Aspalditik, hamaika haur enigma ikusezin baten aurka borrokatzen dute: Arreta Gabeziaren eta Hiperaktibitatearen Nahasmendua (TDAH). Hala ere, askotan, erronka horri ez zaio jaramonik egiten, inplikazio eskasaren eta hezkuntza-ingurunean behar beste tresna ez izatearen ondorioz.

Adostasuna eskatzen duen mundu batean, TDAHren kasuak askotan gaizki interpretatzen dira edo ez dira kontuan hartzen ikasgeletan. Ulermen eta baliabide egokirik ezak hezkuntza-linboan uzten ditu ikasle horiek, eta hiperaktibitate hutsetik haratago doazen erronkei aurre egiten die. Eskola-ingurunearen egokitzapenean inplikazio urriak ikasle asko uzten ditu beren potentziala lortzeko beharrezko tresnarik gabe.

Esan beharra dago, hainbat lekutan ikasleen aniztasuna eta erronkak kontutan hartzea helburu duen hezkuntza-sistema eraikitzeko ahaleginean dabiltzatela. Bestalde, TDAH duten ikasleen beharrak kontutan hartuz, ikuspegi pertsonalizatuak eta ikasle bakoitzaren potentziala aprobetxatzeko estrategiak garatzen ari dira. 

Baina batzuetan TDAHren diagnostikoa azkar ematen da. Haur bat asalduraren eramaile gisa adierazteko erabiltzen den azkartasuna, askotan, ez du azterketa zehatzik egiten, ezta banakako konplexutasunen ulermen sakonik ere. Portaera “hiperaktibo” hutsak sinplifikatzeak esku-hartze desegokiak eta estigmatizazio bidegabea ekar ditzake. Diagnostikoa hartzeko azkarkuntza baino gehiago, ikasleen parte hartzea eta haien beharrak ulertzeko prozesua martxan jarri beharra dago. Ikastetxeek eta hezkuntza-eskaintzak garrantzia handiago eman behar diete beren ekintza planei, ikasle bakoitzaren potentziala aurrera eramateko. Hezkuntza-sistemak ikasleen aniztasuna onartu eta aurrerapenak egiteko estrategiak eskaintzea izan behar du helburu, non TDAHren inguruko ulermen sakona eta errespetua laguntza integrala eskaintzen duen.

TDAH diagnostiko bakartzat hartu beharrean, funtsezkoa da erronka horien aurkezpenean aniztasuna ezagutzea. TDAH duten ikasleen banakako beharrei erantzuteko berariazko tresnarik ez izateak hezkuntza-sisteman eten bat eragiten du, eta gazte horiek gelan beren lekua aurkitzeko borrokan uzten ditu.

Premiazkoa da hezkuntzan paradigma aldatzea, adimenen aniztasuna irekiko duen eta banakako beharretara egokitutako baliabideak eskainiko dituen hezkuntza. Hezkuntza-sistema bat behar da non erronka horiek badirela onartzeaz gain, ikasle bakoitzak aurrera egiteko behar dituen tresnak emateko lan aktiboa ere egin dezan. Baliabide didaktikoak, teknologia berriak, eta hezkuntza-profesionalen prestakuntza bermatzen duten programak izan behar dira ikasleen potentziala aurrera eramateko. Gainera hezkuntza-sistema honek irakasleak, ikasleak eta gurasoak elkarlanean parte hartu behar ditu, hezkuntza prozesua era kolektiboan bultzatuz.

Irakasleak, ikasleak eta gurasoak elkarlanean!