Arimaren Premiak XIII –

 Simone Weil filosofoaren testuaren itzulpen saioa

Segurtasuna

Segurtasuna da arimaren funtsezko premia. Segurtasun hitzak erran nahi du egoera bat zeinean arima ez den egoiten lehertua beldurraren edo izu-ikararenpean, salbu eta ustegabeko zirkunztantzia-elgarretaratze baten ondorioz, eta orduan bakarrik denboraldi labur baterako. Izan ere, beldur eta izu-ikara horiek, arimaren estatu iraunkorra bilakatzen direnean, pozoi hilgarriak bilakatzen dira, horien kausa izan dadin langabezia, poliziaren errepresioa, konkistatzaile arrotz baten okupazioa, inbasio probable baten igurikapena, edo giza-indarrak gainditzen dituen edozein zorigaitz.

Nausi erromatarrek azotea utzi ohi zuten etxe-atarietan, esklaboen begi-bistan, baitzekiten horren ikusteak berak arimak jartzen zizkiela esklabotasunari beharrezkoa den heriotz-erdiko estatu batean. Aitzitik, egiptarrentzat, zeren haientzat justuak erran ahal behar baitzuen : «nehori ez diot beldurrik eman».

Beldurra azpiko eta ezkutuko estatu jarraia baldinbada, eta bakanki baizik sofrikarioa gisan sentitua baldinbada, orduan ere eritasun bat da beti. Arimaren erdi-paralisia da eta.[1]

Arriskua

Arriskua da arimaren funtsezko premia. Arrisku faltak ere asperdura bezalako sentimentua eragiten du. Asperdurak ere paralisatzen gaitu, ez beldurrak bezala baina kasik beldurrak bezainbat. Gainera, badira egoera berezi batzuk, zeinek, arrisku ikusgarri eta zehatzik gabeko barne herstura bat eragintzen baitute, bi eritasunak batera eman ditzaketenak.

Arriskua da pentsaturiko erreakzioa eragin dezakeen lanjer bat; Baina  horretarako arrisku horrek ez eiki ditu arimaren ahalak gainditu behar izu-ikara paralisagarri bat eragiteraino. Kasu batzuetan, jolas parte bat ere eduki dezake; edo besteetan, obligazio berezi batek gizona bultzatzen baldinbadu arriskua hartzera, orduan arriskua bilaka daiteke sustagarri ahalik eta onena. Gizakiak, beldurraren eta izu-ikararen kontra bere burua babesteko, ez du arriskuaren ezeztatzea bilatu behar; aitzitik, behar du arrisku kantitate jakin baten presentzia iraunkorra bizitza sozialaren alderdi guzietan; izan ere, arriskuaren erabateko absentziak adorea ahulduko lioke gizakiari, bere arima  behar orduan beldurra kontrako barneko babesik gabe uzteraino. Izan ere, beharrezkoa da fatalitate sentimentu bat bilaka ez dadin arriskua aurkezten delarik.

---

[1] Horrela batzu bizi daitezke  bizitza guzian lanaren galtzearen azpiko beldur ezkutuak paralisatuak.

Arimaren Premiak XIII