Aitortu behar dut ez ditudala ilarak agoantatzen. Ogia erostera joan eta okindegian lerroan zain egon behar dudala ikusten badut, buelta eman eta moldeko ogiarekin bazkaltzea erabakitzen dut. Supermerkatuko kaxara iristean errenkada luzea topatzen badut, kapaz naiz hartu dudan hori berriz apalean utzi eta konprarik gabe ateratzeko. Taberna batean bezero sardak berea eskatu zain egon behar badut, nahiago dut kalea zeharkatu eta ondoko parkeko iturriko ura edan.

Horregatik gizonezkoen komuna erabiltzen dut maiz. Nesken bainugelako atean bi emakume baino gehiago ikusi orduko, hutsik dagoen mutilenera joaten naiz. Eta… ehuneko laurogeita hamarrean, aurreko bisitarien arrasto guztiak han; itxura denez, zailtasun berezia dute gizonek komuneko bonba botatzeko, eta hori albo kalteak aipatu gabe. Lagunei galdetzen diet eta ez didate ezer argitzen, mutil finak eta txukunak dira eta etxean daudenean txintxo eserita egiten omen dute ontzia eta inguruak garbi mantentze aldera, ondorengoak ere jator beteaz. Eta eskusauetan ikusten diren lohiak esplikatzeko zergatirik ez didate ematen.

Ni, adinean aurrera noala, bizitzaren auziak poliki-poliki ulertzen ari naizen honek ez dut erantzunik aurkitzen. Zipristinen zioa ulertzeko ez da oso burutsua izan behar, baina bestea? Zergatik izango da gizonezkoek ez diotela komunzuloko ponpari tiratzen?