Argazkia: Aiurri.

Semea da Alain. Ez dut gehiegi ezagutzen, baina bai agurtu izan dudala behin baino gehiagotan tabernaren batean edota kultur ekitaldi batean (azkena, Derribos Ariasen omenezko kontzertuan). Elkar agurtu eta pare bat hitz gurutzatzen ditugu, gehienez ere.

Ez dut inoiz entzun publikoki bere oinazeei buruz (ama-arrebak bai). Isilik egotea erabaki duela dirudi.

Inoiz ez diot esan ea zer moduz dagoen, nola bizi izan zuen bizitza errotik aldatu izana hogeigarren hamarkada estreinatu berritan, nola kristo egin dakiokeen aurre aita hain modu krudelean galtzeari, nola egiten den noizean behin aitaren memoria oroitu eta gordetzeko ekitaldietan seriotasun lasai hori mantentzeko, nola egiten den aurrera ume jaioberria (zorionak, bide batez) aitona ezagutu gabe handituko dela jakinda… Nola.

Pare bat albiste irakurri ditut (Lopez de Lacalle gogoan, horietako bat). Behean itsatsitako Aiurrik igotako bideoa ere bai. Harritzen nau Andoaingo alkatea ez agertzeak ekitaldian. Ez dakit zein izan daitekeen arrazoia, baina uste dut alkateak bertan egon behar duela, nahiz eta Alderdi Sozialistaren ekitaldia izan.

Enpatia erakutsi beharra dago sufritzen duenarekin. Batez ere zure koordenada politikoetatik urrunago egon daitekeen jendearekin. Aurrera egin nahi badugu herri honetan, keinu gehiago, txikiak badira ere, behar-beharrezkoak ditugu.

Alain, nik inoiz ez dizut esan ezer, agian une egokirik topatu ez dudalako, seguraski gure harremana kortesiazkoa delako, baina lerro hauek idatzi nahi nituen publikoki besarkada bat emateko.

Agurrik ez, Alain.

P.S.: norbaitek nahi badu, irakur dezala Javier Ortizen “Tengo miedo” apunte hau ere.

Mikel Iturriaren artikulua: “Besarkada bat, Alain”