Musika gustuko dut. Musika, eta honek ematen digun guztia. Melodia eta letra, zein atmosferaren arteko nahasketa horrek barrenak kilikan ipintzen dizkizu eta gero ezin duzu ihes egin. Harrapatuta geratzen zara, nota arteko mundu hipotetiko batean galdurik. Transmisio hori magikoa da… magia egin dezake musikak… musikak ezagutzen gaitu, gutaz dena dakiela esan daiteke. Eta aldi berean ez dakiela ezertxoere.

Gaurkoan Lisabo entzun ahal izan dut zuzenean Pasaia Antxoko kultur etxean.

Borroka batean sartu naizela iruditu zait, jipoitua atera naiz kultur etxe txikitik. Ostikadaka txikitu naute talde irundarraren kitar kolpe melodiko zorrotz eta kaja kolpeek… zulatutako platu edo antzeko hark… ahots kaotikoak… Trumoi bat bezala da kantu bakoitza, kantuan dakien trumoi bat… harrigarria benetan.

Apurtutako musika doinuak dira, barrenak mugiarazten dizkizuten zarata armonikoak.

Harrituta geratu naiz benetan. Ez nuen hainbeste indar espero… bataila galdu dut.

Ezagutzen ez nuen musikaren aurpegi bat ezagutu dut, eta pozik nago. Musikak ajea duenean erakusten duen aurpegia edo kasketa on bat harrapatu ondorenekoa… edo… edo melankonia hutsez egindako irriparre gaiztoa.

Ilargi beteko gau batean izan da hau guztia; ilargi betez, galtzada baten zehar joanda, bost euro ordainduta eta zorte apur batekin lortutako sari bat. Lehen aldiz, gustora jaso dudan jipoia. Goizeroko kafesnean itotzea bezalakoa…

Lisabö.