Koronabirusaren osteko gizartea –  

Lehenbiziko egunean, eliteek esan zuten: Hedonismoa jainkotzat eta nihilismoa profetatzat hartuta, erlijio berri bat sor dezagun eta hizkuntza unibertsal bat ezar dezagun munduko herritarren arteko berehalako komunikazioa ziurtatzeko.

Bigarren egunean, eliteek zera esan zuten: Inokulatu dezagun biztanleengan ondasun materialen kontsumismo konpultsiboa, eta globalizazio ekonomikoa sor dadila haien kontsumo-mendekotasuna asetzeko.

Hirugarren egunean, eliteek esan zuten: Goazen lehengaiak eta energia fosilak kontsumitzera ekoizpen-makineriari eusteko eta ez dezagun kontuan hartu deforestazioa, kutsadura eta sortuko duten zaborra.

Laugarren egunean, eliteek esan zuten: Ama-semeak inkomunikazioaren bidez eta aitona-amonak egoitza aseptikoetan barnera ditzagun, familia-egituraren lotura afektiboekin amaitzeko asmoz.

Bosgarren egunean, eliteek esan zuten: Sor dezagun sare sozialak herritarren elkartasun loturak apurtzeki eta sasi berrien bidez, zalantza existentzialean murgiltzeko.

Seigarren egunean, eliteek esan zuten: Inplementatu dezagun manipulazio zibernetikoa, herritarren komunikazioak beren metadatuen bidez monitorizatzeko eta masen kontzientzia politikoaren esnatze unibertsala saihesteko.

Zazpigarren egunean eliteek egin zuten guztia ikusi zuten; hori guztia ona zela egiaztatu ondoren, atseden hartzea eta beren sorkuntzaz gozatzea erabaki zuten.

Hala ere, egun batean, gizarte globalaren Arkadia idilikoa bere balioetan kulunkatzen hasi zen eta bere puzzle perfektuaren piezak ahokatzeari utzi zioten. Hizkuntza komunak jada ez zuen komunikatzeko balio; zerbait kirrinkatzen zen merkantzien truke librean, airea arnastezina bihurtu zen, itsasoak giza zaborra ureztatzen hasi ziren, eta lehorteak eta uholdeak maiztasun erritmikoan gertatzen ziren. Baina harrigarriena iristear zegoen…

Pandemia bat hedatu zen orbe osoan zehar, parametro ezagunetatik ihes egiten zuten gertakarien aurrean begiek soilik zirriborra zezaketena. Halabeharrez, gizarteak tximeleta efektura jo zuen sortzen ari zen kaos ordenatuaren puzzle loturarik gabea eratzen ari ziren indar zentripetoen eta zentrifugoen elkarketa bizkorra azaltzen saiatzeko.

Jarraian, koronabirusaren hondamenak eta ekonomiak atzeraldian sartu zirela egiaztatzean, gizarteak shock traumatiko bat jasan zuen, eta, horren ondorioz, katarsi eta metanoia sakon bat egitera behartuta izan zuen, orain arte eusten zioten oinarriak berrikusteko.

Horrela, imajinario kolektiboak pentsatzeko modu berri bat eta jarrera proaktibo bat hartu zituen eszenatoki pandemiko berriaren agerpenaren aurrean, globalizazio unibertsalaren dorrea hondoratu ondoren utopia berri bat bilatzea eragin zuena.

Azkenik, gizabanako berri bat sortu zen (Gizabanako Multidimentsionala), kontzientzia kritiko sendo batean eta hainbat baliotan oinarrituta, hala nola elkartasuna, garapen iraunkorra, ingurumenarekiko errespetua, Lurrean koronabirusaren osteko agertokian bizi izan zena.

…

Germán Gorraiz

Analista

Koronabirusaren osteko gizartea