Txikitandik eduki dut argi gauza bat: inoiz edo behin norbait asasinatzen banuen, banekien nora botako nuen gorpua. Madarixa inguruan ezagutzen dudan leize sakon batera. Mariputzu baino apur bat lehenago dago, Gazteluaitzera bidean, Izarraitz medilerroaren hastapenean. Pinadi baten ertzean, bidetik hamar metrora bazterrean. Jakin egin behar da non dagoen, pasaeran ez baita ikusten.

Ume-umetatik erakarri izan nau gure aitak erakutsitako zulo beltz horrek. Berak dio ez diola sekula ezagutu toponimikorik, baina deitzekotan, Hazurkigaineko zuloa, deituko liokeela berak, beheratxoago baitago Hazurki deitzen den parajea. (Ederra izena, Hazurki, hildako bat ezkutarazteko).

Ez dut sekula ikasi ingurutik pasatzen harritzar bat hartu eta zuloan behera bota gabe, zein hots egiten duen entzuteko. Klink eta klonk, eta klink eta klonk joaten da behera eta behera harria bazterretan joz, ia entzuten ez den arte. Batzutan pentsatu izan dut leizeak ez duela finierarik, eta hotsa urruntasunean txikintzen joateak, zuloaren beraren sakontasun handia baizik ez duela erakusten.

Orain neure seme-alabei erakusten diet non dagoen leizea, eta haiek ere badakite handitutakoan, inoiz edo behin Tom Ripleyrenak egiten hasi eta hilketa perfektua egin nahi badute, non bota behar duten hildakoaren gorpua. Leku aparta iruditzen zait lurraren aho hori halako gauza baterako, edo, behintzat, nik ez dut hoberik ezagutzen gorpu bat nonbaiten ahaztuta uzteko.

Behin, nire pertsonai fikziozko batentzat halako zerbait behar izan nuelarik,  Eulien bazka izeneko eleberrian argitaratu nuen kontu bat: Arrasate aldeko espeleologo batzuek, gorpu bat aurkitu zuten nire leizean, plastiko gogorretan bilduta, eta gero Ertzaintza joan zen zuloan behera, ikerketa abiatzera. Horixe zuen ardatzetako bat nire eleberri hark.

Nahiz eta, ongi pentsatzen jarrita, berez ez izan  hain leku perfektua leize hori hilotz bat jaurtitzeko orduan, baldin eta gaurko Berriak dakarrena egia baldi bada: gorpu bat aurkitu dute bertan espeleologo batzuek lona batekin estalita, eta Ertzaintza joan da zuloan behera ikerketa abiatzera.

Leizeari Bide Gorria deitu diote Berriakoek, pentsatzen jarri gabe leize bat ezin daitekeela sekula izan bide. Normala da Berriakoek ez jakitea Hazurki duenik izena inguruak. Egia esan, inork ez du hori jakingo 83 urteko gure aitaren moduko dinosauroren batek izan ezean.

Baina ez nadin hizkuntzakeriatan nahas: sinets iezadazue, itxurak itxura, ni ez naiz izan hiltzailea.

Gainera, esan bezala, ez da lehen aldia aurrez idatzitakoa errealitatean gertatzen zaidana. 1988 idatzi nuen Mugetan eleberrian, esaterako, amodiozko triangelu ezinezko bat asmatu nuen. Kontua da, hamar urte beranduago, han kontatzen nuen istorioa bera gertatu egin zitzaidala errealitatean. Halaxe dira kontuak literaturarekin: kasu egin behar duzu ero ez zaitezen eta errealitatea eta asmatutakoa nahas ez dakizkizun buruaren erdian

Autopsia egiten daukate oraintxe leizean aurkitutako gorpua. Ez da jakitera eman nor den hildakoa, ez eta ere espeleologoak Arrasate aldekoak ote direnentz. Seguru baten batek hartuko duela pena handia, sekulakoa, laguna, sendikoa, hilda dagoela jakindakoan. Doluminak eurei. Bene benetakoak.

Baina ez diezadala inork begietara era horretan begira, itxurak itxura, ni ez naiz izan eta.