Ari, ari, ari… Tokero lehendakari! –

http://alteretaego.wordpress.com

Alter dixit.

Argazkia ikusita konturatu naiz, urteen joanarekin, lantokiak aldatu egin direla. Garai batean, fabrika batek eskain zezakeen gune berde bat aisialdirako erabiltzen zen: goiz erdiko ogitartekoaren unea elkarbanatzeko, zigarro bat erretzeko, aurreko eguneko hauteskundeez aritzeko… Gaur egun lantokietan ezin da erre, ogitartekoa ordenagailuaren aurrean jaten dugu edo ez dago astirik hauteskundeez hitz egiteko.

Argazkikoa bezalako gune irekiak, gaur eguneko lantokietan, eraikina diseinatu duen arkitektoak bertan haritz bat jartzeko eta eguzkiak sortzen duen auskalo zein argi-joko islatzeko baino ez daude. Ziurrenik, lorezainak behar duen bertara sartzeko atea ere azken orduko diseinu aldaketa batera mugatuta egongo da.

Ez luke hala behar, baina galdu egin da jada, lantoki gehienetan, zerbaiten parte izatearen sentimendua. Baina herri baten parte izatea, hori bai, hein batean, herri horrek dituen sentimenduak partekatzea ere bada. Sentimenduok (a)politikoak, (a)ekonomikoak, (a)erlijiosoak, (a)kulturalak… izan daitezke, eta baita (a)futbolistikoak ere: hortik aurrerako bakoitzaren hautua, nola ez, norbanakoaren esku dago.

Bizkaitarrok dugun sentimendu indartsuenetako bat, ezin zen bestela izan, Athletic Club taldearen inguruan sortzen dena da. Gugan hain errotua dagoen sentimendu horren berri aitaren eskutik izan zezan, umearen amak, Gernikan ospatzear den Ibilaldia diruz laguntzeko erakutsitako borondateaz probestuz, eman zizkidan 10 euroak hartu eta lau urteko alaba eraman nuen atzo Athleticek Itxas Ganen jokatu zuen partida ikustera.

Goizerako joan da ikastolara, bere laguntxo gehienak bezala, kamiseta zuri-gorria jantzita. Bere laguntxo gehienak ez bezala, hori jada bere hautua izan da, praka motzak eta galtzak ere eraman ditu.

Partida, berez, ez da beste munduko ezer izan, baina bertan egotea zen kontua. Hitz egiten eman dugu denbora: bere galderei erantzuten, batzuetan, eta bere arreta harrapatu nahian, gehienetan. Izan ere, ordu t’erdi luzeko edozein ikuskizun, aukeran, luzetxo egiten zaio adin horretako ume bati.

Baina bazen, atzo, alabari irakatsi nahi nion beste irakaspen bat ere: sentimendu batengatik horrenbeste ematen duen jendeari merezi duen errekonozimendua zor zaiola. Bera baino jokalari hobeak ditu Athleticek, horretan ez da dudarik, baina etxean ondo entseatuta eraman dugu arratsalderako leloa: “Ari, ari, ari… Tokero lehendakari!”.

Jakizue, bada, futbol-zelaira irakasle gisa joatekotan zen gizajo honek lau urteko ume baten eskutik jasotako lezioa dela hona ekarri nahi dudana.

Athleticeko jokalariak berdegunean agertzerako hasi nintzen alabari Tokero nor zen azaltzeko lanetan. Beitu, beitu: han dauena, ulerik eztakona! Hasieran, nahastu samar ere ibili ginen: Mikel Rico (7) zela Tokero (9) iritzita ibili zen denbora luzez. Behin kontua argituta, bedatzi zenbakidxe dakona da Tokero, zergatik animatu behar genuen guk burusoil hura galdetu zidanean, bera dalakon danatatik gehidxen korriten dauena erantzun nion.

Beste kontu batzuetaz aritu ginen gerora, baina ez ziren hamar minutu igaroko, lau urteko umeek ere futbolaz zerbait badakitela konturatu nintzenerako. Aita, aita, geuze bat gutsut esan: 7dxek Tokerok baño gehidxau korriten dau! Abilaue da…

Argi dago: eurotan eragin nahiko genukeen arren, sentimenduak norberarenak dira. Lantoki bateko parte izan edo ez aukeratzen duenak bezala.

Ego dixi.

Ari, ari, ari… Tokero lehendakari!