Oso pozik daude batzuk EAEko hezkuntza itun berriak Hezkuntza zerbitzu publikoa dela azpimarratzen duelako, horrela publiko-pribatu dikotomia gainditzen omen delako. Baina uste dut kontzeptu horren atzean, zerbitzu publikoa, betikoa dagoela. Hitz horiek hutsak dira, ez dute esanahi zehatzik, hau, hori eta beste hura ere izendatzeko balio dute. Ohituta gaude: gaurko hizkeran, batez ere politikariek erabiltzen duten hizkeran (eta hezkuntzarena politika da, jakina) esanahi gabeko hitzak nagusi dira, gero eta gehiago.

Azken finean, den-dena da zerbitzu publikoa. Nire kaleko okindegia, fruta-denda, arrandegia, burdindegia eta zapata-denda zerbitzu publikoak dira. Ez dut tapizatzailea ahaztu nahi. Zer esanik ez, kaleko taberna, pandemia osoan ibili dira ostalaritza enpresariak beraiena ere zerbitzu publikoa dela aldarrikatzen. Kaleko udal kiroldegia ere zerbitzu publikoa da eta, esango nuke, kaleko eliza katolikoak ere zerbitzu publikotzat duela bere burua (ez du sarrerarik kobratzen). Azkenik, kaleko ikastetxe pribatu-itunpekoa zerbitzu publikoa da, nola ez. Kale-argiak, lorategiak eta semaforoak ere zerbitzu publikoak dira. Eta ondoko kalean ilaran aparkaturik dauden taxiek SP letrak daramatzate itsatsita, argi gera dadin beraiek ere zerbitzu publikoa direla, eta elebitasuna ez dela edonora iritsi oraindik.