Metallicaren lehen bi albumek metalean izan duten inpaktu izugarria benetan ulertzeko –erremasterirzatu eta berrargitaratu berriak–, lehenik eta behin, 14 urte dituzula imajinatu behar duzu, eta erabat amorratuta ia gauza guztiengatik. Musika zaratatsu, azkar eta propio bat zegoen 80ko hamarkadaren hasieran gazte gaizkileen eskura, baina punk rocka eta heavy metala aurreko belaunaldikoak ziren: musika handi guztiak, jakina, baina gazteek irrikatzen zuen ezerk ezin zuen benetan eurena deitu. Eta orduan gertatu zen thrash metala.

Metal frikien ustez, Motörhead, Venom eta banda ilun ugariren ahaleginek eragin handia izan zuten metal astunaren planoan, baina Metallicaren estreinako albuma gaur egun ere eragin handia duen azpigenero baten benetako abiapuntua da. Kill ‘em All —hasiera batean Metal Up Your Ass izena izango zuena, izenburuak diskoa salezina egin zezakeela adierazi arte— metal zaleen kontzientzian lehertu zen 1983ko udan. Basatia, urratzailea eta pozarren oldarkorra izan zen; burrunba egiteko alaitasunarekiko hainbesterainokoa, asmoen adierazpena. Hit the Lights, Whiplash eta Metal Militia bezalako abestiek musika indar berri, gazteago, pikaroago eta askoz ere graziatsuago baten etorrera iragartzen zuten; punkaren eta metalaren arteko lerroak etengabe lausotzen zituen harrokeria, aknea eta antagonismoaren haizete bat. Ezer baino gehiago, etorkizuna zirudien.

Metallicak Ride the Lightning kaleratu zuenerako, urtebete geroago, garaje talde sutsu hau askoz ere ikaragarriago bihurtu zen. Abiada handiko eraso sinplistak joan ziren, melodia eta moldaketa korapilatsuak indar basati eta kementsua bezain preziatzen zituen metalezko txantiloi astunaren berrirudikatze izugarri handinahi batez ordeztuak.

Lehen thrash eszenako kide asko ez bezala, Metallica ere argi eta garbi garatzen ari zen kantutegi handietan. Metalaren kontrakoek ez zuten onartu nahi, baina Creeping Death eta For Who the Bell Tolls bezalako abestiek Moby Dick harrotuko zuten amuak harrotu zituzten. Une batzuk ere izan ziren, batez ere Fade to Black balada erdi handi batean, gauza guztien sotiltasuna besarkatzen zutenak. Zale zakar batzuek balakatu egin zuten Metallica pixka bat hazi zela, baina gehienak aho zabalik geratu ziren. 12 hilabeteren buruan, taldeak bi aldiz berrasmatu zuen genero oso bat. Gehigarri gisa, Ride the Ray-en egindako lan funtsezkoaren bidez, Flemming Rasmussen ekoizleak ia kasualitatez definitu zuen metal astuneko diskoak nolakoak izan zitezkeen, eta Metallica apustu seguru bihurtu zuen prozesuan mundua menperatzeko.

Eragina munduko banda askotan nabaritzen da oraindik ere, Euskal Herrian ere eta gaur egun bizirik dagoen Metal horretan ere, baita 30 urtetik behera ditugunen artean.

Metallica eta Rock banden eragina oraingo belaunaldietan