Durangoko Azokatik –

Durangoko Azoka, aurtengo lehenengo eguna. Arroparik ederrenak jantzi, kolonia bota eta azken aldiz eskuak patriketan sartu ditut, badaezpada. Ezkerrekoan, aurreko egunean egindako zerrenda, zera dioena: bat, erosi nahi ditudan liburuen zerrenda; bi, liburu gehiegi erostea ekiditeko saihestu beharreko salmahaien zerrenda (Katakrak, Igela… badakizue). Eskumakoan, diru-zorroa, irakiten, hilabeteetan aurreztutako dirua xahutzeko prest. Arnasa sakon hartu eta Durangora abiatu naiz.

Azokaren kanpoaldera heldu eta zaleen ilara luzea ikusi dut. Abeslariren bat, noski, pentsatu dut. Salbatuak ginateke gure idazleek halako errenkadak sortuko balituzte. Akaso ez dira gure abeslariak bezain ederrak izango, otu zait. Tira, ondo pentsatuz gero, Cano, Jaio, Kirmen, Alberdi… ez da izango hautagairik ez dugulako. Eskerrak behintzat Sarrionandia dugula, euskal literaturako rock izarra, bere fanez beteriko ilara eta guzti. Halere, baliteke euskal literaturak idazle madarikaturen bat faltan izatea, hain dira denak zuzenak, hain garbiak. Non da gure Houellebecq atzerakoia? Non gure Zizek bitxia? Eta ustel ateratako gure J.K. Rowling? Ai, Mirande, zu behintzat izango bazintugu!

Behin barnealdean, harat-honat ibili naiz, ukondoka ibili ere, euskal kulturazale porrokatuen artean tokia egin nahian. Kostata bada ere, gozatzea lortu dudala uste dut. Lehenengo urrats gisa, Igela argitaletxearen salmahaira joan naiz, bizirik dirauela ziurtatzeko besterik ez. Lasai, Euskal Herria, bere horretan darrai. Ondoren Euskal Idazleen Elkarteko postura joan eta Hegats aldizkaria ezagutu dut (hurrengo egunean Elkarren aldizkaria erosten saiatuko naiz, baina ezingo dut, pertsona bakar batek azken lau zenbakiak beretzat erreserbatu dituelako. Berekoi zikina!). Ibiltzen jarraitu eta txikitako laguna topatu dut, zer eta mahaiaren beste aldean: abeslaria eta musikaria da! Laguna pozik eta harrotasunez agurtu ostean, ARGIA aldizkariko standera hurbildu naiz. Erosi nahi dudan kamisetarik ez dute, eta ez didate itzuli “unetxo baterako soilik” utzi diedan boligrafoa. Kaka! Ez hain pozik oraingoan, baina ibiltzen jarraitu eta Jon Maiarengana gerturatu naiz, nire Silvio kutunak euskaraz kantatzea posible egiteagatik eskerrak emateko. Hori bai fantasia! Azkenik, bezeroen arreta gunera joan eta kexa jarri dut: ez da euskal zutabegileen erakusmahairik. Galarraga, Enbeita, Aristi, Apaolaza, Etxarte… imajinatzen?

Etxera bueltako trenean, bat-bateko maiteminak jo nau. Neska polit bat ikusi dut elkarrizketa zaratatsu eta mugikorrez beteriko zurrunbiloaren erdian, irakurtzen. Ez pentsa, berehala hautsi zait bihotza, gazteleraz irakurtzen baitzegoen. Trenak sortzen duen dardara goxoak hartu nau. Bilbora heldu arte begiak ixtea erabaki dut.

ARGIAn argitaratua

Durangoko Azokatik