Lerro hauek pertsona pribilegiatua gisa idazten ditut. Kontzientea naiz.

Agiriak gora, agiriak behera (QR bihurtuta egun) ari garen honetan, zenbat jende dago lerro hauek idazten ditudanean Irunen beste aldera pasa nahian? Milaka batzuk pasa dira azken urteetan eta, tamalez, batzuk uretan hil dira.

Gutxi da Ibrahima Balde bezala Europa iparraldera joan nahi ez duen jendea, bere kasuan Miñan (anaia txikia) bidean hil zelako.

Horietako baten istorioa kontatuko dut, oraindik Europara iritsi ez dena, baina Europara iristea hil ala biziko kontua izan daitekeen pertsona baten istorioa.

Urria amaitzeko egun batzuk falta zirela lagun batek hots egin zidan kasua kontatzeko. Ez dut herrialderik aipatuko, ez dut izenik emango, egoera den bezalakoa delako.

Jatorrizko herrialdean politikari eta ekintzaile baten kolaboratzailea da gure protagonista. Emakumezkoak biak. Liderrak (horrela identifikatuko dut) duela aste batzuk hanka egitea lortu zuen eta, zorionez, babesean da gaur egun.

Gure protagonista (kolaboratzailea) gizon erlijioso batekin ezkontzera derrigortu zuten duela urte batzuk. Beraiek erlijioso erabiltzen dute gizona definitzeko, baina guk fanatikoa dela esan ohi dugu.

Halako batean, haurdun geratu zen eta, senarrak mutila nahi bazuen ere, neskatoa jaio zen. Lehendik egoera samurra ez bazen, orduan are okerragoa bihurtu zen. Emakumea eta neskatoa jotzen baitzituen gure fanatikoak. Gainera, emaztea mehatxatzen zuen esanez neskatoak 12 urte betetzerakoan ezkontzera derrigortuko zuela hura ere.

2020aren hasieran senarrak etxetik egin zuen alde, bolada batez, bidaia bat oker ez banago, emazte-alabak (senarraren) anai batekin utziz. Egoera hori aprobetxatu zuen emakumeak ez bakarrik herria, baita herrialdea ere atzean utzi eta hanka egiteko.

Bertan pasa du Covid-az markatutako ia bi urte hauek eta laguntza eskatu zion garai bateko lagunari (liderra) Europara etortzeko.

Liderra ezaguna da Europan, baita Espainian ere. Aitortza eta sariak eman izan dizkiote, besteak beste.

Emakume ezagun honekin bere garaian harremana izan duen hainbat laguni idatzi genien. Niri tokatu zitzaidan gertuko politikari bati idaztea. Ez zuen mezua erantzun: ez zuen ikusi edota okupatuta dago bere legatua txukun utzi nahian.

Halere, bidean beti topatzen da jende ona, ezagunak batzuk, ezezagunak besteak. Eta seguruenik nazioartean izen bat duen liderraren kontaktu bat ondo baino hobeto mugitu da egoera iraultzeko: babes bila dauden ama-alabek elkarrizketa bat lortu zuten Europako herrialde bateko enbaxadan, gaur egun dagoen herrialdean.

Azaroaren lehenengo egunetan eman zioten lehen hitzordua bertan. Kazetari (eta pertsona) ona den batek lagundu zion egun hartan. Azaroko azken astean esan zioten abenduko lehen egunean eramateko bi pasaporteak. Uste genuen, ezjakinak gu!, berehala emango zietela bisatua biei eta jada babesean egongo zirela.

Ez ba! Beste hamar-hogei egun itxoin behar ditu pasaportea eta bisatua jasotzeko.

Espero gabonak babesean pasa ahal izatea.

Eta bai, badakit bere egoera ez dela ohikoa, kontaktu onak dituelako azkartu da prozesua, nahiz eta guri, zer esanik ez berari, eternoa iruditu dena.

Zenbat jende dago munduan oraintxe bertan muga bat pasa ezinik edo ustez jaso duen herrialde batean atzerritarrentzako gune batean bere giza eskubideak hankapean daudela?

Zenbat mundu kabitzen diren gurean