Papereko ZuZeu erosi nuen Durangon, bertan azaltzen ziren gai gehienak interesgarriak izango zirela pentsatuz. Azalean zetozen denen artean arrautzak zaintzearena zen gutxien erakartzen ninduena “Zaindu zure arrautzak, maitea” izenburua ez nuelako neure egiten, ez baitut haiekin (arrautzekin, alegia) atxikimendurik sentitzen, supermerkatuan erosi eta zartaginerako bidean, hozkailuan dauden bitarte horretan.

Baina, gainetik begiratzen ari nintzela, artikuluaren lehenengo esaldia irakurri eta Garay jaunak idatzitakoak kontsumitzaile kontzientzia esna arazten zidala sumatu nuen. Testua bukatzeko denborarik hartu gabe, sukaldera joan eta hara non ohartzen naizen halako bilgarri ekologiko-biologiko itxurakoaren barruan, arrautzak ez direla nik espero bezala 0 kategoriakoak, 3-koak baizik. A ze disgustua!

Nire atsekabea txikia zen lagunak izan zuenarekin konparatuta, bion artean bera baita gure elikagaien jatorri naturalarekin jarrera arduratsuena daukana. Ezin zuen jasan, gauzak ahal den ondoen egin nahi eta merkatuaren zabarkeriagatik oilo estresatuen arrautzak jan behar. Haren nahigabearekin bat egin nuen eta, denborarik galdu gabe, dendara joan ginen egoerari aurre egiteko. Kodea ikusi behar genien kosta ahala kosta ditxosozko arrautzei. Apalean zeunden lau markakoak -labelekoak barne- begiratu genituen bati prezintua eta guzti kenduz, parean zegoen harakinaren gaitzespen keinuari jaramonik egin gabe. Eta haietatik bakar batek besterik ez zuen zaintzen guk nahi genuen kalitatea.

Egun badakigu zein arrautzak erosi. Aukeratutako horiek dauzkagu hozkailuan. Eta ez dakit zergatik -akaso horrelako azterketa sakona egitearen ondorioz-, baina arrautzak pixka bat nireagoak sentitzen ditut orain.