Yahya Sinwar martiriaren testamentua palestinar herriarentzat –

Nire agindua da martirien odolari leial izan zaiteztela, joan eta bide hau arantzaz beterik utzi digutenoi; haiek ireki zuten askatasunaren bidea beren odolarekin, eta, beraz, ez xahutu sakrifizio horiek politikarien kalkuluetan eta diplomaziaren jokoetan.

Yahya naiz, errefuxiatu baten semea, erbestea aldi baterako aberri bihurtu zuena eta amets bat betiko borroka bihurtu zuena.

Hitz hauek idazten ari naizen bitartean, nire bizitzako une bakoitza gogoratzen dut: haurtzarotik kalexketan, kartzelan emandako urte luzeetatik, lur honetako zoruan isuritako odol tanta bakoitzeraino.

Khan Younisen jaio nintzen 1962an, Palestina oroitzapen suntsitua eta politikarien mahaietan ahaztutako gutunak besterik ez zen garaian.

Gizon bat naiz, bere bizitza suaren eta errautsen artean eho zuena, eta gazte-gaztetatik ulertu zuena okupaziopeko bizitza entzierro iraunkorra besterik ez dela.

Laster jakin nuen lur honetako bizitza ez dela gauza arrunta, eta hemen jaiotzen den edonork eraman behar duela bere bihotzean arma indartsu bat, nahimen hautsezin bat, eta jabetu askatasunerako bidea luzea dela.

Hemen hasten da zuekin dudan konpromezua, okupatzaileari lehen harria bota zion haurrarengandik, zeinak ikasi baitzuen harriak direla gure zauriaren aurrean isiltzen den munduari zuzentzen dizkiogun lehen hitzak.

Gazako kaleetan ikasi nuen pertsona bat ez dela adinaren arabera neurtzen, bere herrialdera ematen duenaren arabera baizik. Eta horrela izan zen nire bizitza: kartzelak eta batailak, mina, baina baita itxaropena ere.

1988an espetxeratu ninduten lehen aldiz, eta biziarteko kartzela-zigorra ezarri zidaten, baina ez nintzen beldur izan.

Gelaxka ilun haietan, horma bakoitzean leiho bat ikusten zuen urruneko zerumugarantz, eta barrote bakoitzean argi bat askatasunerako bidea argitzen zuena.

Kartzelan ikasi nuen pazientzia ez dela bertute bat bakarrik, arma bat baizik… arma mingots bat, itsasoa tantaka edaten duenak bezala.

Agintzen dizuet: ez beldurrik izan kartzelei. Guretzat, palestinarrontzat, gure patua da, askatasunerako gure bide luzearen zati bat.

Espetxeak irakatsi zidan askatasuna ez dela lapurtutako eskubidea bakarrik, oinazetik sortutako eta pazientziaz hobetutako ideia baizik. 2011n Wafa al-Ahrar1 operazioaren esparruan espetxetik atera nintzenean, ez nintzen berdin atera, helduago atera nintzen, luzaroan hausnartutako uste eta perspektibekin, borroka hori ez dela soilik borroka iragankor bat, gure patua baizik, eta gure odolaren azken tantaraino eramaten dugula.

Zuentzat, borrokalari maiteok, nire azken desioa da fusilari, amore eman gabeko duintasunari atxikia egotea, askatasunaren ametsari atxikia egia bihurtu arte.

Etsaiak erresistentzia utz dezagun nahi du, gure kausa negoziazio amaigabe batean konpon dezagun.

Baina nik diotsuet: ez negoziatu zuen etorkizuna arriskuan jartzen duen ezer.

Etsaiek beldur handiagoa diote zure irmotasunari zure armei baino. Erresistentzia ez da soilik daramagun arma, baizik eta arnasten dugun arnasa bakoitzean Palestinarekiko dugun maitasuna; bizirik irauteko eta haren indarkeriari, setioari eta krudelkeriari aurre egiteko dugun borondatea da.

Nire manua da martirien odolari leial izan zaiteztela, joan eta bide hau arantzaz beterik utzi digutenoi, haiek baitira askatasunerako bidea ireki dutenak beren odolaz, eta, beraz, ez xahutu sakrifizio horiek politikarien kalkuluetan eta diplomaziaren jokoetan.

Hemen gaude lehenengoek hasi zutena amaitzeko, eta ez gara bide honetatik desbideratuko kosta ahala kosta. Gaza determinazioaren hiriburua izan da, eta hala izaten jarraituko du, Palestinaren bihotza, inoiz borrokari uzten ez diona, baita lurra guretzat estutzen bada ere, gure lur honek lurperatu egingo gaituela ematen badu ere.

2017an Hamasen buruzagitza hartu nuenean, ez zen soilik botere-eskualdaketa bat, baizik eta borroka armatuaren jarraipena, okupazioaren aurrean askapen nazionalerako bide historiko bakarra.

Egunero sentitzen nuen setiatutako nire herriaren mina, eta banekien askatasunerantz egiten genuen urrats bakoitzak prezio bat zuela. Baina nik esaten dizuet: errendizioaren prezioa askoz ere altuagoa da. Horregatik, lurrari atxikitzen gatzaizkio gure zuhaitzen sustraiak atxikitzen diren bezala, ezein haizek ezin baitu bizitzea erabaki duen herri bat deserrotu.

Al-Aqsako Erauntsiaren guduan, ni ez nintzen talde edo mugimendu baten buruzagia, baizik eta askapenarekin amets egiten zuten palestinar guztien ahotsa. Nire uste sendoak eraman ninduen sinestera erresistentzia ez dela aukera bat bakarrik, betebeharra baizik. Bataila hau gure herriaren borrokaren epopeiako orrialde berri bat izatea nahi zuen, Palestinako fakzio guztiak gure herriaren interesen inguruan elkartzea nahi zuen, eta lubaki berean jartzea etsai barbaro eta ankerraren aurka, inoiz ez baitzituen bereizi haur bat eta agure bat, edo harri bat eta zuhaitz bat.

Al-Aqsako erauntsia borroka bat izan zen arimengatik gorputzengatik baino lehen, eta borondateagatik armengatik baino lehen.

Uzten dizuedana ez da ondare pertsonal bat, kolektiboa baizik. Askatasunarekin amets egin zuen palestinar bakoitzari zuzenduta dago, bere seme hila besoetan eraman duen ama bakoitzari, bere seme erailarengatik bihotz-bihotzez negar egin zuen aita bakoitzari.

Nire azken agindua da beti gogoratzea erresistentzia ez dela tiro egindako bala bat bakarrik, ohorez eta duintasunez bizitako bizitza bat baizik.

Espetxeratzeak eta setioak erakutsi didate borroka luzea dela, bidea gogorra dela, baina ikasi dut, halaber, amore emateari uko egiten dioten pertsonek mirariak egiten dituztela beren eskuekin.

Ez espero munduak justizia egingo didanik, mundua gure oinazearen aurrean nola isiltzen den egiaztatu eta ikusi baitut. Ez ezazue justiziarik espero; izan zaitezte zuzenak. Eraman ezazue Palestinaren ametsa zuen bihotzetan, eta bihur ezazue zauri bakoitza arma, eta malko bakoitza itxaropen-iturri.

Hauxe da nire azken hitza: ez eman armarik, ez ahaztu zuen martiriak eta ez etsi zuen eskubidea den amets batekin.

Hemen geratzen gara, gure lurrean, gure bihotzetan, gure seme-alaben etorkizunean.

Palestina goresten dizut, hil arte adoratu nuen lurra, eta mendi hautsezin bat bezala nire sorbaldetan kargatu nuen ametsa.

Erortzen banaiz, ez erori nirekin, baina eraman nire zuzia, eta egin nire odoletik zubi bat, gure errautsetatik sortutako belaunaldia indartsuagoa izan dadin.

Ez ahaztu aberria ez dela kontatzeko istorio bat, bizitzeko errealitate bat baizik, eta martiri bakoitzetik mila erresistente sortuko direla lur honen baitan.

Erauntsia itzultzen bada eta ez banago zuekin, jakin ezazue ni izan nintzela askatasunaren olatuetako lehen tanta, eta bizi izan nintzela zuek emantzipazioaren bidetik jarraitzeko.

Yahya Sinwar martiriaren testamentua palestinar herriarentzat  Yahya Sinwar martiriaren testamentua palestinar herriarentzat