Hasier Etxeberriari gorazarre

Zentzu handia dauka gaur hemen, Hendaian, mugan, euskarazko liburu baten bueltan gabiltzala, Hasier Etxeberria gogoratzeak. Literatura eta herrigintza, biak lotzen dira ekimen xume eta eder honetan.

Literatura, letrekiko pasioa, eta herrigintza, euskaraz mintzo den nazioa sendotzeko eta zabaltzeko xedea. Biak baitzituen gogoko Hasierrek, eta biengatik nekagaitz jardun baitzuen bere bizitza guztian.

Bai, Hasier zirikatzailea izan zen. Zirikatzaile elegantea, esan dezagun. Ez zen politikaria. Bere kulturak zer behar zuen detektatu, eta martxan jartzen zen segituan, eta ez zuen erreparorik alor batetik bestera jauzi egiteko. Ibili zitekeen letretan, ibil zitekeen telebistan, dokumentalgintzan, kazetaritza idatzian, blogetan, sare sozialetan.

Gauza ederren miresle sutsua eta defendatzaile amorratua zen, sinetsita baitzegoen horixe, edertasuna, bikaintasuna zela geure aberriaren etorkizuna. Bai, politika ere bai, baina geu, sorkuntzan genbiltzanok sorkuntzan jardun behar genuen sinismen osoa zuen, eta hori ahalik eta txukunen, ahalik eta lehiakorren egiteko grina ikaragarria zeukan. Artistak bilatu, eta bere ingurura biltzea zuen gustuko, animatzea, xaxatzea, gogoz betetzea.

Ez dut erraz ahaztuko bere etxeko mahaiaren bueltan bildu ninduen lehen eguna. Pribilegiatua sentitu nintzen, bai harrera ederra egin zidalako, eta bai hark hala sentiarazi nahi ninduelako. Enpresa handia zen beratzat euskalgintza, eta horretan zenbiltzala ikusten zuenean, enpresa eder horretako parte sentiarazten zizun, jarrai zenezan, ez zenezan amore eman; izan ere, sorkuntzaren mundua gogorra, txiroa eta esker txarrekoa baita. Bide bat bakartasunezkoa, arantzaz betea. Bazekien hark hori, eta bidea urratzen laguntzearren, goxo hartzen zintuen.

Amorratu egiten zuen utzikeriak, ertainkeriak, zabarkeriak. Sumindu egiten zen nolanahi egindako gauzekin, erasotua sentitzeraino sumindu ere. Gaizki egindakoak, bere komunitatearen kontrako lehergailu txikiak lez hartzen zituen. Nahikoa desprestigio ez, eta gainera hau jan beharra, esaten zuen. Barre egiten nuen bere moko fin horrekin, ulertzen nuen, eta konpartitzen nuen sentimendua, neurri batean behintzat.

Beti esaten den gauza bat da, norbait joaten denean bere hutsunea betetzen zaila izango dela. Hala da, maite ditugunak, maitatze hutsez uzten digute hutsune bat sendaezina. Baina Hasierren kasuan fabrikatutako esaldi horrek zentzu erraldoia hartzen du. Zeren eta beste garai bateko gizona baitzen, entregatua, abertzalea, eskuzabala bere ekinean, urratzailea eta eraikitzailea. Bere esku hutsez dozenaka zera sortu zituen geure hizkuntzak autopistak izan zitzan, geure hizkuntzak balio zezan komunikatzeko, bizitzeko, gozatzeko, harro egoteko, erakusteko, erreafirmatzeko. Nola ordezkatzen da hori guztia?

Adiorik ez Hasier. Eta barka laudorioak.

Hasier Etxeberriari gorazarre