Prozesu hori graduala izaten da, baina denbora baten buruan zeharo alda liteke errealitatea, egunerokoa.

Horregatik entzuten da hain sarri “gaztetan nik X egiten nuen, baina orain…”. Horrela abandonatzen ditugu ohiturak, afizioak eta lagunak. Horrela eraldatzen ditugu errutinak. Atzera begiratu, eta mundua eta ingurua aldatu zaigu, askotan jakin barik zelan gertatu den.

Niri ere pasatu zait; izan ere, heldu bihurtzeak konplikazioak dakartza. Zoragarria izan liteke heldua izatea arlo batzuetan, baina beste batzuetan arazo eta zama psikologikoa baino ez datozkigu gainera. Bizitzan aurrera egitea, ia beti, izaten delako esploratu bako oihan baten sartzea, aihotz kamutsa eskuetan, eta mapa galduta ditugula, ahal dena eginda, jakin gabe egiten gabiltzanak benetan zentzua duen, balio ote duen edo inprobisazio hutsa den. Oso profesionala dena.

Hori da bizitza: amateurra (maitalea) izatea beti eta betiko.

Nik abandonatuta neuzkan zenbait kontu lanagatik eta bizitzak eman dizkidan bide bihurri eta malkartsuengatik. Lagata nituen ohitura ziren ekintza batzuk, liburu asko irakurri barik, batzar eta elkartze interesgarrietara joan gabe nenbilen, kontzertu txikietan ere ez. Halakoetan ikusten eta ezagutu izan dudan jendearkin ere elkartu barik. Oskolean sartu nintzen, astiro-astiro, konturatzeke.

Sosiguz itzuli naiz, gauza gehiagotan parte hartzen hasita, eremita bizitza pixka bat utzita. Aldatuta, baina ni oraindik.

Bueltatu naiz, eta bueltze prozesuan nire barruan poz zahar bat sentitu izan dut lehengo gauzak egitean, gozatu txiki baina atsegingarria, ezaguna, gainera. Hori ni nintzela sentitzen dut, eta abandonoaren korronteak luzaroegi kulunkatu eta eroan nauela ere igarri dut. Hemen nago, halere.

Banaiz, banago!

Banaiz, banago