Kokakolak mahaian eta gosea tripara. Askotan ez dakit ez ote den hobea diru-zorroa potolo mantendu eta gose izatea. Beti amore ematen dut, ez zuten askotarako balio izan amamaren gerla zibileko istorioek… Santurtzin nola eskatzen zituzten umeek sardinen hondakinak, irrikaz zurrupatzeko. Zenbat aldatu den gosea; zer den gosea orain, zer zen orduan…

Tira, kontua da, pintxo pare bat eskatzen nenbilela alboan nituen bi aittonak (Amamaren garaikoak ziurrenik) politikaz hitzegiten entzun nituela (gaztelaniaz):

“Deituiozu frente españolista, frente konstituzionalista, deitu nahi bezala… nahi dutena egiten ari dira.”

“Bai”

“Eta PNVek ez die utzi behar. PNVk geratu dezake hori. Orain arte ez dute gauza handiegirik egin, baina egingo dute alajaina!”

“Espero, espero!”, eta biek tragoxka bat baxoerdiari.

“Eske oso hotz ari dira jokatzen kartak.”

-ixilunea-

“Argiago jokatu behar lukete!”

“Zerbait makinatzen izango al dira?! Bestela ez dut ulertzen jarrera hori…”

“Jasanezina da Ares hori! Eta Pachi! eta besteak…”

“Bai, bai”

“Ba jada nahiko nazkatu naiz… ba al dakizu zein izango den hurrengo pausua honek horrela jarraitzen badu?”

-ixilunea-

“Aralarri bozkatuko diot. Zabaletari dedio!”

-lagunaren irri ixila-

Kokakoletako izotza jada urtuta eta Miren haserre egongo zela pentsatuta, bi pintxoak hartu eta mahaira abiatu naiz, diru-zorroa argal. Buruari bueltaka. Muxu bat eta goiz pasa.