Goizean arkatza hartu eta kontu handiz analizatu dut. Begirada bat baino gehiago bota dizkiot 3 zm eskas neurtzen dituen arkatz hori-beltzari, eta eduki duen bizitza oparoaz konturatu naiz. Kolpeen aztarnak, zein, hortzaka egindako mutur biluziak, lehen zuen zapore mingotsa gogorarazi dit eta berriz ahoan sartzeko irrika sartu zait, eta baita sartu ere. Betiko zapore berbera, Dbh-ko mahaien zaporearen antzekoa.
Orduan gogorarazi dizkit, andereñoa begira ez zegoenean, Imanolek ematen zizkidan ostiko eta “Whiskyak”, eta gero nola parre egiten genuen eta nola beti nere errua zen. Imanol kabroia.
Ezin ahaztu; Ainhoa eta nere arteko pikeak, oraindik ere faltan botatzen ditudanak. Noizean behin ikusten dut larunbatetan, baina ez da lehengo neskatxa petrala.
Gogoratu dut Beñat, nere bizi guztiko lagunak, azterketa batean bota zuen puzker “malignoa” eta nola gela osoa parrez lehertu zen, izan ere, Beñatek egun osoan atera zuen soinu bakarra izan baitzen hura.
Oroi ditzaket Axierrek eta nik frantseseko klaseetan pasatako abenturak, nola ez, klaseko onenak ginen. Ces´t bien.
Nola joaten nintzen Martin Etxeberriarengana, oraindik idazkari huts zenean, giltza eske. Bizikleta garajean uzten bait nuen eta Martinek giltza ematen zidan, “To, baina hurrengoan badakik eh!”
Eta hurrengoan berdin. Horrela ezagutu nuen Martin.
Pasiloetako usaina nolakoa zen… desberdina eguneko zatietan. Goizean argizari usain eta arbel usainaren nahasketa bat zen, aurreko arratsaldeko detergentearekin fusionatuta. Eta arrastian aldiz, garbitzaileek jartzen zioten hatsa, Don linpio edo garai haietan Mr Propperrena.

Ahotik atera dut arkatza. Oroitzapen gozoak dakarzkidan arkatz mingotsa.
Beste baterarte.

Oier