Tradiziozale? –

Txerra Rodriguezek Argia aldizkariko Garaigoikoa blogean.

Aurreko batean morroi batek tradiziozale deitu zidan. Eta ez nintzen bat ere identifikatuta sentitu. Seguruenik, horren atzean bestelako arrazoiak daude, tradizioari orokorrean jendarte honetan ematen zaion esanguragatik. Gerora, pentsatu dut horren inguruan, eta igual bai naiz tradiziozale, baina seguru ez naizela berak esandako esangura horrekin. Ea esplikatzen naizen.

Tradiziozale naiz, bai. Baina niretzat, tradizioa mantentzea ez da suaren errautsak gordetzea, sua bera mantentzea baizik, berotzen eta argitzen duen sua. Hau da, iraganetik sua bai, errautsak ez. Azken finean, tradizioa mantentzeko modu bakarra bururatzen zait: tradizio horri jarraipena ematea hura erreproduzituz, eta gure balio eta egunetara ekarriz.

Hortaz, nire ustez, tradizioa ezin da jainkotu, ezin da ukiezin bihurtu. Tradizioa berrerabili beharko da, berziklatu, baina purutasun zorrotza alboratuz eta hibridazioaren alde eginez. Leial izateko modua ez da bere horretan mantentzea. Leial izateko modua da gaur egunera ekartzea, hainbat diziplinatan egin den bezala (bertsoetatik dantzetara eta abarretara).

Ez jainkotu arren, tradiziotik gauza batzuei esangura berriak eman ahal zaizkie. Eta, horien artean, errituak daude. Iragana eta oraina lotzen dute eta pertsona komunitatearekin, eta hori guztia, gorputzetik abiatuta. Eta energia dakarte, eta inarrosi egiten dute bat, eta abar. Eta abar. Tradiziozale bai, baina neure erara.

Edo TWn Fantomastxiki eta Aritz Ibañezek esaten duten modura: tradiziozalea naiz malgua naizelako, ola zurruna baino zumitza delako tradizioa, garaikidea naizelako (beti eraldatzen dugulako tradizioa), egoera berrietara egokitzen naizelako, eta abar.

Tradiziozale?