Independentzia eta… sozialismoa?
Independentzia eta…sozialismoa? –
Nola igaro zinen Euskadi ta Askatasunetik Euskadi Sozialistara? Ez da beharrezkoa zehatz-mehatz ikertzea, nahikoa da jakitea ETAren IV. batzarra sozialista zela, nahiz eta orduko buruzagiak, Patxi Iturrioz eta Eugenio del Rio, eta abar, pixkanaka-pixkanaka ahaztuz joan ziren “Euskadi” , klase borrokaz soilik interesatzeko.
Agerikoa izan zenean ETA jada ez zela erakunde independentista bat, erreakzioa gertatu zen. Txabi Etxebarrieta gaztea buruzagitzat hartu zuen V. batzarrean kanporatu zituzten buruzagi ohiak. Espainolistak baztertuak izan ziren eta sozialismoak independentismoarekin kontraesanean egon beharrik ez zuela aldarrikatu zen.
Espainolistek V. biltzarrekoei burges nazionalista txikiak leporatu zizkieten. Deskalifikazio oso larria, ideologia marxista leninista zorrotzenak inspiratua. Txabik eta bere taldeak ETAren Langile Frontea sortuz erantzun zieten, eta Engels baino erradikalago agertu nahi zutenez, Euskadin bere lan-indarra saltzen zuen oro euskalduna zela esateko ausardia handia izan zuten. Horrela, Lenin, Trostki, Mao edo Fidel Castro txiki utzita! Ez zuten argitu Euskadin eta Euskadiren aurka bizi eta lan egiten zuten poliziak, militarrak, alderdiak, sindikatuak, irakasleak, kazetariak, kultura, ekonomia eta mota guztietako epaile inperialistak ere euskaldunak ote ziren. Horiei ere ez zitzaien horri buruzko iritzia eskatu.
Halako ezker fosforeszente kolosala eta munduko estaturik ezkertiarrenek ere ez dute izenpetzen; baina argi eta garbi erakusten zuen bere Herriarekiko estimu falta erabatekoa, ezeren truke euskal hiritartasun oparitzeko prest zeuden politikari “aurreratu” haiek.
Espainolistek V. biltzarrekoei burges nazionalista txikiak leporatu zizkieten. Deskalifikazio oso larria, ideologia marxista leninista zorrotzenak inspiratua. Txabik eta bere taldeak ETAren Langile Frontea sortuz erantzun zieten, eta Engels baino erradikalago agertu nahi zutenez, Euskadin beren lan-indarra saltzen zuen oro euskalduna zela esateko ausardia handia izan zuten. Horrela, Lenin, Trostki, Mao edo Fidel Castro txiki utzita! Ez zuten argitu Euskadin bizi eta lan egiten zuten poliziak, militarrak, alderdiak, sindikatuak, irakasleak, kazetariak, kultura, ekonomia eta mota guztietako epaile inperialistak eta Euskadiren aurka ere euskaldunak ziren ala ez. Horiei ere ez zitzaien horri buruzko iritzia eskatu.
Halako ezker fosforeszente kolosala eta munduko estaturik ezkertiarrenek ere ez dute izenpetzen; baina argi eta garbi erakusten zuen bere Herriarekiko estimu falta erabatekoa, Euskal herritarrak ezeren truke oparitzeko prest zeudenek adierazia. Garrantzitsuena, baldintza gorena eta gorena besteren konturako langilea izatea zen, eta pertsona osatzen duten gainerako faktoreak bete gisa oparitzeko moduan zeuden. Orain, erabateko emigrazio ilegalaren zale amorratuak bide beretik doaz, haien zentzugabetasun berarekin.
V batzarraren bizitza laburra izan zen. 1968-9 urteetan, espainiar inperialismoak eta Burgosen Prozedura Sumarisimo Militarrekin auzipetutako kideek ia erabat desegin zuten. V. batzarreko buruzagietako batzuei heriotza-zigorra ezarri zieten, eta indultua jaso eta gutxira, espetxeen kanpoaldera helarazi zituzten ikuspegi politiko oso sozialistak, eta azkar eboluzionatu zuten hilabete batzuk geroago gauzatu zen espainolismo ezkertiar eta trotskista kutsuko ETAren VI. batzarrean. Beraz, espainolistak IV. batzarretik bota zituztenak ere espainolista bihurtu ziren, baina ez maoistak, aurrekoak bezala, trostkistak baizik.
Berriro ere ETAren oinarri abertzalearen erreakzioa gertatu zen. V. batzar berri bat sortu zen, denboraren poderioz KASeko alderdiak –LAIA, HASI eta ETA M– sortuko zituena. Talde horiek lehia bizian aritu ziren, marxismoaren number one nor zen ikusteko. Argala bera ere ETA M!-ren ideologo marxista zen.
Denbora igaro ondoren, ur horiek guztiak bat egin zuten egungo Bildurekin, bere praktika sozial demokrata erregionalistagatik eta ideologia ezkertiarragatik ezaguna dena, independentista ere esaten dena eta hainbat alderditan Espainian nahiko eroso sentitzen direnen zentrismo posibilistaren antzekoa dena. Erreformistak, beren historia osoan, interes komunak partekatzen dituzte eremu autonomistan. Inorentzat ez da sekretua euskal erreformismoak, EHn espainolismoa legitimatuz, euskal lurretan ezartzea eta aurrera egitea bultzatzen duela.
Badirudi iritsi dela ordua independentismo errealak bere espazio propioa eta proiektu dinamikoa berreskuratzeko eta, orain arte bezala, bi erbi aldi berean harrapatzen saiatzeko eta bat bera ere ez harrapatzeko.
Zapalkuntza nazionaleko egoeran sozialismoa ereitea espainolismoa biltzea da, urte hauetan guztietan erakutsi diguten bezala. Ibarrean ganadua zaintzen edo lurra ereiten gelditzeak bizitzaren kalitate soziala hobetzen du; baina independentzia esan nahi du gailur bakar, urrun eta zail bat lortzea, baliabideen eta energiaren % 100 eskatzen duena.
Gradualismoak saltzea abertzaletasunetik bizi nahi izatea da, beste batzuek nabarrismoarekin egiten duten bezala. Zeregin nagusia, gaur egun abertzaletasunaren ahalegin gehienak eskatzen dituena, zapalkuntza nazionalari aurre egitea eta independentzia lortzea da.
.
Gizarte-borrokak eta haien proiektuak nazioaren bizitzako elementu bat dira; baina Estatu Subiranoak bere subiranotasuna zehazten duten faktore guztiak barne hartu behar ditu, eta ezin du onartu bere zatietako bat hegemoniko bihurtu nahi izatea besteen kaltetan. Proletarioen diktadurak eta besteak ez dira onargarriak XXI. Mendean.
Lehenik eta behin, etxe komuna eduki behar da, Euskal Estatua, eta, ondoren, barrualdeen diseinuaz eta altzarien banaketaz arduratu.
Uste izatea Madrilek, Parisek edo Bruselak gure eskubide nazionalak egun urrun eta zalantzagarrian aitortuko dituztela eta, ondorioz, euskal subiranotasuna erabat erabiltzea ez dela inoiz gertatuko. Zapalkuntzaren egun bakoitzean kate inperialisten kate-maila bakoitza etengabe zerratzen badugu, atsedenik eta etenik gabe aurrez aurre jarriz, orduan lortuko dugu geure burua errespetaraztea eta baldintza objektiboak eta beharrezko lidergoak sortzea, independentziari eta haren defentsari ateak irekiko dizkion indar-harremana irauli ahal izateko.
Antton Jauregizuria
Independentzia eta…sozialismoa? Independentzia eta…sozialismoa?
Azkar, azkar montatu alderdi la kar hori eta laga behingoz endredatzeari.
Independentzia, Sozialismoa, Feminismoa
Etxe komun hori badaukagu. Euskaldunok geuretzat hartzen dugun Estatu bakarrari jarraipena emateak lan amaierarik gabekoa aurrezten digunari, 796 urtez iraun duen, Estatu baten legitimititatea berriro zalantzan jarri beharrik gabe.
Parametro politiko horietan sartzen ez den guztia, frantses-espainiar inperialismoari jokoa egitea da. Azken horrek detektatzen badu aurrez aurre duela subjektu politiko determinatua, bere burua Estatu okupatu bateko kidetzat duena eta ez Estatu bat sortu nahi duen nazio bateko kidetzat, horrek nazioarteko arazo bihurtzen du Nabar Estatuko lurraldeen okupazio franko-espainiarra.
Azken finean ez dira intentzio adierazpenak auzi politikoak zuzentzen dituztenak, baizik eta etsaiari baimenik eskatu gabe jarduten duen herri baten boterea. Horretarako kontzienteak izan behar gara Estatu okupatu bateko kideak garela eta Estatu horren inguruan batu eta antolatu behar dugu, gure Estatu-erakundea desokupatzeko, okupazio indarrak gure lurraldeetatik kanporatuz.
Hitz gutxitan, koherentzia politikoa ematea erresistentziari eta ondorengo garapen estrategikoari. Estatu baten eta beste biren arteko, nazioarteko gatazka baten aurrean gaudela ez formulatzea eta desitxuratu nahi izatea aberrazio bat da, inoiz Estatu propiorik izan ez duen eta independentea izatea eskatzen duen milioi askoko herri gisa aurkeztuz.
Herri okapatuak berak ontzat eman du falazia hori eta orain eraman nahi gaituzte Estatu plurinazional bat erreklamatzera Espainiaren barruan, okupazio-indarren morroiek proposatzen duten bezala, gradualezko estrategia deitzen dioten horretan, zeinaren lehen lorpena izango bailitzateke inbaditzaileak nazio gisa aitortzea.
Hau da, etsaiari baimena eskatu geure burua ezagutzeko.
Aldebakartasuna edo aldebikotasuna delinkuentzia inperialista antolatuarekin, hori da kontua.
Aldebakartasunak oztopo-bidea kentzea eta antolatzeko behar eta gaitasun handiak eskatzen ditu, bai nazio mailan, bai nazioarte mailan, hori abiarazteko.
Asko berandutzen ari gara, agian gehiegi.
Gezurrez betetako artikulua. Ez dela asko ikertzea beharrezko esan eta Txabi Etxabarrieta edo Argala bezalako abertzaleak iraindu gezurrekin?
ETAn ideologia espainolista sartu zutenak FLP (Frente de Liberacion Popular) erakunde espainoleko morroiak ziren, horregatik “felipe” gisa ezagutuak.
V. Biltzarrean Txabi eta Josean Etxebarrietaren gidaritzapean izan ziren kanporatuak ETAtik eta haiek, felipeak, izan ziren “Euskadin bere lan-indarra saltzen duena da euskal herritarra” tontakeri teoriko baina aldi berean pozoi politikoa asmatu zutenak. Haiek, motel, haiek, espainolistek asmatu zuten hori.
Horregatik izan ziren kanporatuak eta horretarako idatzi zuen Josean Etxebarrietak haiek kanporatzeko “Txatarra txostena” (“Espainiar sozial-inperialkeriaren azterketa eta kritika”).
Txabi Etxebarrieta abertzalea eta sozialista zen, baina irmo defendatu zuen fronte nazionalaren beharra atzerritar okupaziotik askatu arte. “Abertzaleen batasuna eta sozialismoa” bere artikuluan honela idatzi zuen: “lehenik etxea eraiki behar dugu elkarrekin, gero erabakiko dugu zer kolore eman”.
VI. biltzarrari dagokionez V.ekoek sekula ez zuten haren zilegitasuna eta ildoa onartu. Madariaga, Etxabe, Txikia,…aritu ziren borrokan erori zen Txabiren ildo berean, ildo abertzalea defendatzen. Eta baita Argala ere, zeinak “Euskadin bizi den oro euskal herritarra” dela defendatzetik urrun, argiki azaldu baitzuen espainiar estatuak espainiar inmigranteak zerabiltzala EH espainiartzeko eta inmigrazio masibo hori desnazionalizazio faktore bat zela.
Txabi edo Argalak “felipeen” tesiak zituztela Sortu eta Bilduren manipulazio bat izan da, haien deriba eta felipizazioa zilegiztatzeko eta zu gezur berdina erreproduzitzen ari zara.
Eneko Za, Ez dakit zein hizkuntzetan irakurri duzun nire iruzkina , baina argi dago ez zaizula argi geratu. Mea culpa. Puntualizazio batzuk: 1) Zuhaitzek basoa ikusteko eragozten dizutela iruditzen zait 2) Ez dago deskalifikazio pertsonalik , ni uztez okertu zen prozesu baten egiaztapena baizik.Bide batez, zuk aipatzen dituzun pertsonak ia guztiak ezagutu nituen eta estimu handitan izan nituen 3) Txinatarrek diote arrosa bat eskaintzen duenari bere usaineko zerbait eskuan geratzen zaiola. Bakoitzak eskuan daramana ikusi behar du.
Lehengo etxea, gero kolorea. Nazioaz ari baldin bagara metafora hori oso tranpatia ez ezik gezurra da. Izan ere, Etxeak proiekto bat behar du. Ez baita berdina jauregi bat non nagusiek dute etxe guztia beretzako nahi duten, baina altzairuak ere, eta maizterrak goiko sabaian lo gela ziztrinetan Etxea egiterakoan, nazio hau da, jabegoa eta bere egitura herri langilearentzat izan behako luku, herriarentzt zentzu zalabean, eta nola ez, emakumeei egokitua. Kolorez hitz egitea maltzurra da ez baitu argitzen egituraz ari dela. Beraz, lehenengo etxea kontu horrekin burgesiari eta jauntxoentzako etxe egiturak gauzatu nahi baduzue, esan garbi eta klarki.
Etxea eta koloreari buruz.
“Nik:
Arrosa gorri bat nahi diat.
Hark:
Bai, baina lehenbizi arrosa.
Nik: Bai, arrosa gorri bat.
Hark: Lehenbizi arrosa.
Eta azkenean, arrosa zuri bat
jarri zeutzaten jakaren solapan”.
Gabriel Aresti
Gabrielek ezin zezakeen jakin, eskumako solapan arrosa zuria ez ezik, ezkerrekoan krabelin hori-gorria ere jarriko zigutenik).
Jauregiko ganbaran bizi direnek erre ditzakete suiteetako nagusiak, eta jauregiarekin geratu. Jauregirik edo artzai bordarik gabe, ez dago deus. beno bai, besteren etxean bizi, besteren araupean.
“Holako izango da, edo ez da izango!”
Ba ez da izango.
Kolore ta kolore eza…. Dagoeneko nazio bat gara. EH ko Estatu Subiranoa berrezartzea da kontua. Utopia eta fantasietako” proiektugile” eta ingeniairez gainezka gaude, agortuezina dira.
Aitzitik lehendeik dauden materialetatik abiatzen dira eraikitzaileak dira, eta “bizitza osoko” atxikimendu inperialistak eta ezker fantasia hiperideologizatuak kentzen.
Nazio bat garelaren baiespena baikorregia dela deritzot, nazio kontzeptuaren adiera politikoari dagokionean bederen. Zeren eta nazio bati aurrez dagokio kontzientzia eta borondate kolektibo bat, zeinaren bitartez herria subjektu historiko bilakatzen den, zeinaren bitartez herriak bere bide propioa hasten duen (mendeko dena, askatzeko; mendeko ez dena, mendeko ez izateko; eta guztiek, funtsean, bizirauteko). Gaur gaurkoz Euskal Herria ezin da nazio bezala onartua izan, bere kontzientzia eta borondatea gutxiengo mailara iristen ez delako, ez baita euskal klase politikoan edo sozietate zibilean mugimendu nazional zinezko bakar bat ere. Gehienez ere, nazio baten kondarra gara gaur gaurkoz. Ikusteko dago etorkizunean gaitasunik dugun nazio izaera berreskuratzeko. Hori behar luke euskal abertzaleon erronka nagusia: egungo errautsetatik berpizkunde nazional bat eragingo duen proiektua garatzea, eta jakina zeregin horretan ezker eta eskuineko katixima ideologikoekin hautsi beharra dago.
Ez naiz nazio kontzientzia eta borontatea faltaren berri. Hain justu, eta hori da ildo honek inspiratzen dituena, nukleo abertzale horiek maiz elkartzen direla euren kortse ideologikoei uko egiteko gai ez direnak, mugimendu abertzale guztia euren ingurua batzeko eta ezpazioa okupatzeko behar den masa kritikoa sortzeko nazio aspenari dagokio. Eta nagusi den derrotismoari gogorazi behar zaio ” ez zitelako , ezinezkoa zela, lortu zuten”