Ez nuke asmatuko esaten zehazki zenbat izan diren, baina, kalkulu batean, 500etik gora zutabe idatziko nituen leku honetan bertan. Izan ere, El Mundo del País Vasco sortu zenetik bainago hemen, asteroko sermoia ematen. Eta badira dozena bat urtetik gora.
Oroitzen naiz gazteagoak ginela orduan, oh tempora, oh mores, eta ez ginela orain garen honen modukoak. El Mundo ere beste bat zen orduan, gaurkoarekin zerikusi handiegirik ez zuena. GAL auzian egindako joko erabakigarritik zetorren eta ematen zuen alfonbra berri bat jarri behar ziola egiak kontatzeko langintzari. Berritzailea zen orduan El Mundo, eta berritasun horretan kutsaturik hasi ginen geu hemen idazten: Mariano Ferrer, Javier Ortiz… Halako maisuekin erraza zen bidean eroso ibiltzea.
Handik hona zeuok zarete testigu, El Mundoren lerro editorialean eta nire zutabean esaten zirenak guztiz izan direla kontrajarriak. El Mundok A esaten bazuen, nik B esaten nuen, edota Z. Horregatik egon naiz tentatua, dozena erdi bat bider, leku honetan idazteari utzi eta zutabegintza antzarak ferratzera bidaltzeko. Baina, egia, inon ez dut aurkitu zutabe hau egiteko izan dudan askatasun eta errespeturik. Sekula ez zait ezer leporatu edo gaitzetsi etxe honetan, eta eduki izan dute aukera, bai horixe. Mila bider haserretu naiz komunikabide honen titular eta editorialekin, baina neure lanari dagokionean, zin dagit ez dudala ezagutu berdinik. Eta paper ofizialetan esaten den bezala, behar den unean indar izan dezan, halaxe sinatzen dut gaur eta hemen.
Baina iritsi da partitzeko tenorea: hauxe duzu azkena, irakurle. Zutaberik gabetan, orain psikiatra bat bilatu beharko dut nire abade konplexu honek okerragora egin ez dezan. Egia da zutabe bat astero idaztea, ez dela berez lan zaila. Baina egia da, halaber, buruan leku asko hartzen duela. Ordu erdi batean konpontzen ahal den idazte lana egin ahal izateko, pare bat egunetako ezinegona bizi behar duzu zeure baitan lehenbizi:  zer esan asmatzeko eta nola esan asmatzeko.
Amaitu zaizkit lan horiek guztiak eta libreago biziko naiz orain, hegoak arinago astinduz. Gainera, zuk ere ez duzu gauza handirik galduko ezen nik egin ditudan zutabeak fortuna gutxikoak izan dira gehienetan. Esango nuke funtzio sanitario bat ederki bete dutela nirekin, baina hortik aurrera ezer gutxi: egin ditudan pronostiko ia gehienak ez dira sekula bete, eta hemen kontatu diren nire obsesioek, beren lekuan segitzen dute obsesiboki. Ez dut inoren bizitzarik konpondu, ez dut mundurik salbatu… Irakurri ere ez dakit baten batek irakurriko ote zituen neuk idatzitakoak. Baina pozik noa hemendik. Ez pentsa malkoak ditudanik begietan behera letra hauek idazteko unean. Bai zera!
Ongi hezitakoarena da, ordea, eskerrak ematea, eta horixe baizik ez dut nahi gaur: eskerrik asko El Mundo del País Vasco honetako kideei, eta eskerrik asko zeuri, baldin eta gaur baino lehen, inoiz edo behin leiho honetara hurbildu baldin bazara.
Hasier Etxeberria. El Mundo. 080209