren artean. “Talde txiki” hori bitarteko bat da hori lortzeko eta bitartean zertan dabil gure herria? (Ni barnean sartuta…). Zer gehiago eskatuko diogu “talde txiki” horri? Lidergo eta masa kritikoa izateak? Hori bai inkoerentzia dela.