Ibarretxismoa; EA eta EHbildu
Ibarretxismoa; EA eta EHbildu –
Gasteizko Legebiltzarrerako 2001ko hauteskundeak latzak izan ziren. Lizarra-Garazi hautsita eta su-etenaren bukaturik, eszenatokia zaila zen. Mayor Oreja nazionalismo espainiarraren ordezkari nagusia zen eta PSE bere esanetara jarri zen. Koalizioan aurkeztutako Ibarretxeren hautagaitzak 600.000 bozka lortu zituen. Agerian geratu zen ezkerreko abertzale askok bozka horretan babesleku aurkitu zutela, Arzallusek berak aitortu zuen.
Txiste moduko bat zabaldu zen egun horietan: “ez ezazu esan inoiz:- ur hau ez dut dastatuko”; “apaiz hau ez da gure aita” eta “ez dut PNV bozkatuko”. Zer esango dut bada, neuk ere Maddalen Iriartek aitortu zuen “bekatu “ bera egin nuen. Esan bezala, askok egin zuten lez, Mayor Oreja gelditzeko babesleku aurkitu nahi genuelako, baina, baita nolabait ere, ETAk hitza jan izana zigortu nahi genuelako. Izan ere, hamarkada luzez politikoki zurtz ibili ondoren, aspaldiko partez, Euskal Herritarrok sortutakoan pozez zoratzen bozkatzera joan berriak ginen eta amorrazioak gainditu gintuen. ETAk Euskal Herritarrok proiektua birrindu zuen eta horrekin batera noraeza nagusitu zen Ezker Abertzale soziologikoan.
ETAk Ezker Abertzalearen gidaritza nahi zuen; ezker abertzale soziologikoak, berriz, ordurako, ez zuen horrelakorik onartzen. Politikaren garaia zen, indar zibilen txanda, bakearen aroa eta irabazteko unea. Luze jo zuen amaierak. Bukatu zen, buka zitekeen modu bakarrean, aldebakartasunetik, lekukoa eta ardura behin betiko herriari emanez. Orain arin eta labur esateko gai gara, aldiz , urte horietan korapilo andana ez zegoen askatzerik eta ezker independentistaren oinarria etsituta zegoen. Ondorioak ere tragikoak izan ziren.
Egoera asko luzatu zelarik, Ibarretxek kudeatu nahi izan zuen. Emaitza ezaguna da, eta dagoeneko beste artikulu batzuetan aipatu dut. Ibarretxeren bi planek porrot egin zuten, batik bat egun PNVren gidaritza dutenek bizkarra eman ziotelako. Beste faktore asko egon ziren, baina nire ustez ,zilegi da bere etxekoei erantzukizun handiena leporatzea, euren zerrendaburua baitzen.
Ibarretxeren agintaldiaren azkeneko hilabeteak agoniakoak izan ziren. Lehendakariak babes gehiago zeukan alderditik at, Sabin Etxean baino. Azkenean, Ibarretxek amore eman zuen, batzuek Garaikoetxeak egin zuena errepikatuko zela uste zuten arren. “Ibarretxismoa” hil zen.
Ziklo hori bukatutakoan, Ezker Abertzale soziologikoa berregituratzen hasteko gai izan zen. ETAren behin betiko su-etena iritsi zen eta zubi berriak eraikitzeko parada heldu zen. Egoera berriak Bildu; Amaiur eta EhBildu sortu zituen; Ipar Euskal Herrian, berriz, gorabehera hauei aurre egiteko gai izan ziren hasieratik; eta lehendik, ezker soberanista soziologikoa Ehbain elkartzeko gai izan ziren, aitzindariak, alegia.
Eta hau guztia gogoratzea ondo datorkigula uste dut, azkeneko asteetan EAn egon den zalaparta ulertzeko datuak emal ahal dituelako. Nire ustez, bi irizpide egon dira lehian: batetik Ehbildu Ibarretxismoaren oinordekoa izan zitekeela uste zutenena; eta bestetik Ehbildu, Euskal Herritarroken oinordeko berritua izan daitekeela uste dutenena.
2001ean mendebaldeko hiru herrialdeetan Ibarretxek sozialdemokraziatik eskuinera zegoen esparru abertzalea elkartzea lortu zuen, sekulako arrakasta izan zuelarik. Arrakasta hain zen handia , non Gasteizko Legebiltzarretik Euskal Herri osorako egitasmo soberanista zabaltzea bideragarria zela pentsatu baitzen.
Orain, ordea, Europako sozialdemokrazia osoak aukeratu behar izan duen bezala, euskal sozialdemokrazia ezkerrarekin bat egitea ala neoliberalismoaren kudeatzaile atsegina izatea erabakitzeko beharrean dago. Funtsezko zalantza honek eragina izan du EAko koadro politikoetan. Batik bat PNVk PSE eta PP aliatu estrategikotzat hartu eta gero. PNVrekin balizko akordioa ( “acuerdo de pais” ) ezinezkoa bilakatutakoan, EAko batzuk izutu egin dira. Ehbilduren aldeko hautua, behin behineko izatetik, hautu estrategiko eta historikoa izatera igaro behar dela ohartzean.
Ibarretxismoa hilda zegoen lehendik, baina akordio hauekin (PP-PSE-PNV) heriotza erabatekoa dela egiaztatu da. Ataka horretan krisi larria ukan dute batzuek. Gainera, ez soilik Ibarretxismoaren eremuan bozka bila eroso sentitzen direlako, baizik eta, Ehbildu Ibarretxismoaren oinordekoa izateko ametsa ere apurtu delako. Hego Euskal Herriko eszenatoki politikoan ez da uste zuten aldaketa emango. PNV ez da zatituko; ezker soberanistaren ezkerraldean ez da alternatiba gauzagarririk sortuko, hortaz Ehbildu ez da balizko bi polo horien arteko kudeatzailea, Ehbilduk PNVri hegemonia kentzeko tresna izan behar du.
Ehbildu Euskal Herritarrok baino urrunago iritsi da. Euskal Herritarrok-ek ukan zuen eremua gehiena berrelkartu du; euskal sozialdemokraziaren eremu batzuk eskuratu ditu; Madrazoren IUn kokatuta zeuden eremu batzuk sobernismora hurbildu ditu. Nafarroa Garaian hirietako gobernuetara iristeko gai izan da. Hots, Hegaldeko indar sozial eta politiko nagusia adina indarra eduki dezake. Hortaz, egitasmo soberanista abian jartzeko eta eraldaketa sozialari ekiteko moduan dago/legoke.
EAn egon diren tirabirek aldaketaren beharraren isla dira, definizio garbien beharraren adierazgarriak dira. Une latza, berriz ere, zailak. Halere, zorionez dramarik gabekoa, orain, jardun politikoa eta desadostasunak beste aldarte batez hartu eta kudeatu ahal ditugulako.
Ibarretxek ordezkatu nahi izan zuena , gure jendartean, egon badago , nola ez!. PNVk Durai i Lleidaren kokapena hartu dunez gero, ondo legoke norbaitek PDCren (CiUren ondorengoa) rola hartzea, baina lan hori ez dagokio Ehbilduri, beste batzuen lana litzateke. Gehiago esango nuke, Ehbildu afera horretan nahastuko balitz proiektuak koherentzia osoa galduko luke.
Ehbilduri eta Ehbairi dagokie (konparaketari eutsiz) ERC eta CUPen esparrua politikoki antolatzea, eta eremu soziopolitiko horretan ari diren sindikatu eta jendarte eragileekin batera, independentzia eta eraldaketa sozialaren ibilbideari aldebakartasunetik ekin.
Ibarretxismoa ; EA eta EHbildu
Barkatuko didazu Patxi baina Ibarretxek porrot egin zuen elektoralki derrotatua izan zen egitasmo bat aurkeztu zuelako 2005an. Eta bi aldiz Espainiako Gorteetan berak aurkeztutako proposamena egin zuelako. Kontuan izan dezagun soka azpitik sozialistak eta batasunakoak ari zirela negoziaketa lana egiten. Beraz, tranpa gutxiago, Patxi.
Zalantzarik ez, Egigurenek zerbait ordezkatzen zuela pentsatu zutenak oker zebiltzan; eta Ibarretxek ibilibide-orriari eutsi izan balio, lerroketa politikoak aldatuko ziren, aldebakartasunari ekinez gero, ezkerreko soberanismoak bere ekarpenak egingo zukeelako.
Baina hori iraganeko kontua da, horregatik nioen, besteak beste, “Ibarretxismoa” hilda dagoela. Ibilbide-orri bat abian jartzeko borondatea duen esparru bakarra ezkerreko soberanismoarena da. Abian jartzeko adina indarra lortuz gero, beste eragileak mugituko lirateke, alde ala aurka, baina dinamika politikoa errotik aldatuko litzateke.
Balizko errotak ez ditu bizkotxoak ekoizten, ene Patxi, eta gogorarazten dizut Otegik eta Rufik Batasunako ordezkariek puskatu zutela sozialista eta jelkideekin Loiolan adostu zuten aurre akordioa.
Ibarretxek bide oker bat hartu zuen eta honek kale egin zion. Aukera guztiak edukita ez zuen lortzerik izan. Gogoraraziko dizut ere Ibarretxe derrotatua izanda gero ezker abertzaleak “ibarretxismoa” sortu duela EAJ zatitzeko asmoz.
Ba horixe nioen: “balizko errotak irinik” eta etorkizunera begira jarri behar dugu, Urkulluk eta hauek espainiar nazionalismoarekin bat egin dutela egiaztatu da.
Ibarretxeren bidea Catalunyan hasieran egin zutenen saiakeraren modukoa zen, harresi baten kontra jotzera zihoana, baina bigarren fase batean ezkerreko independentismoarekin ateak irekitzeko gaitasuna eduki zezakeena.
“Ibarretxismo” izenburutzat aukeratu dut, errealitate soziopolitiko bat izan zena irudikatzeko. PNVn zatiketa emateko aukerarik ez dago. ineteres-komunitatea baita.
Ba EHBilduko zuzendaritza berriaren osaketari erreparatuz gero, EAren barneko beldurrek oinarria bazutela esan daiteke. EHBildu bainoago, EHSortu ematen du orain.
Halaxe da, Betty adiskidea, Arnaldo Otegiren omnipresentzia eta kandidatura bakarra planteatzea Sortuk bere erakunderako erabili duen dinamika berdina adierazten du. Beraz betikoak buruzagitzan eta txingurritxoak etorri daitezela oinarriko erakundeetara. Leninismo huts hutsa.
Eztabaida interesgarria da eta azken batean mugatzen da independentzia prozesurako adar soberanistak nola antolatzea den eraginkorrena. Horrek, nire ustez ezinbestean, gaur egungo EAJri zentralidadea disputatzea dakar. Ondorioz, hiru aukera daude eta eztabaida litzateke zein den horretarako eraginkorrena:
1) Gaur egungo egoera: EH Bildu eta EAJ dira espazio hori banatzen dutenak. Beraz EH Bilduk hegemonia disputatu behar dio EAJri (Patxik ongi dioen moduan)
2) Asier Blas aspaldi ari da esaten EHn ere soberanismoak 3 indar behar dituela ahalik eta jende gehienarengana iristeko. Ezker Independentista, alderdi garbiki independentista eta zentroa okupatuko duena , eta eskuin erregionalista/soberanista.
2garren aukera hau 2a eta 2b azpiaukeretan zatituko nuke:
2a) Hiru indarrak EAJ, EH Bildu eta bien artean kokatzen direnek (EAko kritikoak, sozialdemokrata/liberalenak alegia, + EAJko independentistak/abertzaleenak) osatutako hirugarren indar bat.
2b) Ezkerra EHBilduk hartzea (Patxik Euskal Herritarroken oinordekotza deitzen duena), zentroa EAk eta EAJ.
eztabaida da zein den eraginkorrena (ez alderdi horietako bakoitzarentzat, estatua lortzeko baizik).
Nire ustez ez da estatua lortzeko aukera eraginkorrena (2 edo 3 aukerak hobeak lirateke estatua lortzeko), baina aukera egingarri ia bakarra lehenengoa da. Eta lehenengoa da EH Bilduren esku dagoen bakarra (bigarrenak EAJ zatitzea eskatzen du eta hirugarrenak EA indartsu eta gaitasun handikoa, biak ere nahiko zailak diruditenak egungo egoeran).
Ondorioz EH Bilduk Patxik dioen bezala akatsa egingo luke euskal herritarrok 2.0 bihurtzen, hortik haratago doan espazio oso bat barnebildu behar duelako. Eta, momentuz, prozesu honetan oso gaizki ari dira gauzak kudeatzen hori lortzeko.
(oharra: EHBilduki militantea naiz, eta beraz, kritika zein autikritika gisa irakur daiteke azken hau).
Eskerrik asko “Urola”, nik ere eztabaida hor kokatu nahi nuke, eraginkortasunean. Ikusteke dago zein izan daitekeen hoberena : 1; 2; 2a; 2b. Hirurak baliagarriak dira, 1.goa nire hautu pertsonala izanda ere.
Ondo diozun bezala, eztabaida ezin da izan alderdi bakoitzaren estatua nolakoa izan behar den, baizik eta ea zuzen gauden aurreikuspenetan, estrategia eraginkorra aukeratu ahal izan dezagun, lehenbailehen.
Urolarekin desados, nire ustez momentu honetan abertzaletasunak behar duena alderdi erradikal bat da, erradikaltasuna osotasunean ulertuz. Gure herria impasse egoeran dago, ez aurrera ez atzera, nagusiki bi familia politiko handiak beren posizioetan gotortu direlako, egoera berriei erantzun zaharrak emanez.
Impasse egoera hau gainditzeko alderdi berri honek planteamendu ausart eta berritzaileak egin beharko ditu egungo egoera desblokeatzeko: 1)euskararen aldeko politika sendoa eta praxi koerentea, 2)arazo demografikoaren aurrean politika natalista sendoa, 3)genero ideologiari aurkakotasuna, arlo honetan eztabaidak kode zientifikoan eta ez ideologikoan egitea bultzatuz eta 4)inmigrazio masiboaren eta “refugees welocome” aurka egotea, gure herrian horrek izan dezakeen eragina kontuan hartuz.
Europan datozen urte ilunen aurrean EHk behar du gure biziraupena beste ezerren gainetik jarriko duen alderdi bat, planteamendu erradikalak konplexurik gabe egingo dituena eta gainerako familia politikoak beren konfort egoeratik mugiaraziko dituena, bere militantzia eta bozka ematen dion jendeaz aparte familia abertzaleetan gai hauen gaineko eztabaida bultzatuko duena
Ezin dut sinestun benetan ari zarela, Mikelats. “Euskal Trump” bat aldarrikatzen?. eta serio bada, izutu nauzu.
Ados. Ez badegu ulertzen herri zapaldu bat garela, asimilizio eta genozidio kultural eta linguistiko batean murgilduta gaudela ez dago ezer egiterik, azukre bat bezala disolbatuko gara globalizazio/etnozidio honetan.
Diagnostiko honi aurre egiteko politika agresiboak behar ditugu; alderdi euskaltzale bat, euskarari lehentasuna esparru guztietan eman behar diona.
Gaur egungo Kolono berriak (ze inmigranteak hori dira, espainol kolono berriak, latinoak bereiziki) momento honetan 10% inguru badira, ez ahaztu dozenaka mila erdaldun berrriak sartu ditugula gure Herrian, euskararen egoera okertuz.
.
Hasierako erreflexioarekin bukatzen dut; Herri zapaldu bat garela, kolonia espainol/frantses bat garela ez badugu onartzen eta egoera hori kontuan hartuta politika defentsibo/agresiboak ez baditugu egiten, belaunaldi gutxitan Murtzia edo Errioxa bezalako regio bat izango gara.
“Prezz” anonimoa denez, ezin jakin seriotan ari zaren. Baina zure aurreiritziak ez dira zuzenak. Etorri berriek ez dute euskararekiko jarrera txarrik, aitzitik hemen jaiotako askok etorriberri askoren jarrera edukiko balute, egoera oso bestelakoa litzateke. Etorkin berriei ongi etorria zurea bezalakoa balitz, horrek bilakatu lituzke kolono. TRUMPeriak ez Ameriketan, ezta gutxiago Euskal Herrian ere.
Egunon Patxi!!! Bai oso seriotan nabil; Zertan ez zaude ados?;
1.- 800 urteko genozidio, asimilazio kultural eta linguistikoren azken fasean gaudela, hau da herri kultural eta linguistiko aktibo baten desagertzearen atarian?
2.- Euskararen gainbehera argia dela momentu historiko honetan?
3.- euskararik gabe akabo!!
4.- Inmigranteak (eta datu hau soziolinguitiko argi bat da, ez da oniritzi bat) salbuespen txiki batzuk kenduta, ez dute inolako interesik euskal munduan murgiltzeko, ze espainolarekin nahikoa bait dute.
5.- Diglosia egoera argi batean, Inmigranteak, bi errealitate linguistikoen aurrean espainola hautatzen dute (normala denez) eta euskalduna baztertzen. hau ez da erreprotxe bat ze inmigranteak ez dira etortzen hizkuntza bat ikastera baizik eta bere senideentzat ongizate bat lortzea, Euskal Herria kolonia frantses/espaiñol izatearen ondorio bat da. (Suedian inmigranteak nahi ta nahiez suediarra ikasi behar dute. Zergatik? Estatu bat direlako. Gu kolonia huts bat).
Posdata.- Bukatzeko, Euskararen egoera kaxkarraren erantzule nagusienak euskaldunak gara, hau da, jakin eta erabiltzen ez dugun euskaldunak. Erabiliko bagenu, asko eukiko genuen irabazita.
Prezzen harrikada alde batera, etorri berrietako gehienek ez dute euskararekiko jarrera txarrik, baina ez dute ezertarako behar, eta ez dute ikasten, izan espainiarrak, ekuatoriarrak edo portugaldarrak izan. Badira euskararekiko erdeinua erakusten dutenak ere, eta ez gutxi.
Hori gertatzen zaigu herri txikitua garelako, herri zeharo asimilatu-kolonizatua garelako, eta hagintari abertzale gehienak ere halaxe daudelako, asimilatuta. Gehiago eskuinekoak ezkerrekoak baino, baina bietan ala bietan, gehienak.
Euskera jakitea beharrezkoa bilkatu behar dugu eta horretan euskaldunok dugu ardura, batik bat. Une honetan badira zenbait herri ekimen arlo honetan aldarte onean eta modu eraginkorrean teknika berriak proposatzen dizkigutenak: Lasarten; Donostiako Egia auzoan; Oreretan…hortik doa bidea, euskera beharrezkoa eta erakarria izatea.
Bai, ados. Baina hori ez da gertatuko boluntarismoaren bide soiletik jotzen bada. Elderdi eta sindikatu abertzaleek euskaldunon hizkuntaz eskubideen eta euskararen berreskurapenaren aldeko apustu garbia egiten ez badute, jai dugu.
Ados Itzain
Hau omen da EHBilduren helburua, Arnaldo Otegiren hitzetan:
“Lo que queremos es proteger a la gente, y si no somos Estado, no os podemos proteger… No queremos construir un estado identitario, que mire dónde ha nacido la gente, ni de dónde viene, ni a dónde va, ni su opción sexual… queremos que la gente tenga la sanidad garantizada, la educación… La gente es lo primero… ”.
Oso ondo, baina diskurtso horrek berdin balio du Euskal Herrirako, Espainiarako, Frantziarako edo Filipinetarako. Diskurtso “postidentitarioa” ote? “Kosmopolitta?
Hots, Espainia eta Frantzia bezalako Estatu hiperidentitarioentzako bazka erraza?
Herri honen kulturaz, nortasunaz, HIZKUNTZAZ, berba erdirik ere ez Otegik.
Beharbada Ortuzarrek arrazoi poxi bat badu: EHBilduren diskurtsoa Podemizatzen ari ote?
Askoz ere erosoagoa eta bozka kopuruei begiratuz errentagarriagoa da diskurtsoa ‘podemizatzea’. Kolonizatuta gaudela agerian jarri eta jendea gatazkan bandoa hartzea ekiditen da, horrek dakarren bozka emaile potentzialen ihesarekin.
Nortasun nazionala eta bertako kultura bost axola zaion jendearen bozkak jasotzen dira honela, hirietako langile klase gehiegi ideologizatu gabeen eta gutxiengo etnikoenak. Betiko abertzaleak, aldiz, zintzo-zintzo bozkatzen jarraitzen dute betikoa,
Ondorioa agerikoa da, bozka kopuruan nagusi izanagatik indargune abertzaleetan nortasun nazionalaren beherakada, ideologia progre-buenrollista nagusi eta militantzia eta koadro abertzaleak eraikuntza nazionalaren zerbitzura beharrean beste edozein kausaren zerbitzura lanean (erraustegia, gaztetxeak-autogestioa, feminismoa, errefuxatuak). Bitartean euskararen erabilera beherantz, hizkuntzaren kalitatea hamarkadaz-hamarkada okerrera, zentro kulturala geroz eta espainolagoa…
Epe motzerako estrategia elektoralista kalte handia egiten ari zaio herri honi. Bada garaia gelditu eta norabidea zuzentzeko, berandu baino lehen
Honatx Kataluniako prozesuaren hasieraren urratsak zein izan ziren, puntuz puntu, beharbada neronek oker eta hutsune franko eginez:
1) Montilla (PSC) presidente zelarik ERC eta ICVrekin koalizioan, estatutuaren erreforma-proiektua Madrila bidali.
2) Madrilgo gobernuak (PSOE) estatutu berriaren testuari “eskuila pasa”, Alfonso Guerrak esan moduan.
3) Estatutu berria, eskuila pasa eta gero, erreferendumean onartu.
4) PPK estatutua Auzitegi Konstituzionalera eraman, eta honek ebatzi estatuta antikonstituzionala zela.
5) Katalunian Omnium Culturalek deitutako kale-agerraldiak eta herri-mugimendu independentista transbersala indartu, ulertuta Espainiarekin ez dagoela zer eginik.
Alegia, badirudi katalanek, ezker nahiz eskuin, bide kontziliatzaile, posibilista eta federalistak azken unera arte agortu zituztela, independentismoa suharki besarkatu baino lehen.
Eta orain, faborez, ikus ditzagun zein izan ziren Ibarretxe Planak igaro zituen faseak. Hasieratik oztopoak, etxetik nahiz kanpotik.
Ai, Amonatxo, Kataluniak nahiko luke eta ez du Euskadik duen kontzertua.
Ai, Amonatxo, independentistek, gutxigatik baina horrela da, galdu zuten beren galdeketa plebiszitarioa.
Ibarretxe bitan joan zen gorteetara eta bitan galdu. Horretarako eman zizkion botoak ezker abertzaleak, paretaren kontra jo zezan eta burua puskatu.
Gero 2009ko hauteskundeak etorri ziren, Batasuna legez kanpo zegoen, eta PPk eta PSOEK gehiengoa lortu zuten.
Batu eta akabatu zen Ibarretxeren denbora. Frakasatu zuen eta joan egin zen, merezimentu osoz.
Alderdiari berari segitu zion azkeneraino. Eta azkenean alderdiak kendu zuen, galtzaile zelako.
Ni 2005 arte ibarretxista sutsua nintzen. Baina hortik aurrera bide oker berdinean tematzea gaizki iruditu zitzaidan eta guziz justifikagarria bere aldegitea.
Ezker abertzaleak kristonak esaten zituen berari buruz, nik aitu nion Otegiri esaten “nahiago dugu Lehendakari espainolista bat, autonomista bat baino”.
Orain kanpoan dela ezker abertzaleak aldarrikatzen du EAJ zatitzeko asmoz. Beti maltzurkeriz beteak gure “anaiak”.
Baldin ulertu baduzu, Bentazar, nire asmoa EAJri egurra eman eta Ezker Abertzaleari loreak botatzea dela, ez duzu batere ongi harrapatu nire mezua.
Ez zait iruditzen katalan eta euskal herriek jasotzen duten trataera laidogarri, kriminalizatzaile eta prepotentea betiko jasango ahalko denik, kontzierto edo konbenioarekin nahiz gabe.
Martxelo Otamendi ETBko albistegian Madrildik hizketan, Guardia Zibilaren ziegetan pasatakoak kontatzen. Hori bakar bakarrik, bere horretan eta beste milaka gertakari alde batera utzirik, nire ustez, motibazio aski balekoa da Espainiako Erresumatik nola alde egin serio pentsatzen hasteko. Ez da legegintzaldi honetako kontua ezta hurrengokoa ere, baizik luzerako pentsatzekoa.
Euskal Herriko jarrera itunzale, foralista, “abentura arriskutsuen ez oso zale” diren horiexek ere, baita horiexek ere, arriskutsuak dira Espainiar intelligentsiarentzat.
Lurralde foralek zerga autonomia zabala dute. Zertarako? Sistema horri “insolidario” eta “feudal” epitetoa para diezaioten, eta Madrilgo logika parlamentarioen menpe egon dadin, Damoklesen ezpata beti gainean.
Hezkuntzan konpetentziak ditugu, gure eskolak eta murgiltze-eredua Espainiako hedabideen jopuntuan egoteko egunero.
Eta abar.
Ibarretxek bazuen plan bat. Trenen arteko txokea ekar zezakeen plan bat. Ezker abertzaleak ez zuen hori ikusi, ez zuen bide-orri hori behar bezala babestu, bestelako arazoetan sartuta zegoelako (ilegalizazioa, ETA) eta haien praktika politikoarekiko erabat arrotza zelako.
Egun Sortun biltzen den ezker abertzaleak ez du gizartean inongo ilusiorik sortzeko ahalmenik, Amona. Batasunaren eta Herri Batasunaren oinordeko zuzenak izaki, haien jardunaren memoria oso present dagoelako jendearen gogoan. Gainera, indarraren erabilera eten bai, baina kultura politiko horren bereizgarri gehien-gehienak lehengoan diraute, inguruko guztiekiko enfrentamendurako joera barne.
Sinesgarritasun defizit handia dauka Sortuk. Isolatuta ageri da jokaleku politikoan, eta egunotan EHBilduren gainean ezagutzen ari garen berriak ere ez dut uste lagunduko diotenik eremu berrietara heltzen.
Azkenik, uste dut noraeza agerikoan murgildurik dagoela, Otegirengandik hasita.
Euskal kutsua eman diezaieketen ezaugarriei ihes, ustezko “ezker kosmopolita moderno” baten itxurak egin nahian, unionismoari diskurtsoa erosita, nortasunaren,eta hizkuntzaren, hots gure herri-izaeraren defentsa bazterrera utzita.
Eta praktika “parte hartzaile” berriei buruz zer esan…
Euskal abertzaletasunaren gurdiak jende asko eraman behar du. Orain arteko bi gurpil eta ardatz bakarrekoa ez da nahikoa. Nere ustetan mendebaldeko Europako testuinguruan eta gehiengo nahikoa eramatea nahi badugu Estatu berriaren peskisan lau gurpileko gurditzarra behar dugu. Europako beste estatu, herri edo nazioen ereduari jarraikiz, eta gehiengo esanguratsua lortzeko.
1.gurpila: EAJren zentro eskuin abertzale kontserbatzailea. Egonkortasuna helburu nagusi duten gizarte sektora handiei bermea emango liekena abertzale izan edo ez.
2.gurpila: EHBilduren zentro ezker abertzalea. Euroako ezker berria
(post sozialdemokrazia) ordezkatuko lukeena. Betiko Ezker abertzalea eta ezkerreko beste sektoreak integratuko lituzkenak, bai “podemos” en arrantza egingo lukeena eta abertzaletasunera ekarriko lituzkeena, euskalduntasunera eta Estatu berriaren ezinbestekotasunera.
3.gurpila (antolatzeke): Muturreko eskuin abertzalea. Atari honetan aipatu izan dutena batek baino gehiagok (euskaldunen alderdia) eta egun bozka-emaile potentziala aurreko bietan mozorrotuta egoteaz gainera kanpoan ere arrantza errez egingo lukeena.
4. Gurpila (antolatzeke): Muturreko ezker abertzale eraldatzailea. Egun Ezker Abertzalean koka daitekeena, hegemonikoa izatea helburu ez baina egun abertzaletasunean bere burua ikusten ez duten hainbat erakarriko lukeena.
Pertsona bakarra ote dago ezizen diferenteak erabiltzen?
Horrela ematen du. Eskuin muturra aldarrikatzen ari dena ote?, ufff, kezkagarria.
Gustoko ez dena irakurri/entzutean ohikoa izaten da aurkaria deskalifikatzea. Kasu honetan, eta nire pertsonaren gaineko dudak ezabatzeko, esan beharra daukat Mikelats ezizena erabiltzen duenak ez du beste ezizenekin idazten, eztabaida garbian sinesten duelako.
Bestalde, zuen eskema mentaletatik ulertzen ez dudana zera da: eskuin muturrekoak* diren euskaldunak daudela eta kezkatuta zaudetela ematen du, baina ez duzue esperoko ba zuen EH idilikoan denok zuen iritzi progreekin ados egongo garenik ezta?
*Inmigrazioaren aurka egotea eskuin muturrekotzat hartzeko nahikoa da? Beste eztabaida baterako ematen du honek, nire ustez gaur egungo paradigma politikoa ezker vs eskuin tradizionaletik globalista vs nazionalista/soberanista modernora pasa da
Brianen Bizitza ikusi duzula suposatuko dut… Euskaldunok nahiago dugu espainiar eta frantziar botaren azpiko kakan egon gure txiringitoa beste batek hartzea baino. Hori da gure arazoaren gakoa.
Filma horretako irudia eta aipamena erabili nituen artikulu honetan. https://zuzeu.eus/euskal-herria/disidentziatik-eragikortasunera/
Begiak istearekin arazoa ez da desagertzen.
Eskuin muturrekoa (euskalduna, espainola edo frantzesa) dena, argi eta garbi agertu dezala bere burua eta ez dadila ezkutatu bestelako mozorroekin (zentrismotik eskuin muturrekoak politikak aplikatu alegia). Ni argitasuna aldarrikatzen nago. Sentsibilitate hori hor dago, gurean ere bada zoritxarrez, baina zezenari adarretatik heldu baino ez dago. Egin ditzatela euren proposamenak zuzen, bitartekaritzarik gabe (PP, PNV?) eta gero jendeak erabaki dezala, datu guztiekin eskuan, gizarte-eredu guztiak mahai gainean jarri eta objetibotasunez. Ni lasai nago, Euskal Herriarekiko konfidantza osoa dut.
Estatu berria sortu behar badugu jendearen babesa behar dugu, jende askorena,gehiengo handiarena. Jendea lortuko dugu abertzaletasunean aukera ideologiko guztiak eskeiniz gero, herri burujabea izateko, herri burujabe modura funtzionatzen badugu errezago. Ez duzue uste?
Ez erratu gero, ni antolatuko balitz, laugarren gurpilarekin egingo nuke bultza.
Aurrekoan nioen moduan, nire aukera, 2. eta 4. gurpilak elkartzea da. Horregatik ERC eta CUP aipatzen nituen artikuluan. Elkartzeko modu asko dago, estrategia bateratua adostea bideragarriena, agian.
Agian bai, aliantzak beharko dira gai zehatzen inguruan, baina erreferentzia politiko argiak behar ditugu. Esatea nahi dot norbaitek “barkeroaren egiak” (barka erdarakada) esan behar ditu (deshazkundea,migrazioa,kapitalismoaren inustiziak,euskeraren derrigortasunaren alde,Oinarrizko soldataren eskubidea, ustelkeria sistemikoa salatu…)Erradikala izan, popularra ez izan arren kasu batzutan (deshazkundea,hondakinen kudeaketa,..) eta populismoan murgilduz bestetan noski (politikarien soldata,bigarren etxebizitzei zergak igotzea,…), . Eta besteren batek ezkerretik egungo marko eta errealitatea kudeaketan lehiakorra izan (Real potlitik ?), eskubiko alderdien aurrean. Hor asmatu behar da. Egituraketa horrek denoi egingo liguke mesede, baita lehiakideei ere beraien erosokeritik ateratzea behartuko lituzkelako. Aurrerapausua demokrazian. Gainera Errepublika berrirantzako gurdi horri jende gehiagok egingo lioke bultza, abertzaletasunetik kanpoko uste baino gehiagok ere bai. Nik uste…
Nire ustez, erradikalak diren aldarrikapen horiek, beharrezkoak direnak, alegia, Ezker Soberanistaren eremuan ari diren beste eragile batzuek ere egin dezakete, Ezker Independentista eta Soberanista hauteskundeetara joaten diren eragileekin batera sindikatu eta herri-mugimenduekin osatzen baita. Herri- mugimenduetan, egun, hutsune eta gabezia handia dugu, hanka hori indartzea oso garrantzitsua da. Ikuspegi horretatik nioen EHbilduk posiblea duela 2. eta 4. eremuetan aritzea.
Ikusi dut traidore-ohi bat edo beste txertatu dutela EHBilduko zuzendaritza berrian, Sortuko kide mordo batekin batera.
Horrek esan nahi du traidore-ohiek denek lekua izango dutela EHBildun?
Barkamena eskatu beharko dute sartu aurretik, edo nahikoa izango da izena eman eta kuota ordaintzearekin?
Polizia politikoa desegin da, desegingo da, edo modernizatuko da sikiera?
Garai berriari egokitzeko gaitasunik ez duen oro jardun politiko eraginkor guztietatik at geratuko da.
Bestalde, zintzotasunez eta autokritikaz bere burua berrasmatzeko gai izan dena, egungo egoera bizkorrera eta aldakorrera egokitzeko tresnak garatu ditu.
Ezker abertzale “ortodoxoaren” autokritikarik ez dut inon irakurri edo entzun orain arte.
Urte luzez HBren edo Batasunaren doktrinarekin bat ez etortzeagatik jazarriak, iraunduak, eta baztertuak izan diren abertzaleekiko ere, hitz erdirik ez dute adierazi, hanka sartu zutela aitortuz sikiera. Are gehiago, uste dut ez direla burututako ankerkeriez damutzen, eta aukera izango balute, berdintsu jokatuko luketela berriro ere. Aldatu dena da, orain askoz zailagoa dutela orain gutxira arte bezala jokatzea.
Traidore, saldu, putre eta gisa bereko tituluek ez dute baliorik izanen etorkizunean?
Horretarako hainbeste lan eta hainbeste komisaurio?
Ezker abertzale autentikoak ifarra galdu du!
Nik nire ezizenez soilik idazten dudala esan nahi diet Ganbaratxo eta Patxi azparren ez-jakinei, eta bestela galde diezaiela zuzeuko administratzaileari ea horrela den edo ez.
Ultra-eskuina ez da nire ideologia, nire pentsamendua da abertzale identitarioa, tradizionalista, anti-globalista, anti-kapitalista, anti-marxista eta anti-masonikoa. Nire pentsamendu sozio-ekonomikoa askozaz hurbilago dago sozialismotik liberalismotik baino, beti-ere nazio etnikoaren eta balio kristauen baitan artikulaturiko sozialismo bat.
Azkenik, nire agurra zuzeun idazten duzuen abertzale anti-globalista guztioi, geroz eta gehiago baigara sasikume ezkertiar-progresisten tristurarako
Antiglobalista eta alterglobalista gauza ezberdinak dira. Antiglobalista izateko modu ezberdin daude, orain indarra hartu duenak Trumepk eta Brexitek ondo ordekatzen dute. Hau da globalizazioa zabaldu etekin ekonomikoa ukan duten bitartean, eta ateak itxi globalizazio horrek sortu dituen behartsuei. Antiglobalismo horrek totalitarismo forma berrietara eramaten du.
Definitzen duzun jarrerak neokarlismo batekin bat egiten duela esango nuke nik.
Bestalde, globalizazioa maite ala gorroto, globalizazio hau edo bestelakoak, atzera ezinezko fenomenoa da. Aro Planetariotzat definitzen dena. Aro Planetarioak errotik aldatuko ditu lurra; ekosistema; gizakia; kulturak…Aro horretara egokitzeko baliabiderik gabe geratuko diren kulturak desagertuko dira, aurreko Aroetan hamaika kultura eta herri desagertu diren moduan. Galera ikaragarria kultur aniztasunerako. Gurea, Europako txoko honetan sortua bizirik dago eta bizirik irauteko modua ez da oskola batean burua sartzea, baizik eta mundu berri honetara gure ekarpena egitea.
Azaldu dezakezu zer den “egokitzeko baliabideak ez izatea” eta “munduari ekarpena egitea”?
Bi galdera horiei taxuz erantzuteko tesina bana beharko lirateke eta espero dut gure hainbat erakunde horrelakoetan aritzea. Eusko Ikaskuntzak, esaterako, ikerketa bide berri batzuk zabaldu ditu.
-Aro Planetariora egokitu ahal izateko kultur batek hainbat baliabide behar du: berezkoak (kultura bizia izatea eta garatzen jarraitzeko tresnak izatea-euskal kulturak baditu); eta testu-ingurukoak, gaitasun sozio-politikoarekin lotura dutenak (horretan oso gaizki gaude, menpeko egoera pairatzen baitugu).
-“munduari ekarpena egitea”: euskal pentsamoldeak, kulturak, izaerak …sortu duena eta sortuko duena gizaki guztiei eskaini ahal izatea , ondare kolektibo gisa.
Giuliani gizajoak burua altxako balu tristuraz ikusiko luke gaurko ezkerra amen egiten sinarkia globalistaren dogmei. Kontraesan ideologikoetaz gain, badira ere politikari profesionalaren demagogia-zantzuak zure idatzian, adibidez, totalitarismoaren txorimaloa xaxatzen duzunean. Trumpek ez du ezer anti-globalistatik, aitzitik, elite mundialaren txotxongilo bat da, zehatzago esanda, bere suhi Jared Kushner handiki satanistarena, eta guzti hori Ivankak adierazita, baina, tira, enaiz sartuko kontu honetan.
Platonen Errepublika irakurri duenak nahiko argi eduki beharko luke Tirania dela, eta ez Arkadia, sistema-demokratikoaren ondorio zuzena, beti ere, Atenaseko esperientzian oinarriturik. Eta dirudienez globalismoaren eta demokraziaren eskutik etorriko da benetako totalitarismoa, testuinguru orokorrak bide horretan goazela adierazten du. Baina tira, zure idatzitik arreta deitu didana zera da: Globalizazioaren fenomenoa aro planetario bat da. Esango nuke baieztapen horren funtsa New-Age-an eta astrologian dagoela. Harritzekoa, izan ere ezkertiarrek beti aldarrikatu izan dute euren diskurtsoaren fundamentu “zientifiko-teknikoa” , euren sasi-soziologiari “zientzia sozialak” deituz etabar.
Bada, ez. Globalizazioa ez da bat-bateko fenomeno natural edo astrologiko baten ondorioa. Aitzitik, globalizazio-inertziak eragile edo sustatzaile zehatzak ditu, zeinak horretan diharduten XVIII. mende bukaeratik. Azalpen hori ez da hipotesi konspiraziozale batean oinarrizten, horren kontra, ehundaka proba eta testigantza aurki ditzake ikerlariak orain 2 mendetik hona, eta, horretaz gain, logika berak eskatzen duen azalpen bat da. Eragile horiek antolaturik daude korporazio, familia eta LOGIA zehatzetan. Estruktura horien arteko interakzio, kooperazio eta koordinazioak super-estruktura handiago bat osatzen du, eta, testu-inguruaren arabera, super-estruktura horri deitzen zaio: munduko elitea, sinarkia internazionala, itzaleko gobernua etabar. Izaera mundialista duen erakunde oro, NBE kasu, euren eragile ofizialak dira narkoek edo iruruzurgile-finantzariek enpresa-estalkiak erabiltzen dituzten moduan euren dirua zuritzeko. Baina tira, botere mundialistaren anatomia beste baterako utzi dezagun.
Erne: 30 urte baino gutxiagorekin, nire txikitako lagun-taldetik (20 lagun) 5 daude soilik euskaldunekin ezkondurik edo elkarturik, eta horietatik batek soilik du semea. Horren kontra, 4 dira kanpotarrekin elkartuak/ezkonduak daudenak (italiar bat, espainiar pare bat eta katalandar bat), eta gainontzekoak kanpoan edo ezkongai. Nire aiton-amonen garaian bizi izan bagina, onezkero gehienok ezkonduak geundeke inguruko norbaitekin eta gehienok bi-hiru seme-alaba izango genituen.
Ezberdintasun nabarmena, ezta? Uste det azalpen horrekin nahikoa dela ohartzeko euskaldunon etorkizun beltzaz, eta hori globalizazioaren eta ideologia modernoen ondorio zuzena da. Esango nuke jada ez dagoela atzera-bueltarik, baina aukerarik balego ez litzateke demokrata ezkertiar eta eskuindarrek planteatzen duten irekitasun eta talante politikoki-zuzen horrekin burutuko. Herri minoritario guztiek dute euren oskola, ezkutua edo, hobe esanda, gehiegizko kanpo-eraginengandik babesteko barne-mekanismo kolektiboak. Adibidez, espainiar ijituen %90a baino gehiago beste ijitu batekin ezkontzen da egun, ez baitaude ondo ikusiak ezkontza-mixtoak euren artean. Aspalditik leudeke ijituak gainontzeko espainiarren artean disolbatuak eta, ondorioz, desagertuak mekanismo diskriminatorio eta “arrazista” horiengatik ez balitz. Guk ere tankerako mekanismoak berpiztu beharko genituzke, biziraupen-senaren izenean. Ez dut uste inor mindu daitekeenik horregatik, izan ere gure barne kontu bat litzateke eta ez beste inorren aurkako eraso edo gutxieste bat. Bada, ken ditzagun topiko politikoki-zuzenak beingoz
Abertzale Antiglobalistak antolatu eta eskeintza egitea besterik ez duzue beraz. Aurkeztu zuen proposamenak eta eztabaida dezagun ea lortzen dugun denon artean abertzaleen eremua zabaltzea, aipatzen duzun korronte ideologikoa ondo diozun modura handitzen ari baita. Seguru hainbat gaietan ados egongo gerala eta bestetan seguru ezetz.
Besteak beste sasian ibilia naizelako eta nere burua progresismotik piska bat haratago kokatzen dudalako ez dizut txartzat hartuko azkeneko irteera hori, nahiz eta gorago nere ni neroni aipatu. Untsa izan.