Gehiegi –

Batxilergoko bigarren maila hastean entzun nuen lehen esaldietakoa izan zen “hau izango da zuen bizitzako urterik txarrena”. Hasiera batean ez nion kasurik egin. Azken finean, hiru eguneko azterketaldi hori kenduta, zer du berezi bigarren mailak? Handik gutxira konturatu nintzen “selektibitatea” aipatzeaz gain, lan karga bikoiztu, hirukoiztu, laukoiztu… egin zela. Baina aurrera segitzea lortzen nuen egunero, “zubian apur bat deskantsatzea da behar dudan bakarra” pentsatuz. Baina zubia heltzen zen, apenas egiten nuen lo eta berriz heltzen zen astelehena. Berriz ere lana, lana eta lana. Eta lan-karga gutxitzea ere ez zen seinale ona. Izan ere, horrek esan nahi zuen bakarra azterketen bezperetan geundela zen. Eta horrek, aldi berean, lorik gabeko gauak eta gaurik gabeko loak zetozela. Harik eta gaixotzen zaren arte.

Antsietate garaiak beste antsietate garaiekin estaliz igaro nuen halanola lehen ebaluazioa, “tira, bigarrena errazagoa izango da” buruan nuela. Eta lehen egunetik eman nuen kolpea kopetean. Abenduko zubia ala gabon oporrak tartean izateak ez zuen gehiegirako balio. Lorik gabeko gauak ohiko bihurtu ziren: astero bost egun goizeko bostetan jaiki eta gaueko 1ean oheratzen. Lau ordutik beherako loaldiaren ostean, nola ez, zientoka folio zuri, nota baten truke bete genitzan. Ideia bat egin dezazuen, urtarrilean eskolara joan behar izan garen 17 egunetatik bataz beste gutxienez azterketa bat egin behar izan dugu egunero.

Egindako azterketen ordainetan jasotako kalifikazioak onak izan arren, irakasleren bat hurbiltzen da egun batean, gehiago ere saiatu naitekeela esanez, gutxienez ohorezko matrikula baten bila joan beharko nukeela. Nondik atera behar ditut nik orduak? Eta hurrengoan ikasi nahi duzun hori ez ikasteko esaten dizute, irteera profesionalik ez omen du eta. Eta beste karrera bat apitatu, eta hori ere ezetz. Eta proposatutako denei, ezetz. Ezetz, ezetz eta ezetz. Eta orduan zer ikasi behar dut ba?

Hasiera batetik aski antsietate krisi sortzen dituen ikasturtea izanik, didaktikan aditu behar zuketen horien laguntzarik ere ez jasotzea da agian okerrena. Aurretik ere bagenituen aski arazo garen hori ulertzen ere, norbere gorputza konprenitzen, ulertzen, interpretatzen… gorputz horrekin egin nahi duguna erabakitzen, eta gorputz horrek gurekin egin nahi duena deskubritzen. Baliteke hau gehiegizko lan-karga baino gogorragoa izatea. Baina laguntzaren ordez harriak topatzen ditugu. Hesiak. Harresiak. Bat botatzen dugunero bestea dago aurrean. Eta gaztearen indar amaigabe utopiko hura erakusten ahalegindu arren, azpian negarrez ari den gizaki indargabea ezkutatzen da. Eta hirugarren pertsona gramatikal honen azpian, lehenengoa.

Azkenean argi da lehen eskola egunean esan ziguten esaldi hura errealitatea besterik ez zela. Akaso materia ez da izango hainbesteko exigentzia duena, azken finean ez dira betiko hitzez osatutako betiko esaldiak besterik, burua baizik. Dudik gabe hau ari da izaten psikologikoki urterik zailena niretzat. 10eko nota izanda ere, nota igoerako lan guztiak eginda ere, eskatutako liburuak eta hamaika gehiago irakurrita ere… gehiago egin dezakezula. Ez zarela ari zure ahalmen guztia baliatzen. Beti dagoela apur bat gehiago. Baina buruak eta gorputzak badituzte mugak, eta batzuetan hauek zeharkatzera behartzen gaituzte, inolako beharrik gabe, lagunduko gaituzten tresnak eman ordez, osasunaren mugetan jolasten. Eta ez, antza denez ez dira ohartzen batzuetan gehiago eskatzea gehiegi eskatzea dela.

GEHIEGI.