Xabier Lete. Txikitan bere hitzak kantatzen genituen. Zertaz ari zen jakin gabe hurrupatzen genituen bere abestiak, aho gusto hartaz hunkiturik. Eta oraindik ere zupaka darraigu, kantualdi, irakurraldi bakoitzean egia berriak deskubrituz. Azkenean, gutxinaka-gutxinaka izan arren, eranzten joan gara bere poesia esfera guztiak, Lete bilutsik utzi arte. Eta bere biluztasun soilean, bizitzari horzkaka ari den animalia haserretua somatu dugu, ingurukoekin, bere buruarekin, munduarekin, bizitzarekin. Norberak ere min sentitzeraino, esku izoztuen ferekak ez baitira inoiz gozoak izanen. Norberak ere bizitzaren aurreko baikortasunak kuestionatzeraino.

Lan handia Leterena, egiatia. Baina neguegia udaberria maite dugunontzat.