http://alteretaego.wordpress.com

Alter dixit.

Ez naiz sekula surfean aritu. Ez naiz, ezta ere, surfzale amorratua. Baina Mundakan bizitzeko aukera izan nuen garaian zaletu zintzen ni surfera. Ez, beharbada, surfera zentzu hertsian, baina bai urri bueltan herria eraldatzeko gaitasuna zuen munduko surflari onenek jokatzen zuten ASP World Tour-eko Billabong Pro lehiaketara.

Argazki kamera hartu eta Talara joaten nintzen surfeko Messi eta Ronaldoak ikustera. Baina kirol jardueraz haratago, bertan bizi zen giroa zen deigarriena. Barriola bera ere ez dut nik lasai irudikatzen koadrilako baten despedidan: ziur nago lau lagunek, gutxienez, geratuko dutela edozer esateko. Horregatik egiten zitzaien hain deigarri Kelly Slater edo Andy Irons bati herriko edozein terrazatan garagardo bat konpainia onean lasai asko hartzeko beta izatea. Mundu mailan, idoloak dira (edo ziren); Mundakako egunerokotasunean, kanpotar surflari bat gehiago.

Joan den astean Gara egunkarian surflari ernegatu batek argitaratutako artikulu baten harira oroitu nintzen Andytaz. 2010ean dengeak jota hil zen; edo hori zen, nik behintzat, hartaz izan nuen azken berria. Tipo maitatua zen Mundakan, agian Kelly baino gehiago, txapelketa egunetan herrian zebilen faunaren artean txapeldun handiak bat gehiago izateko zuen gaitasunagatik. Ikaragarri poztu nintzen 2002koan garaile irten eta portuko uretara jaurti zutenean. Polita da komuneko bidean gurutzatu eta congratulations, Andy bati eskerrik asko erantzuten dion tipoak irabaztea.

Gogoan dut, adibidez, eta erabat baieztatuko duen inor aurkitu izan ez badut ere, urte horretan zabaldu zen pasadizoa. Diotenez, txapeldun irten zeneko gau hartan, berak ere apur bat ospatu ostean, lo hartzen zuen hotelera zuzendu zen. Bere gelara igo aurretik, 500 euroko billete bat utzi zuen hoteleko tabernako barra gainean eta parranda jarraitu zuten bere ezagunei eta tabernan zeuden gainontzekoei nahi zutena ateratzeko agindua utzi zion barran zebilenari.

Artikulua, ordea, surfaren munduan antidopin kontrolak egiten hastekotan zirenaren harira idatzita zegoen, eta hor irakurri nuen, dengeak barik, droga gaindosi batek eraman zuela Andy. Urte asko zeramatzan arazo horrekin, antza.

Pertsona baten kalitatea ez du neurtzen bere hiletara doan jende kopuruak. Andyrenaren antzeko iragan bat bizi izan zuen hurbileko senide bat hil zitzaigunean konturatu nintzen, gaur egun, badaudela gizartearekin batera eboluzionatu duten abadeak, gurean.

Ez naiz elizara joatearen oso zalea, derrigorrezko kontu bat ez bada tarteko. Horrexegatik, agian, egoten naiz arreta gehiagoz liturgia kontuetan dabilenean baino gai askean hasten den unearen zain. Erraza da joan dena zeinen ona izan zenaren inguruko diskurtso polita egitea. Abadeak baina, egun hartan, bide errazetik aldenduz, perla bikain bi bota zituen.

Lehenengoa, estandarretatik alderatzen den pertsona bat patroi estandarrak jarraituz epaitzea akats bat dela, normaltasunean bizi garenok ez baikara inor lan horietan hasteko. Bigarrena, normalean mezatara joaten ez den jendea elizara ekartzeko gaitasuna duenak, zerbait ondo egin izango zuela bizi izan zen artean.

Horrelako abade gehiago bagenitu, maizago zapalduko nuke Jaungoikoaren Etxea… Edo frontoia, Abel bezalako txapeldun handiak txalotzeko…

Ego dixi.

Ultraheroia