Abertzale espainiarrek ez dute itxurakerietan astirik galtzen.
Nazio-Estatu elebakarra da euren jomuga ehunka urtetik hona. Etenik gabe.

PSNren krisi sakonak eta noraezak ahalbidetu duen Nafarroako Euskararen Legea aldatzeko proposamenak, ez die batere graziarik egin, atzora arte bazkide izan dituzten UPN eta PPri.

Yolanda Barcina ez da ezkutatu. Argi dauzka gauzak, gure zenbait ordezkarik ez bezala. Bizkor irten da Espainiartasunaren defentsan:
“Detrás de esta iniciativa de modificación de la ley del Vascuence hay un objetivo político de cambiar la realidad institucional”.

“Hay un objetivo mayor en esta ley. Quienes han intentado cambiarla siempre han sido los nacionalistas, para llevar un idioma a un lugar donde no se ha hablado.”

“Esta es una ley de Estado en una Comunidad foral como es Navarra y necesita el consenso mayoritario que ha tenido siempre de quienes defendemos este modelo de Comunidad”

Elio Antonio Nebrijakoak argi eta garbi idatzita utzi zuen duela 500 urte inguru:
“I será necessaria una de dos cosas: o que la memoria de vuestras hazañas perezca con la lengua; o que ande peregrinando por las naciones estrangeras, pues que no tiene propria casa en que pueda morar. … después que vuestra Alteza metiesse debaxo de su iugo muchos pueblos bárbaros y naciones de peregrinas lenguas, y con el vencimiento aquellos ternían necessidad de recebir las leies quel vencedor pone al vencido, y con ellas nuestra lengua,… cierto así es que no sola mente los enemigos de nuestra fe, … mas los vizcainos, navarros, franceses, italianos, y todos los otros que tienen algún trato y conversación en España.”
Ezpataz seinalatu zien bidea Elio Antoniok, eta lehenik ezpataz eta ondotik gehiengoaren indarrez ezarritako legeez baliatzen dira egun ere, bizkaitar nahiz nafar oro zeharo erdaldunduta gauden garaian ere, euskararen eremua mugatzeko, zatitzeko eta zokoratzeko.

Era askotako hesiak altxa dituzte euskara itzali dadin, eta ez dute pitzadurarik txikiena ere onartzen.

Estatu auzi da Nafarroa, eta Estatu auzi euskara. Abertzale espainiarrentzat.

Abertzale basko gehienentzat euskara ez da Estatu auzi, ostera. Eta askorentzat traba astun eta gogaikarria da, gero eta gehiago, erdaraz askoz erosoago bizi baitira (bandera espainiarra zergatik ez dute lepoan ibiltzen? Hori ere “hemengoa” da eta).

Abertzale basko gehienak munduko hiritarrak dirade (ez herritarrak, kontuz!). Eskuzabalak bainoago, bihotz-zabal sentiberak.
Bere egin dute espainiera. Bere, frantsesa. Espainiak eta Frantziak indarrez eta legez ehunka urtez inposatutako hizkuntzak onartu, barneratu eta euskararen ordez erabili.

“Gaztelania eta frantsesa ere, gure hizkuntzak baitira” esango dizu harro, euskara ez erabiliaren ez erabiliaz, beste ezer bainoago, erdoilduta daukan horrek.

“Nire haurrek gaztelania ondo menderatu dezaten nahi dut” jarraituko du, espainiera ondo ez menderatzeko, inon, inongo arriskurik balego bezala.

Esplikatuko dizu (kaka), zeinen garrantzitsua den “hizkuntzak” jakitea, zerorrek baino hizkuntza gutxiago menderatu arren…
Eta azkenburu, botako dizu, berbarako, “Euskara gehiago egiten ez bada apaizen, guruen, filologoen, militanteen eta irakasleen erruz da”.

Eta Euskal Herria independente plurilinguearen fikziokondaira arrakastatsua luzatuko dizu, identitatearen ertz askotarikoen aipamenez bustiz, goitik beherako jario errebelde kausabakoa.

Eta alde egingo duzu, ezpatakadaka ez, baina makilokadaka hasi baino lehen.

Yolandak eta, lasai egin dezakete lo. Pitzadurak pitzadura.

“Cuando bien comigo pienso, mui esclarecida Reina, … una cosa hállo y: sáco por conclusión mui cierta: que siempre la lengua fue compañera del imperio”

Espainiarrak itzulingururik gabe