Azken ihesia –

Dena amaitzeko gogoz esnatu nintzen egun hartan. Asko sentitzen nuen nire familiagatik, ez nuen uste beste aukerarik izango nuenik. Izara artean kuzkurtu eta negar egin nuen etsi-etsian, berriro lokartu arte. Horrelakoxeak ziren nire egun guztiak. 

Euriaren hotsa. Euria. Nire sentimenduak eta oroitzapenak lausotzen ari dira haren aurrean. Euria da eta beti izango da etorkizuna, pasatuko dena, berpizkundea, salbamendua… Euria izaki bizidunei, bai landareei bai gizakiari, onura amaigabeak ekartzen dizkien elementua da. Neguko arratsalde hotz eta isil bat gogorarazten dit, etxeko erosotasuna eta euri tanten hotsa gure leihoaren kontra talka egitean. Euriak berpizten gaitu, elikatzen gaitu, freskatzen gaitu. Hainbeste gorroto duzu bustitzen zarenean, baina hainbeste maite duzu zeure burua estaltzen duzunean. Tanteoa eta euri tanten soinu lasaigarria, seguru eta lasai sentiarazten zaituena. Euria erresistentziaren sinboloa da. Euria gogor erortzen da zerutik, eta ez da gelditzen zerbaitekin talka egin arte; hala ere, itsasora itzultzeko eta aurrera jarraitzeko gai da. Euria bizirauteko modu bat da. Denok gogoratzen dugu tanten pip-pop-pip-pop soinu hori kalean ibiltzean gure aterkira erortzean. Pip-pop-pip-pop soinu horrek… egun hartara itzularazten nau, malkoak begietatik jalgiz eta aurpegia erabat bustiz. Hotzikara hotzek zeharkatzen zidaten gorputza neguko haize hotza nire azal bustia urratuz sentitzean. Tantak ez ziren gelditzen, euri jasak areagotu eta areagotu egiten zituen oinak bustitzen zizkidaten putzuak, ur ihinztatua oinetakoetan sartzen zitzaidanean. Eta ustekabeko une batean bip-bop-bip — nire buru gaineko euri-hotsa isildu egin zen, eta horrekin batera nire zainetako zaurgarritasun eta hotz-sentimendua. Esker on eta babes sentsazioak, abisurik gabe agertu eta nire malkoak paper lasaigarri gisa gelditu zituen, nire inguruan ezkutu bat sortuz, norbaitek nire gainean aterki bat zuela ikustean. Ekintza horretan ikusi nuen lagunarte eta laguntza sentsazio horrek, agian ez nintzela betiko bakarrik egongo konturarazi zidan. Egun gris bat egun gris soil bat izan daiteke, baina agian euriak eta bere soinu motelduak une hori ekar dezakete gogora, edo agian babesten zaituen, berotzen zaituen eta egun grisa errauts urdin bat bezala ikusarazten dizun leku hori.

Horrek nire bizitza betiko aldatuko zuela pentsatu nuen, bere aterkiari eusten zion eta sufrimendu gehiagotik babesten ninduen haur horrek sentitzen nuen mina etengo zuela. Ez nuen hori pentsatu!

Nire bizitza nire izaretan kuzkurtuta negar egitea da, argi-izpiren bat nigana noiz etorriko zain nengoela. Baina, ez zen inoiz gertatzen. Nola edo hala, ez nuen itxaropena galdu, nahiz eta batzuetan zailegia izan.

Mila infernuko buruko minez jaiki nintzen ohetik. Nire armairuaren aurrean zegoen aulki zuriaren gainera jauzi egin eta ikusi nuen lehen gauza hartzen saiatu nintzen.

Gogorik gabe jantzi nintzen guztien gusturako zabalegiak ziren bakero beltzekin. Kamiseta zuri bat jantzi eta hiru aste lehenago errodatzeari utzi zion aulki zuriaren bizkarraldean zintzilik ikusi nuen haragi koloreko jertse batekin estali nintzen.

Zola altuko oinetakoekin jantzi nituen, eta nire oinazea gogorarazten zidan etxe hartatik ihes egin nuen.

Nire bizitza infernua zen. Ostikoak, irainak, mehatxuak, baimenik gabeko ukituak, axolagabekeria… Gauza haiek hil egiten ninduten, baina inoiz ez zuten lana amaitzen. Gogoan dut egun hura. Eskola deitzen zion eraikin moderno hartako pasilloetan zebilen. Marmarrek isiltasuna betetzen zuten eta nire malkoak geldiezinak ziren, baimenik gabe masailetan behera erortzen ziren eta mukiz betetzen zituzten nire sudur-zuloak. 7 urte zituen. 7.

Baina hura ez zen lehen aldia izan. Ez nengoen lehen aldia izateko gertu. Eta ez dakit horrek errazago digeritzen zuen. Sentsazioa ahaztua nuela uste nuen. Bere esku zikinak nire izterren atzealdetik igotzen. Haren azal hotzaren azpian nire gorputza zeharkatzen zuten hotzikarak. Haren ezpain lodiak nireengana hurbiltzen ziren poliki-poliki, eta nire urdailean botaka egiteko gogoa. Korrika egin nahi nuen. Oihu egin nahi nuen. Handik irten nahi zuen, bere burua defendatu, borrokatu. Baina nire gorputza ez zen mugitzen. Zergatik ez zen mugitzen?

Batzuek shock egoeran zegoela esango dute. Beste batzuek beldurra zela esango dute. Gustatzen zitzaidalako zela esango zuen.

Ez dut inoiz nahi izan. Hori zen, beharbada, argi neukan gauza bakarra.

Begiak ixtera behartu ninduen, hori buka zedin desiratuz. Gogor estutzen zituen begiak eta nire gorputzeko gihar guztiak tenkatzen zituen bere azalaren ukimenaren azpian nirearen kontra.

Bide erdian deiak hasi ziren. Lehenengo hamar minuturo bat zen, gero bi bider bost minutura pasa ziren eta minutuko hogeira iritsi ziren. Ez nekien hainbeste jendek zeukala nire zenbakia, harik eta zenbaki ezezagun batek deitu zuen arte.

Errepidearen erdian gelditu nintzen, harrituta.

Nire zalantzek ez zioten zenbakiari eragin, honek deika jarraitu baitzuen ere.

Mugikorra isilik utzi eta atzeko poltsikoan gorde nuen. Baina mugikorra eskuetatik irristatu zitzaidan eta lurrera erori zen hots handi batekin.

Zarata hark aldagela hartara eraman ninduen. Soinuak bere eskuak nire aldaken gainean ekarri zizkidan gogora, jira eta bira, gelaren erdian zegoen zutabearen kontra eusteko. Bere aldakek hormaren kontra jartzen ninduten eta nire beheko sabelaldearen kontra zuen erekzio gogorra sentitzen nuen. Mertxika koloreko ezpainek muin egiten zidaten lepoan, izerdi tantek nire gorputza bustitzen duten bitartean. Eskuak nire soinetik igotzen zituen, krema koloreko kamiseta aurretik zeramala. Kamiseta astiro erortzen zen zoru bustian, nire begiak bertan pausatzen ziren bitartean. Ezin zituen begiak itxi. Nerbio-sistemak ez al zidan ondo funtzionatzen? Eta benetan hori nahi bazuen?

Nire onera bueltatu nintzen, neure bideari jarraitzen nion ehinean zelai batera iritsi arte, non itsasbeherak, labar eder hura babesten zuen harriak jotzen zituen ura ikusi bainuen.

Ahal bezain goren igo nintzen helmugara iritsi arte: labarra. Ertzeraino joan nintzen eta udako eguzkitan distira egiten zuen nire ile horia luzeak harrotzen utzi nuen aireak.

Ikusmira horrek itsutu egin ninduen nire oroitzapenetan. Kamiseta, izerdiak, berotasuna, eskuak nire eskuari helduz eta eskuak galtzetako metalezko botoira eramanez. Botoi hura zen toki osoko hotz bakarra. Nire atzamarrek ez zuten prakak askatzeko adina indarrik, eta haserreak gorritu egin zizkion begi zorrotzak. Hotzikara batek zeharkatu zidan gorputza, eta masaileko kolpeak esnatu ninduen.

Bizirik iraun behar nuen.

Berak eskatzen zidana egin behar nuen.

Men egin behar nuen.

Geratzen zitzaizkidan indar apurrekin botoia askatu eta utzi bere eskuei bere prakak jaisten eta nire eskuak bere gorputz-adarraren inguruan kiribiltzera behartuko dituzte.

Haren eskuak gora eta behera zebiltzan, eta nire eskuek nire bihotz latia indartsuenak eta nire buruak taupadaka zuten erritmoan jarraitzen zieten.

Lurrera erori ziren hurrengo galtzak nireak izan ziren. Eta buelta eman eta nire masaila bizkarrezurraren kontra jarri aurretik ikusi nuen hurrengo irudia nire lehen maitasunarena izan zen.

Bere irudia iluna eta urrunekoa zen, baina berea zen. Ez zen mugitzen. Ez al zidan lagunduko? Begira geratuko al zen?

Bai. Egin behar bazuen. Inolako damurik gabe begiratu zidan nola nire gelako lagun hark biratu eta musu ematen zidan nire lepoan, izterrak jo eta hankak irekitzera behartu eta bere gorputz-adarra nire baitan sartzen zuen bitartean.

Sentipen hura.

Mina.

Gorria.

Beldurra.

Korrika.

Ez naiz gelditzen.

Nola geldituko nintzen?

Gozatzen ari zen.

Belarrian intzirika ari zitzaidan eta are nazkagarriago, nazkagarriago.

Mugitzen jarraitzen zuen. Berak intzirika jarraitzen zuen. Berak gozatzen jarraitzen zuen. Azkeneraino gozatu zuen.

Haren intziriak isildu egin ziren, eta haren gorputz-adarrak gero eta sakonago jotzen zuen izterrak nire ipurmasailen kontra jotzen zituenean.

Eta ezer gertatu ez balitz bezala. Alde egin zidan, masailean musu eman eta hitz zikin batzuk utzi zizkidan azalaren kontra.

“Maite zaitut eta badakit zuk beti maiteko nauzula. Orain badakit nire zati bat azkenera arte geratuko dela zugan”.

Ia eguerdia zen eta jendea iristear zegoen. Nik. Nik egin nahi nuen. Amaitu nahi nuen, baina zerbaitek geldiarazi ninduen segundo batzuez. Ez nekien zer zen, baina zerbait egin behar nuen. Arnas sakona hartu nire hanketako bat airean jarriz, kontrolik gabe balantzaka nenbilela. Berriz, arnas sakona hartu, eta gero hutsera erortzen utzi nuen nire burua gizon baten garrasiak entzun nituenean. Ahots sakon hura entzuten nuen, haren ahotsaren oinazeak begiak ireki eta bistak begiztarazi zizkidan, nire gorputza indarrik gabea itsaso gainera erori zen bitartean.

Korronte izoztuak nire azala ukitu zuen, beroak gorritutako nire aurpegiak inoiz ahaztuko ez nuen irribarrea erakusten zuen bitartean.

Egun hartan harro nengoen. Harro nengoen neure buruaz, indartsua nintzela konturatu nintzenean. Hala eta guztiz ere, inoiz hasi nahi izan ez nuen guztia amaitzeko bezain indartsua izan nintzela.

Askok eskergabe deituko didate, baina niretzat, existitzen zen pertsonarik indartsuenetako bat nintzen. Bai horixe. Gerran, ihesa eta erretiratzea zaurgarritasunaren eta koldarkeriaren seinale ziren, baina niretzat ihesaldi hura ez zen inoiz koldarrena izan. Behar adina indar izan nuen erretiratzeko, inork ez nuelako ulertuko zergatik egin zidan egindako hura. Askorentzat koldarra naiz. Niretzat, une hori, ihesaldi hori, ekaitzaren osteko barealdia izan zen, behin ere zalantzarik gabe, nire unerik zoriontsuena izan zen.

Azken ihesia