Euskal politikoak BALUTXISTANera!
Ez, ez da deportazio bat buruan dudana, gera bedi bakoitza nahi duen tokian.
Eta ez, ez da txiste bat, ni bezain ezjakinak direnentzat Balutxistan ez da asmaturiko herri bat.
Duela gutxi Rikardo Arregi kazetaritza saria jaso duen Karlos Zurutuza kazetariak Berriarentzat egin elkarrizketa batetik ondorio batzuk atera dituzte GURE BERRIAKen, eta dirudienez ikasteko asko dute gure politikoek hango mugimendu independentistatik. Hori, edo bestela burutik eginda daude balutxistandarrak, paralelismo asko atera baitaitezke bi herrien egoerari erreparatuz, baina bakar bat bera ere ez diagnosi eta ekinbide politikoari dagokionez.
Nik bat baino gehiago bidaliko nuke denboraldi batez iritziak trukatzera balutxistandarrekin, eta zuk?
Niri gehien gustatu jatazan atalak hauxek dira:
-Okupazioa legeztatzea besterik ez da autodeterminazio aldarri hura, elkarrekin bizitzeko inoiz adostu izan bagenu bezala.
-Balutxistango gobernu autonomoari babesa ematea okupazioa legeztatzeko beste modu bat da.
Zorionak beste behin ere Ainhoaletamendia eta Gure Berriak-eri!
Bai, hemen kontua nahiko erraza da oinarrian: non gaude, nora heldu nahi dugu, eta beraz nondik eta nola jo behar dugu. Egoera, helburua, estrategia.
Baina herri honetan diskursoak eta ekintzak beste norabide batean doaz (biak bat baitira), zilegi ez dena zilegitzat jotzen da, eta alternatibak omen direnak porrot suertatu dira. Hala ere, jendea pozik bizi da, eta beraz guztiz engainatuta. Zein izan ote da herri hau lokartuarazi duen inuxente edo lotsagabea? Agian, benetako artabururen bat.
Herri honen egoera oso txarra da maila guztietan, eta hau gaiztotzen du egoeraren beraren ezagupen ezak. Uste dut gako garrantzitsu bat dela jakitea zer den zilegi eta zer ez. Eta hortik abiatzea. Nora, nahiko argi dago. Baina honetarako lidergo sendo baten beharra dago. Nondik aterako da hori, alderdietatik? Eusko Legebiltzar/Jaurlaritzatik? Ez, ez dut uste, eta hala bada ni Balutxistanera noa, zeren orduan gertatuko dena lotsagarri eta penagarria izango da.
Non gaude: Balutxistanen oso antz handia duen Herri batean.
Nora heldu nahi dugu: independentziara.
Nola jo behar dugu: Balutxistan independentzia lortzear dagoenez, eta gure Herriak haren antz handia duenez, haientzat hain eraginkorra izaten ari den estrategia berbera erabiltzea komeni zaigu zalantzarik gabe.
Eskozia, Flandria… Herri horiek ez dute ezer ikustekorik gurearekin eta haiei begira jartzea eta haiengandik ikastea guztiz alferrikakoa zaigu. Gure eredua Balutxistan izan behar du eta kito.
Abagune: argi dago geografikoki edo ekonomikoki ez dugula Balutxistanekin antza handirik. Baina, bi herriok gaude atzerritar estatu bat baino gehiagoren mende, eta biok izan genuen estatu independente bat lurraldearen zati batean XX. mendean, ahalik eta inbadituak izan arte. Haiek 1948an eta guk dozena bat urte lehenago.
Desberdintasun nagusia nire ustez, haiek nonbait oso argi dutela kolonizatuak daudenaren ideia ,eta guk aldiz ez.
Eta ironia gustuko duzunez, onartu behar dut baietz, Eskoziarekin askoz antzekotasun gehiago dugula. Espainiak eta Frantziak Britainia Handiak bezala onartzen baitute gure herriaren existentzia eta nola ez gure erabakitzeko eskubidea. Gainera eurek bezala aspaldidanik lehiatzen gara nazioarteko txapelketetan Espainia eta Frantziaren oniritziarekin eta hori gutxi balitz, han bezala hemen ere gure behiek ile luzea dute eta oso gaztazaleak gara.
Joan zaitez nazioartera azaltzera Euskal Herria Espainia eta Frantziaren kolonia bat dela, eta ikusiko duzu zer esaten dizuten. Joan zaitez azaltzera Balutxistan dugula eredu eta ez Eskozia edo Flandria, eta ikusiko duzu zer aurpegi jartzen dizuten. Ez duenak onartu nahi Eskozia edo Flandriarekin askoz ere antzekotasun handiagoa dugula Balutxistanekin baino nekez eman dezake inongo leziorik Herri hau independentziara eramateko estrategia egokienari buruz. Ez horri buruz, ez beste edozer gauzari buruz, egia esan.
Ez, zu joan zaitezke nazioartera. Eta esan: “Espainia eta Frantziaren gobernu, lege eta erakunde guztiak onartzen ditut eta…”. Eta haiek, orduan, esango dizute: ba orduan, zu espainiarra edo frantziarra zara, eta konpondu zaitez zure gobernuarekin.
Nazioartea nazio artean egiten da. Aktitude honekin ez gara euskaldunak baizik espainiar izan nahi ez duten espainiarrak, edo frantses izan nahi ez duten frantsesak.
Hori da erantzun gisa bururatzen zaizun guztia? Barkatu baina hain maila eskaseko eztabaidatan denbora galtzea baino gauza hoberik badut egiteko.
Bai, seguraski, inposatutako eta ezertarako balio ez duten erakunde eta infraestrategiatan denbora galtzea. Azken finean, kontua denbora galtzea baita.
Ah, eta agian esan beharko didazu ea zergatik diren nire argumentuak hain maila eskasekoak. Ze gure herriaren egoeraz ari naiz, bai? Benetako egoeraz: ez dugu erakunderik, inposatutakoak baizik. Beldurra ematen al dizu hori onartzeak? Hurrengo pausua konplikatuegia litzateke ezta?
Ni bakarrik harritu nau 1936an estatu independiente bat izan genuela irakurtzeak?
Bai, denbora nahiko motzean eta lurralde murriztu batean, baina hala da. Gobernu bat zegoen, txanpon propioarekin, pasaporte eta nazioarteko harremanekin, eta batez ere, armada batekin.
Kaixo Gari.
Balutxistandarrek bezela guk ere 9 hilabetez estatu bat izan genuela uste dut. Eusko Jaurlaritza hartako ministro izan zen Telesforo Monzonen hitzak ekarriko ditut gogora:
“El Estatuto de 1936…. yo no lo he conocido nunca. Puedo decir que he sido Ministro de la Gobernación del Gobierno Vasco…. Y no he abierto el Estatuto. Ese estatuto no se puso en práctica jamás. Fue un auténtico fantasma. No existió tal estatuto; lo que ha existido es un Estado Vasco soberano. Eso sí. Eso se toca. Tiene carne, tiene espíritu, tiene alma, tiene sangre. Un Estado vasco. Duró nueve meses…. Fue un Estado independiente. Eso no lo invento yo. ¿Tuvimos ejército o no tuvimos ejército? ¿De quién dependía ese ejército? ¿Dependía del ministro de Defensa, que era José Antonio Aguirre y del Gobierno Vasco o dependía de Madrid? ¿Quién lo formó? ¿Quién lo hizo? ¿Y en qué artículo del estatuto del 36 figuran esas competencias? La moneda acuñada por nosotros mismos. Los pasaportes con los que hemos viajado por todas las partes del mundo. ¿En qué artículo del estatuto está eso?”
Beti ikasten da zerbait.
Atzoko berria da, Carlton hotelean egin zutela EHBilduko hautagaiaren aurkezpena, gerra garaiko Eusko Jaurlaritzak izan zuen egoitza berean hain zuzen. Baina, paralelismoak hortxe amaitzen dira, bat GOBERNU bat izan baitzen eta gaurkoa aldiz inperialismoaren mozorrotze/legitimaziorako eta herriaren distrakziorako txotxongilo konpartsa bat baino ez.
Indarrez kendu zigutena, irabazleek, kolonizatzaileek, inperialistek, azken finean ETSAIEK jarritako sistema baten barruan errekuperatzea amesten dugu, eta geure engainurako Eskoziara begira jartzen gara, kolonia bat garela esanez gero barregurea sortzen dugulako antza nazioartean. Eta ez gara konturatzen “erabakitzeko eskubidea” eskatzeak sortzen duela barregure gehien eta ez nazioartean bereziki, Madril eta Parisen baizik.
Nik ez dakit munduko zeinekin daukagun antzekotasun gehiago, hori bai eskertuko nuke Urkullu, Barrena, Permach, Anasagasti, Errekondo, Antiguedad, Matute… edo beste edozeinek publikoki tipo honek esaten dituanaren erdiak esatea.
Hori da hori politika zer dan ulertzea!
Beste batzuei jarri dizkiedan Andoni Olariagaren hitz hauek zuretzat ere primeran balio dute, Ainhoa:
“Politika ez da printzipioekin pentsatzen eta egiten, ikasgai hori beharko lukete askok ikasia dagoeneko. Politika efikazia da, eta xakean bezala arerioa mugitzeko taktika desberdinak aukeratu behar dira, gustukoak izan edo ez”.
Etsaiari barregurea zurea bezalako planteamenduek ematen diote, inongo eraginkortasunik ez dutenak.
Ba nik azkenaldi honetan asko entzun dut ezker abertzalekoen ahotan ezen haiek mugimenduak egiten ari direla, eta Espainia berriz bat ere ez. Nor ari da hemen nor mugitzen? Begira ze efikazia haiena: lege pare bat egiten dituzte, eta guk sekulako buruhausteak dauzkagu. Guk egin al dezakegu legerik sikiera?
Joseba Ariznabarretari hitzaldi baten entzuna: Politikan ez dagoz onak eta txarrak. Politikan irabazleak eta galtzaileak baino ez dagoz.
Eta azken urteotan gu beti galtzaile. Hori bai, oso onak gara, Espaiñiar eta Frantziar lege guztiak betetzen bait ditugu.
Horrela jarraituz, Errekondo, “español del año”.
Abagune: gauza bat esango dizut, politika ez da zuk edo nik uste dezakeguna, ez eta foro honetako beste inork ere. Politika ZIENTZIA bat da, bere arauak ditu, eta helburu bat du: arerioa egin nahi ez duen hura egitera derrigortzea. Esaidazu zientzia politikoko zein manualetan topa dezakezun adibidez “inolako indarkeriarik gabe, bide baketsu eta demokratikoak baliatuz guztion aukera politikoak gauzatzea posible izango litzatekeen marko demokratiko bat sortzea” bezalako planteamendurik. Esaidazu bat, manual bat, bakarrarekin konformatzen naiz (Andoni Olariaga eta lagunen bloga ez dut zientzia politikoko manual kontsideratzen eh!)
Eta eraginkortasunaz ere ari zarela, esaidazu, zertan derrigortu dugu arerioa azkenengo 30 urtetan nahi ez zuen hura egitera? Kontrako zentzuan adibideak egunero topa ditzaket, baina guri interesatzen zaigun horretan bakar bat bera ere ez.
Politika ZIENTZIA bat da, bai, baina ez da inolako manualetan ikasten. Lapiko Kritikoa manualtzat hartzea mespretxu nabarmena litzateke eta pozten naiz ikusiaz ez duzula halakotzat hartzen, nahiz eta dirudienez batere estimuan ez duzun. Azkenengo 30 urtetan ez omen dago inongo adibiderik, “bakar bat bera ere ez”, zeinetan arerioa derrigortu dugun nahi ez zuena egitera. Jakina, horregatik dago Lemoizko zentral nuklearra martxan.
Eta orain nire galderatxoa. Zergatik iruditzen zaizu zuk aipatu planteamendu hori, “inolako indarkeriarik gabe, bide baketsu eta demokratikoak baliatuz…”, hain itxuragabea? Iruditzen zaizulako bide horien bidez ezin dela inoiz ezer lortu? Kontuan hartu bide baketsu eta demokratikoak barne hartzen dituztela desobedientza zibila eta halakoak, noski. Nik uste nuen horien aldekoa zinela. Oker al nago?
Lemoiz ez zuen parlamentarismoak, edo elkarrizketa prozesu batek, edo lehendakariak itxi.
Uste dut blog honetako beste toki batean duela pare bat egun nirekin eztabaidan jardundako Iñaki berbera zarela. Hala bada, mesedez, bukatu lehenik zintzilik utzia duzun eztabaida hori eta gero hasi dezakegu hemen elkarrekin beste bat. Lehenago ezta pentsatu ere. Horrela zintzilik uzten nautenekin eztabaida berriak hastea tonto samarra litzateke nire aldetik.
https://zuzeu.eus/2012/06/25/nork-irabaziko-ditu-eaeko-hauteskundeak/#comments
Eta bide batez esan zeharo seguru nagoela zuk baino dezente hobeto dakidala nola itxiarazi genuen Lemoiz.
Gaizki azaldu naiz nonbait, ze politika liburutan ere ikasten dela esan nahi nuen. Manual hitza ez nuen nahi despektiboki erabili, eta beraz Lapiko Kritikoa manualtzat hartzea ez zen mespretxua izango, guztiz kontrakoa baizik.
Adibide bat eskatu dizut eta Iñakik erantzun bezala Lemoizkoa ez da balekoa, egun entzuten diren planteamenduetatik oso bestelako bidetatik lortu zelako ondotxo dakizun bezala.
Eta zure galderei erantzunez:
1.- Ez, ez nago desobedientzia zibilaren aurka. Baina obedienteenen txapeldun izan nahi dugun honetan oso urruti ikusten dut egoera hori tamalez.
2.- Zergatik den itxuragabea beste planteamendu hori? Bada kontraesan bat delako terminoetan. Demokrazia politika den neurrian biolentoa delako besteak beste, politika oro bezala. Liburuetan dago hori, ez da nire ekarpen filosofikoa.
Ah, eta ni ere prest beste bi puntu horiez hitz egiten hasteko! Prest ez, desiratzen!
Ainhoa, zure galdera hauxe zen hitzez hitz: “esaidazu, zertan derrigortu dugu arerioa azkenengo 30 urtetan nahi ez zuen hura egitera?”. Adibide bakar bat ematea aski zenuenez, eman dizut: Lemoiz. Eta hara non orain diozun adibide horrek ez duela balio “egun entzuten diren planteamenduetatik oso bestelako bidetatik lortu zelako”. Barkatu baina nik zure galderari erantzun diot eta galdera horretan ez ziren inondik inora orain planteatzen dituzun baldintzak aipatzen.
Ezker abertzaleak egiten duen planteamendua kontraesan bat omen da terminoetan “Demokrazia politika den neurrian biolentoa delako besteak beste, politika oro bezala”. Beraz, ulertzen dut haiek idatzitako “inolako indarkeriarik gabe, bide baketsu eta demokratikoak baliatuz…” horren ordez, zuk hau idatziko zenuela “Batetik bide baketsu eta demokrtikoak eta bestetik indarkeriazkoak baliatuz…”. Edo bestela “Bide baketsu eta demokrtikoak zein indarkeriazkoak baliatuz…”. Bada, berriro irakurri beharko duzu Andoni Olariagak idatzitakoa eta hobeto hausnartu bertan dioena. Politika eraginkortasuna da, eta nik inongo zalantzarik ez dut etsaia askoz ere deserosoago dagoela ezker abertzalearen esaldiaren aurrean zuk proposatzen duzunaren aurrean baino. Munduak nola funtzionatzen duen ederki asko dakit, ederki asko dakidan bezala biolentziak zer paper jokatzen duen gure mundu honetan. Horrexegatik iruditzen zait ahaleginak eta bi egin behar direla arerioari gauzak zailtzeko. Zuk erraztu nahi baldin badizkiozu, eta bi azken esaldi horiekin erraztuko zenizkioke dudarik gabe, zure arazoa da.
Abagune: ados, gaizki planteatua zegoen galdera. Arrazoi duzu, uste dut argi geratu dela orain beste planteamendu batzuk daudela, baino arrazoi duzu. Galderan ez nuen aipatzen.
Bestea: ez didazu ulertu, demokrazia, edozein politika bezala biolentzia dela esan dut, nola idatziko dut orduan “batetik bide baketsu eta demokratikoak eta bestetik…”?
Baketsu eta demokratiko uztar ezinak dira.
ETA NI EZ NAIZ ARI ESATEN ETAren ERABAKIA OKERRA IZAN DENIK! Hori baita nire ahotan jarri nahi zenuena, ez? Hori ari zara esaten, ez, etsaia deserosoago dagoela orain ETA jardunean zegoenean baino?
Ba ados nago. Armak uztearen erabakia zuzena dela deritzot.
Ah, eta etsaiari gauzak erraztuko banizkioke EZ ZEN NIRE ARAZOA IZANGO, guztiona baizik. Horrexegatik kritikatzen ditut nire herrikoak, guztioi egiten digutelako zailago bidea, bestela ez nuke inor kritikatuko…
Ezker abertzalearen esaldia hain itxuragabea dela esatean, ulertu dut indarkeriari uko egitea zela hain itxuragabea ikusten zenuena. Dena den, nik ez dut esan ETAren azken erabakiari gaizki deritzozunik, argi esana baituzu ETAren azken 30 urtetako estrategiak ez duela ezertxo ere lortu. Horregatik ikusten nuen kontraesankorra hori pentsatzea eta aldi berean indarkeriari uko egitea itxuragabea iruditzea.
Tronpatu naiz, beraz, ez zen hori itxuragabetzat zenuena baizik eta beste hau, “baketsu eta demokratiko uztar ezinak dira”. Zure liburuetan jartzen omen duenez biak bateraezik omen dira. Ez dut liburu horiek irakurtzeko denborarik eta eskertuko nizuke horri buruzko azalpenen bat.
Bestalde, arrazoi duzu diozunean etsaiari gauzak erraztuko bazenizkioke ez zela soilik zure arazoa izango baizik eta guztiona. Horregatik kritikatzen omen dituzu hori egiten dutenak. Ni ere gauza bera egiten saiatzen naiz. Lastima ez garela batere ados jartzen arerioari gauzak erraztea zer den eta zer ez den zehazteko orduan.
Eztabaida luzatzen ari da, eta nik uste adostasun puntuak bilatzen hasi gintezkeela. Puntu hauek proposatuko nituzke:
– Euskal estatua gaurdanik eraikitzen hasi behar dugu, guk geronek.
– Legedi arrotzak konplitzeari uko egin behar diogu.
– Borroka armatuak onura baino kalte handiagoa eragiten digun bezala, hauteskundeetara ez aurkezteak onura baino kalte handiagoa eragin diezaguke.
Puntu hauekin ados ez bazaudete, eskatuko nizueke zuen ideiak ahalik eta sinpleen sintetizatzea, ados nagoen ala ez jakiteko.
Ados, Xin Txan, adostasun puntuak behar ditugu, ika-mikak gorabehera, denok baitugu helburu independentzia.
Ziur naiz lehen puntuan denok ados izango garela. Hor ez dago inolako desadostasunik.
Hurrengo bi puntuak, hitzez hitz planteatu dituzun bezala behintzat, elkarrekin kontraesankorrak dira, ordea. Legedi arrotz orori uko egitea eta legedi horrek arauturiko hauteskundetan parte hartzea ez baitira inondik inora bateragarri.
Ni legedi arrotzak konplitzeari uko egiteko terrenoa ongi prestatzearen aldekoa nauzue, halako hauteskundetan parte ez hartzea barne. Gauza da nola prestatu terreno hori.
Guztiz ados nago ezagutzen ez dudan norbaitek Pako Aristiri esandakoarekin, honek hauteskundetan parte ez hartzea eta oro har zutik jartzea proposatu zuelarik: “Zutik jartzearenari ere buelta pare bat eman behar zaizkio, Pako, zutik jarri orduko. Ze nik adib, argi daukat, zutik jartzen banaiz, parean dudana lurrera botatzeko dela, alegia, zutik mantenduko naizela. Bai ala bai”
Presta dezagun, beraz, terrenoa denok batera zutik jartzeko eta zutik mantentzeko irabazi arte. Eta hasteko hitz egin dezagun gehiago desobedientzia zibilaz. Errealitatetik kanpo joan gabe, baina etorkizunean horretarako ahalik eta prestatuenak egon beharko dugula jakinik.
Beraz, proposatzen dudana da bigarren eta hirugarren puntu horiek bateragarri egitea puntu bakar batean formulatuz:
– Hasi gaitezen gaurdanik ondo prestatzen, ahalik lasterren prest egon gaitezen legedi arrotzak betetzeari uko egiteko era eraginkorrez. Hau da, ondo presta gaitezen desobedientzia zibil masiborako.
Gauzak hala planteatuz bi gauza eztabaidatu beharko genituzke hemendik aurrera:
1. Nola eraiki gaurdanik Euskal Estatua ahalik era eraginkorrenean.
2. Nola joan prestatzen, ahalik era eraginkorrenean, desobedientzia zibil masiborako.
Badakit hau proposatuz ezer gutxi konpontzen dudala, bi eztabaida horietan orain adina ika-mika edukiko dugulakoan bainago, baina ea bederen gauzak zertxobait argitzeko balio duen.
1. Nola eraiki gaurdanik Euskal Estatua ahalik era eraginkorrenean.
2. Nola joan prestatzen, ahalik era eraginkorrenean, desobedientzia zibil masiborako.
Erabat ados.
Pozten naiz, Iñaki. Seguru eztabaida horretan gure iritziak oso ezberdinak izaten jarraituko dugula, askotan kontrajarriak, baina bada zerbait eztabaida zentratzea. Eta beste eztabaidarekin jarraitzeko gogorik ez baduzu, ez jarraitu, noski. Lehen izan dudan haserrearen modukoak laster pasatzen baitzaizkit.
Ederki. Nik ere bi puntu horietan ikusten dut funtsa. Bietan pausoak eman behar ditugu, urratsak egin. Bazirudien elkarren kontra ari ginela, eta hara, ados gaude.
Bidean elkar ikusiko dugulakoan, ongi ibili!
“Itunaren bi puntu ez dira eztabaidagarriak: Balutxistango independentzia eta Parlamentuan oinarritutako sistema.”
Oinarri interesgarriak.
Kaka esplikatzen… horretan ari gara. Abstrakzio eta desideratum batzuetan filosofikoki dantzan.
Herriak independente izan nahi badu, izango da. Baina baldintza hori betetzen den zalantza dut. Eta baldintza hori betetzen ez den bitartean, ze ostia ari gara Balutxistan, Eskozia edo sanpedrro bendito aipatzen.
Bestalde, 1936an estatu independente bat izan ginela, nahiko xelebrea da, Monzon berak esaten badu ere.
Kaka esplikatzen denbora pasa baino, hobe dugu zaborrari buruz aritzea. Hori bai praktiko eta konkreto. Aupa gu.
Jakina. Gauza konkretoez ari ez bagara, ez gara ezertaz ari. Filosofada merkeetan ari gara.
Independentzia gauzatzeko, konkretatzeko, lehen baldintza da NAHI IZATEA. Nahi al du Euskal Herriak independente izan? Prest al dago, eta ya, hori konkretatzen hasteko?
Ez badugu uste bi galdera horien erantzunak BAI direla, segi dezagun ezerezari buruz mintzatzen.
Barkatu behean ez erantzutea, baina ez dit aukera eskaintzen.
Demokrazia eta biolentzia, biolentzia eta demokrazia…Ez baduzu denborarik irakurtzeko, ni ez naiz gai lau lerrotan hori ondo azaltzeko. Tartetxo bat topatzen duzunean IPARLA irakurtzea gomendatuko nizuke, baina bitartean Gure Berriak orrian azaltzen den politikaren definizioa kopiatuko dizut ia zerbait argitzen duen:
Politika, biolentziaren erabileraren bidez, pertsonek, herriek eta estatuek boterearen ardatz hierarkikoarekiko duten posizio asimetrikoa zehazten duten erlazioak mantentzea edo aldatzea xedetzat duen jarduera da.
Dena dela, eta KAKA ez dadin haserretu, nire kritika ez da batere filosofikoa, hitzek bere garrantzia duten arren ez baitira garrantzitsuena. Niri ez zait axola esaldi berean “baketsu” eta “demokratiko” azaltzeak, niri arduratzen nauena da Gernikako akordioan adibidez hau irakurtzeak: “indarkeriarik gabeko egoera”, ze horren atzean dagoena zer da? Zein da gure herrian EAJ edo ezker abertzaleak defendatzen dutena?
Hemen indarkeria bakarra ETA edo estatuaren errepresio indarren gehiegikeriak direla.
Eta hori ez da horrela, indarkeriarik garrantzitsuena, legitimotzat hartzen den indarkeria da. Biolentzia sistematizatua. Kalera irteten garenean, edo etxeko sofan eserita gaudenean lasai lasai, zero biolentzia dagoela suposatzen badugu, gaizki gabiltza!
Nire karnetean ESPAÑA azaltzea indarkeria da, euskara 3. mailako hizkuntza izatea bere herrian indarkeria da, nire zergak ESPAÑAKO armadari ordaintzeko erabiltzea indarkeria da, azken finean OKUPAZIO egoera indarkeriak sortu eta mantentzen du, eta etsaia hori ezkutatzen saiatuko da noski, baina hor guk ezin dugu bere tranpan erori.
Hori da ni arduratzen nauena.
Bat zatoz nirekin? OKUPATUTAKO HERRI BAT gara, edo ez?
Ez naiz haserretu, lasai, baina “hori da arduratzen nauena” esaldiarekin laburbiltzen duzuna kaka esplikatzea da.
Niri bost axola zait debate hori: zer da okupazioa? zer den biolentzia? zer da demokrazia…?
Niri horrek ez nau arduratzen, edo hobe esanda, arduratzen nau debate hori egiteak, filosofadetan zentratzen duelako auzia.
Eta auzia, nire ustez behintzat, herriaren nahian datza. Herriak beste Estatu bat eratu nahi du, Independentzia nahi du? Prest gaude YA konkreta dadin jarduteko?
Galdera horri erantzun diezaiogun. Galdera BAI bada, independentzia lortuko dugu, eta laster. Galdera EZ bada, sobran daude diskisizio guztiak. Egin dezagun lan independentzia gauza dadin bitartekoak jartzen.
Utz ditzagun debateak. Eta egin dezagun LAN. Ez dezagun hainbeste denbora pasa bidea zer den, zein den, eta nolakoa den esplikatzen, eta GOAZEN ibiltzera.
Eta nola nahi duzu ba ibili, bidea zein den jakin gabe?
Esana dago: herriaren nahia da bidea.
Nahia eta borondatea badago, independente izango gara, baina YA. Herriak nahi badu, eta hala adierazten badu, hori geldituko duenik ez da, hainbeste esplikatu gabe kaka.
Diskisizio hauetan gabiltza, hain zuzen, herriak ez duelako desio hori irmoki, eta beraz nondik joan behar dugun filosofatzen ari gara, desioa nondik hobeto mamituko.
Baina bidea nahia da.
Aipatzen duzun politikaren definizio hori egotekotan “inolako indarkeriarik gabe” terminoarekin dago kontraesanean, inolaz ere ez, nire iritziz, “baketsu” eta “demokratiko” uztargarri izatearekin.
Horrenbestez, hobeto azaldu beharko didazu lehen esan didazuna. Ulertu baitizut zuk ezker abertzalearen esaldiari itxuragabe baderitzozu ez dela “inolako indarkeriarik gabe” terminoarengatik (argi utzi didazu ez zenuela inolaz ere erabiliko testuinguru horretan “indarkeria erabiliz” terminoa) baizik eta “baketsu” eta “demokratiko” uztarezinak direlako.
Orain, berriz, zera diozu “Niri ez zait axola esaldi berean “baketsu” eta “demokratiko” azaltzeak”. Orduan, esaldi horretako zerk eragiten du zure desadostasuna? Zergatik deritzozu hain itxuragabea dela?
Bestalde, diozu Gernikako akordioak “indarkeriarik gabeko egoera” aipatzeak biziki kezkatzen zaituela, horren atzean zera omen dagoelako: “Hemen indarkeria bakarra ETA edo estatuaren errepresio indarren gehiegikeriak direla” eta horrenbestez Gernikako akordiokoentzat biolentzia legala ez dela inoiz biolentzia.
Arrazoi osoa duzu esatean EAJren diskurtsoa hori dela, baina nondik ateratzen duzu Gernikako akordioa sinatu dutenen diskurtsoa berbera dela? Nondik atera duzu “indarkeriarik gabeko egoera” aipatzeak atzean diskurtso hori duela?
Azkenik, galdera zuzena luzatzen didazu, ea nire iritziz okupatutako Herri bat garen edo ez. Esana dut jada ezin gaitezkeela joan nazioartera defendatzera Euskal Herria Espainia eta Frantziaren kolonia bat dela. Gehituko dizut ez zaidala iruditzen egokia “Herri okupatu bat gara” leloa nazioartean gure egoera azaltzeko. Ni neure izatean bortxatua sentitzen naiz, okupatua nahi baduzu, baina Herri honetako asko eta asko ez dira hala sentitzen eta, zuk kontrako iritzia baldin baduzu ere, niretzat horiek ere euskal herritarrak dira. Eta nik adina eskubide dute Herri honen etorkizunaz erabakitzeko orduan.
“Ni neure izatean bortxatua sentitzen naiz, okupatua nahi baduzu, baina Herri honetako asko eta asko ez dira hala sentitzen eta, zuk kontrako iritzia baldin baduzu ere, niretzat horiek ere euskal herritarrak dira”
Abagune, nola da posible bortxatua edo okupatua sentiarazten zaituen bat herrikide bezala ikustea? Nola da posible horiek euskal Herritarrak izatea?
Beraz, zure iritziz, Herri honetan bortxatua eta okupatua sentitzen ez den orok bortxatuak edo okupatuak sentiarazten gaitu eta horrenbestez ezin ditugu inolaz ere gure herrikide bezala onartu. Primeran, hori koloniarena baino are argudio indartsuagoa da nazioartean defenditzeko. Seguru kristo guztia konbentzituko duzula horretaz eta horrenbestez erabateko sostengua emango dizutela Herri hau independentea izan dadin. Mesedez, gauzak idatzi aurretik bi aldiz pentsatu.
Sentitzen dot Abagune, ez deutsut ezer ulertu. Baina uste dot zuk niri are gutxiago ulertu deustazula.
Euskal Herria zer dan argi ez badaukagu, nekez ulertu geinkez estatu propioa, politika, kolonia bat, demokrazia, biolentzia, erabakitzeko eskubidea, autodeterminazioa, nazioartea, aliantzak, bortxatua izan… bezalako kontzeptuak.
Abagune, jaso tantoa.
Oso gaizki esplikatzen naiz nonbait.
Nik nire aldetik itxitzat ematen dut eztabaida, ez nuke nahi inork okupatua sentitzen dela esatea nik hala nahi dudalako bakarrik (sic). Niri azalpenak eskatzen pasa duzun denboran honez gero IPARLAren laurdena irakurria zenuke.
Okupaziorik ez badago, ez dakit zertan jardun naizen zurekin eztabaidan. Ez badago okupaziorik español edo frantsesak gara eta dena konponduko dugu España eta Frantziako defizit demokratikoak konpontzean. Ba primeran orduan. Ez da nik uste nuen bezain zaila…
Ondo segi.
Oso galtze txarrekoa zara ikusten dudanez, argudiorik gabe gelditzen direnean purrustaka hasten diren horietakoa. Nik “neure izatean bortxatua sentitzen naiz, okupatua nahi baduzu” esan eta “ez nuke nahi inork okupatua sentitzen dela esatea nik hala nahi dudalako bakarrik (sic)” erantzuten duten horietakoa.
Nik ulertu ez dudan zerbait argitzeko eskatu eta argitzerik ez duzunez, zu bakarrik liatu zarelako esaldi famatu horrekin, hara zure erantzuna: “Niri azalpenak eskatzen pasa duzun denboran honez gero IPARLAren laurdena irakurria zenuke”.
Bai, oso galtze txarrekoa.
Pazientzia handiko emakumea naizenez…
Pausoz pauso azalduko dizut:
Politika biolentziarekin zuzenki erlazionaturik dago.
Biolentziarik gabe (erreala edo birtuala) ez dago politikarik (biolentzia oro politika ez den arren)
Demokrazia antolamendu politiko mota bat da. Ados gaude, ez?
Ba orduan baketsu eta demokratiko uztar ezinak dira.
Gai zara argumentazioa jarraitzeko?
Ikusten duzun bezala saiatu naiz berriro ere. Dena dela berriz esango dizut: askoz hobeto azaldurik dago IPARLAn, jakitun naizen arren hori gomendatzea galtze txarrekoa dela, eta gainera ez duzula irakurriko denborarik ez duzulako. Hori bai, Olariagaren artikulua, birritan gomendatzen didazu irakurtzeko baina hori irabazle onaren jokabidea izango da, noski (portzierto, irakurria nuen aspalditik).
Horra hor nire argumentu falta esaldi famatuarekin.
Ondo izan.
Utz dezadan aparte biolentzia birtualarena, eta ea ondo ulertu dudan beste guztia. “Politika biolentziarekin zuzenki erlazionaturik dago”. Zeharo ados. “Biolentziarik gabe ez dago politikarik”. Kontxo, biolentziaren oooso kontzeptu zabala erabiliz, onar dezagun hori ere. “Demokrazia antolamendu politiko bat da” Zeharo ados. Bada, hirurak ontzat emanda ere, ez dut inondik inora ulertzen nola ateratzen duzu horien ondorio gisa “baketsu” eta demokratiko” uztar ezinak direla. Ea Iparla irakurriz ulertzen dudan arrazonamendu arraro hori, baina harrituko nintzateke.
Argi dago ez zuk ez nik ez dugula ezertxo ere argitik aterako elkarrekin eztabaidatuz, elkarren arrazoitzeko modua ez baitugu nonbait ulertzen. Hobe izango dugu, beraz, eztabaida bertan behera uztea. Ondo segi!
Fermin, nik zu ederki ulertu zaitut eta Ainhoa ere bai. Gertatzen dena da ez nagoela batere ados esaten dituzuenekin. Nola egongo naiz, bada, ados esatearekin Euskal Herrian bere izatean bortxatuak, edo okupatuak, sentitzen ez direnak ez direla euskal herritarrak? Argi dago ez dugula arrazoitzeko modu berbera. Zer egingo diogu, bada!
Beraz, espainola dela dioen bat zure herrikidea da? Eta benetan diotsut, galdera egiten dut ziurtatzeko hori esaten ari zarela.
eta Iparragirre zure herrikidetzat hartzen duzu zubiko? eta benetan diotsut, galdera egiten dut ziurtatzeko kontrakoa esaten ari zarela:
«Hendaian nago zoraturikan / zabal-zabalik begiak / hara Espaina! lur hoberikan / ez du Europa guztiak»
Ereduetaz ari garela, okupazioaren kontrako borroka koherentea eraman duen Txetxeniarren bidea proposatzea ez zaizue okurritu? Edo Darfurrena? Eta bai, bestela oso ondo ekarria dago gure gizon handienetako bat den Agirreren Euskal Herria, Intxortetan amaitzen zena ezinbestean. Hortik aurrera, edo pixkat harago, gaur egun, orduan bezala, karlistak nagusi. Hori da proposamen osoa eta ederra, estatalista zeharo bai.
Bai, horraino heltzen zen Agirreren estatua. Eta zuena?
Bide batez, adibide argiagorik esateko ezen politika biolentzia dela, ez dago: Agirreren estatua heltzen zen, bere gudarostea heltzen zen tokiraino.
Ez nahastu kontuak lagun. Agirre eta gure gudariak ez daude zalantzan. Zalantzan dagoena da ea La Arboledaraino, Altuberaino eta Aiako Harriraino helduko den estatua proposatzen duzuen hain proposamen oso, ausart eta koherentearekin.
1936an estatu propioa izan genuela esatea aspaldian entzun dudan manipulazio eta tontakeri handiena da. Nahi ala ez, Espainiako Errepublikaren alde borrokan zegoen Gobernu Autonomoa zen, “de fakto”ko independentzia bat zela? Bai. Baina ez gauzak nahastu.
Bueno, Balutxistan erreferentziatzat hartzearena, antzeko astakeria iruditzen zait. No comment. Presentazio txartela horrekin, Ainhoa, sinisgarritasun minimoa duzu, zure ezagutza falta nabarmenagatik.
Prepotente huts nazkagarri bat izan naizela? Bai. Norbaitek esan behar zuela? Ere bai.
Gobernu hori gobernu zenetik, Espainiako Errepublikaren alde borrokatuko zuen agian, edo hobeki esanda Nazionalen aurka, baina bere baliabide propioekin borrokatzen zuen estatu bat zen. Alemaniak ere Francoren alde borrokatzen zuen eta, zer, Alemaniarrak espainolak ziren ala? Mesedez.
Eta Lehenengo Frankismoaren lehen erdialdean edo (1939-1960), orduan argiago geratu zen guztiz independenteki jokatzearen printzipioa, ez baitzieten espainolei galdetzen zer egin. (Ez orain bezala, bide batez). Gero Munich etorri zen… eta gero badakizue, Gernika. Badakit ez zela izan Nafarroa bezain luze eta zabala (denbora/espazioan), baina estatu bat estatu bat da.
zientzi fikziozko eztabaida hauek barregarriak bezain tristeak dira…bai bai, estatu propioa, jajaja, irakurri pixkat motel, ona dela!!
Bai motel, jarraituko dut irakurtzen. Zu berriz, hasi, ahal dezazunean. Zientzia fikzioa deitzen badiozu, esateari duela 60 urte eduki genuela lehendakari bat, Estatu Batuetako presidentearekin POLITIKAZ NEGOZIATZEN zuena, zuk ikusi. Baina ez Ibarretxek, ez Urkulluk, ez Mintegik ezta beste hauetako batek ere ez du horretarako zilegitasunik eduki edo edukiko. Hori litzateke fikzioa. Gu zientzia politikoaz ari gara.
Lehendakaria izan genuela eta inoiz egon den onena, oso argi dago. Beste gauza bat da Lehendakari hori estatu independente bateko Lehendakari zen ala ez. Eta segi zure zientziarekin, politikako Higgsen Bosoia aurkitzetik gertu zaudela.
“1936an estatu propioa izan genuela esatea aspaldian entzun dudan manipulazio eta tontakeri handiena da.”
“de fakto”ko independentzia bat zela? Bai”
“Baina ez gauzak nahastu”
Ez gauzak nahastu?
Hemen ez dut uste inork hartzen duenik Balutxistan erreferentziatzat.Hango buruzagi batek (gure eurozentrismoak utziko al digu onartzen)oso modu sinplean eta zuzenean mundu mailan nazioarteko politikan erabiltzen den diskurtso homologatu bat eraikitzen du. Portugalgo,Australiako edo Danimarkako presidentea izan zitekeen. Noski, Euskal Herrian ezin dugu hizkera hori erabili ez garelako besteak bezain nazio.
“Hemen ez dut uste inork hartzen duenik Balutxistan erreferentziatzat” –> gezurra. Ainhoa Letamendia duzu adibide bat.
De faktoko independentzia eta independentzia gauza desberdinak dira. Horrek nahasten bazaitu sentitzen dut baina oso erreza da desberdintzen.
Iepa Kakaputza, hemen erantzuten dizut hor goian ez didalako ordenagailuak uzten. Bueno, beste barik: bai, zientziarekin jarraituko dut, obserbazioan, diagnostikoan, eta proposamenetan baita, gai banaiz. Badakit zuek zuen Higgsen Bosoiak iadanik aurkitu dituzuela, Espainiar Kongresuko aulkietan ez bada, Gipuzkoako ate bakoitzeko zabor artean. Esan: bi hauek uztartuz nora hel daiteke gure eboluzioa?
Balochistan zindabad!
Gora nire etxeko errepublika independientea!
Iparragirre: ba uste dut kontua zu nahasten ari zarela. Nik esaten dudana da hor estatu bat egon zela. Orduko indar erlazioek bideragarria egin zuten eremuan.
Gaurkoa noraino? Ba gaurkoak beharko du izan, baita ere, indar erlazioak permitituko digun lurraldetasunik ahalik eta zabalenean.
Baina, argi gera dadila: hor estatu bat egon zen. Gaur egun berriz, soilik estatu espainola ikusten dut hemen, eta frantsesa han. Non daude ba, independentismo instituzionalistaren proposamen estatalista oso, ausart eta koherenteak? Estatu inperialetan. Bere jokoan. Hor nahasten zarete, eta nahasten gaituzue. Nahikoa da e.
Aurpegia behar da gero besteari bere iritzia emateagatik kontuak nahasten ari dela esateko, norberak independentziaz ari dela zaborrarena dejadaz bota duenean! Bejondeizula!
Aurpegia behar da gero, zaborraren kudeaketa independentziaren aurretik jartzeko. Horretarako bai behar dela aurpegia.
Noski, behin independentzia lortuta zer axola dio zein politika egin! Espainiar estatuaren menpe egon beharrean Euskal estatua izatea da xedea, eta gero berdin jarraituz gero ez du axola, independienteak garenez…
Independentziaren aldekoa naiz, baina gizartea (hor sartzen ditut politikoak, kudeaketak…) alda (hobetu) daitekeela uste dudalako. Beraz, eta Diputaziotik independentziara begira zer egin daitekeen oso garbi ikusten ez dudanez, gaur egun aldatzea dagoena aldatzearen aldekoa naiz. Balizko independentzia horretan, nahiago dut gehiago suntsitu gabeko lurralde bat; nahiko suntsitua daukagu ta lehenago ere!
Badirudi zuk oso garbi daukazula, beraz, zer egin behar luke Gipuzkoako Diputazioak independentzia lortze bidean?
Ez ez, ni zurekin guztiz ados nago. Nik estatu bat nahi dut, gurea, eta ahal bada besteak baino demokratikoagoa (ingurura begiratzeak nazka ematen baitu). Are gehiago, estatua lortu eta seguraski hurrengo egunean haren kontra ibili beharko dugu, benetako boterea guk edukitzeko.
Beste barik, zaborrarena bezalako kontuekin, independentziarena atzeratu egiten dela, eta independentziarako behar luketen energiak beste gauza batzutan xahutzen direla. Eta ez da soilik zaborraren kontu konkretua edota alderdi konkretu batena.
Niri bost axola zait 1936an estatu independente bat izan zen ala ez (nire iritzia badut ere).
Azken batean, auzi horiek ez dira garrantzitsuak benetako auziaren ondoan: herriak independente izan nahi du? bai ez? badauka gogoa/desioa/kemena YA eskatzeko, aldarrikatzeko, lortu nahi izateko?
Bi erantzun daude:
Bai. Orduan,independentzia lortuko dugu, laster. Hori baita baldintza nagusia, gainerako trabak lausotzen dituena.
Ez. Orduan, ze inporta dio 1936ek, okupazioak, demokraziaren definizioak eta filosofadek. ze ostia ari gara horiek diskutitzen denbora galtzen.
1936an estatua eduki izanak, soilik laguntzen du ulertzen gerora egin ziren akatsak. (estatu horri uko eginez, Franco hil ostean espainiar autoritatea onartuz…). Jakina, estatu hori egon izan ez balitz, analisia berdina izango litzateke orain, eta beharra ere berdina izango litzateke. Asuntoa da, egon zela, eta adibide bezala balio handia duela.
Auzi garrantzitsuari dagokionez: herriak independente izan nahi dU? Bai (bide batez, argi utzi nahi nuke ezen “YO SOY ESPAÑOL” oihukatzen dutenak ez direla nire herrikoak, nahiz eta Bilbon bizi). Noski dagoela prest, YA aldarrikatzeko (nire ustea da eskatzeak ez duela ezertarako balio), baina alderdiak oztopo dira horretarako. Zergatik? “Bai, independentziara goaz, baina lehenengo goazen bozkatzera, ez dakit ze hizkuntz politika aplikatzera, ez dakit ze zabor kudeatzera, ez dakit ze tren egitera edo ez egitera…” beti atzeratzen. Beti oztopo. Beti. Hemen benetako garrantzia duena herria da. Eta hemen ez dago ez liderrik, ez estrategiarik = ez da politikarik egiten. Erreza da: badago herria, ez dago lidergorik.
Oso bitxia da, plumazo batez esaten duzu herriaren portzentaia handi bat ez dela herria, eta gero harritu egiten zara herriak ez duela martxan jartzen zure estrategia.
Nik uste dut gurekin ados daudenak %60 balira, independente ginatekeela honezkero.
Baina nola minoria garen, normala da ez atzera ez aurrera ibiltzea.
Independentistak %0,2 bakarrik balira, arazoa zein litzateke lidergoa, ala herriaren desioa?
HERRIAREN NAHIA/GOGOA/KEMENA da ororen funtsa. Baina, zure errealitatearen ikuspegi distortsionatuan, normala da plazaratzen duzun ezintasuna.
Distortsionatua? Hemen herri bat dago, independiente ez dena, eta independentzia nahi duena. Bi estatu daude, herri hori zapaldu besterik egiten ez dutenak. Eta alderdi batzuk, herri horri independentzia hitz emanez, beste norabidean besterik ez dabiltzanak.
Azalduko didazu mesedez zer dagoen horretan distortsionatua?
Herriaren kontzeptuan, noski. Herria ez da independentzia nahi duten herritarren batura bakarrik.
Herria zuk nahi duzuna bakarrik dela jartzen baduzu premisa gisa, gero ez harritu “beste norabide” bat gailentzen bada.
Herria da, herri bat izan nahi dutenen batura, herri horren independentzia nahi dutenen batura. Gainontzekoak beste herri batekoak dira.
kaka, zein da herria?
ikerA, galdera egitea bera filosofada merkea iruditzen zait. Inora ez daraman bide antzu batean galtzea.
aurretik “Herria ez da independentzia nahi duten herritarren batura bakarrik. Herria zuk nahi duzuna bakarrik dela jartzen baduzu premisa gisa…” idatzi ondoren, hori da zure erantzuna?
Uste dut oso argi azaldu dudala. Baina esplizitatu beharra baduzu:
Demagun nik irizten diodala ez dudala independentziarik nahi (ez da kasua, baina demagun).
Zu ez zara nor esateko ni ez naizela herriaren parte.
Eta are okerrago (zure planteamenduarentzat): ni herriaren kontzeptutik kenduta, tranpa egiteaz aparte, ezinezkoa izango zaizu zure proiektua gauzatzea, irrealitate batean oinarritzen zarelako. Ni herria bainaiz.
Ez, nik ez dut “nire planteamenduarik” egin.
Agian nire galdera ere esplizitatu behar nuen:
Zuretzat, herria = gaur egungo errolda, da?
Mikel, ez galdu definizio antzuetan, arazoa masa kritikoa da, aspaldi esaten ari naizenez.
Borondate/nahi bat duen eta YA gauzatzeko prest dagoen masa kritiko nahikoa ez egotea da arazoa.
Berdin dio filosofikoki nola definitzen ditugun masa hori eta gainerako masak.
IkerA, aurreko mezua nire erantzun esplizitatua da. Uste dut ondo ulertzen dela.
Iker A, 2012/07/06 11:30 mezuaz ari naiz. (Erantzuna behar ez nuen lekuan jarri dut)
Kaka: ados. Ez dago masa kritikorik, hori eraiki egin behar da. Baina horrek ez du esan nahi herri honek ez duenik independentziarik nahi. Kontua da, alderdiek ez dutela laguntzen masa kritiko hori eraikitzen, baizik kontrakoa.
Masa kritikorik ez badago, definizioz herriak ez du independentziarik nahi. Eta hori da arazoa gaur egun, ez besterik.
Maioria hori lortzen abertzale omen diren alderdiek gehiago egin beharko luketela. JAKINA.
Ikusi dut bai. Adostasuna bilatu asmoz:
masa kritikoa = herria
Has gaitezen masa kritikoaren batasunaren alde lanean
Ezetz ba gizona, ezetz. Masa kritikoa da herriaren portzentaia bat, zerbait lortzeko (adibidez independentzia) beharrezkoa dena. Baina besteak ere herria dira. Independentzia nahi ez duen herria.
Zure iritzian izango da definizio antzua herria zer den definitzea. Niretzat funtsezkoa da. Herri baten independentziaz ari bagara, nola izango da ba antzua herri hori zer den ondo zehaztea? Masa kritikoa nahikoa badago, nire ustez, nahiz eta masa kritiko horren zati handi bat, independentziarako bide okerrean dabilen, “gure” alderdi politikoei esker. Eta zuretzat filosofada hutsak badira ere, argudioak erabili beharko dira nire ustez bide zuzena denera erakartzeko eta masa kritiko hori handiagotzeko.
“Baina besteak ere herria dira. Independentzia nahi ez duen herria.” harrapazank! Zer gara, aske izan nahi ez duen munduko herri bakarra? Gogorra litzateke gero!
Gogorra LITZATEKEela? Ez, motel, gogorra DA.
Eta maiuskulaz jarri dizkizudan bi aditz horietan dago eztabaida honen muina. Nik indikatiboko orainaldia erabiltzen dut, zuk hipotetikoa edo auskalo zer.
Kaka, “independentzia nahi ez duen herria” ez da herri bat. Hori bai dela absurdoa.
Herriaren zati batek independentzia nahi ez duela esatea da absurdoa?
Zure planteamenduaren arabera, herriaren %100 da independentziaren aldekoa.
Zentzuzko ezer premisa horren gaineran eraiki nahi izatea baino absurdoagorik…
Erantzutera nindoakizun baina Leire aurreratu zait eta berarekin erabat ados nagoenez, aio.
Ohar linguistiko bat “Gure Berriak”en kudeatzaileei:
Zuzendu, mesedez, ekainAko eta uztailAko horiek. MIn ematen dute begian.
KAKA: ESPAÑOLA ZARA!
Ez haserretu mesedez, txantxa bat baita, baina zuk esandakotik hori ondorioztatu daiteke.
Zu zara española izan nahi ez duen españako herritar bat, gehiengoak español izan nahi du eta zuk euskal herritar, baina izan, española zara!
Absurdoa, ez? zu ez zarelako española, ez?
Ba hemen bizi diren arren españolak izan nahi dutenak ere ez dira euskal herritar.
Leire.
ez naiz hasarretu. Irakurri banauzu, definizioak, etiketak eta filosofadak ez zaizkit interesatzen.
Kezkatzen nauena (eta, antza, ni bakarrik kezkatzen nau) da oraindik ez dudala ekarpen bat irakurri benetako arazoari aurre egiteko:
zer egin behar dugu masa kritiko independentea ez duen herri hau independente izan dadin? zer proposatzen da (definizioak ad nauseam filosofatzeaz aparte)?
Irakurri zaitut bai, ze gutxiago ezer idatzi aurretik…
Hala ere aurreko mezuak ulertu badituzu behintzat, bada ekarpenik nire ustez:
Zure lehen mezuetan herriak independentzia nahi al duen galdetzen zenuen. Onartzen baduzu españolak edo frantsesak izan nahi dutenak ez direla gure herrikoak erantzuna begibistakoa da: BAI, NAHI DU (jakina, munduko edozein herrik bezala, ez gara gu eszepzioa izango!!)
Kontua da ez dakidala ados zauden, edo oraindik ere hau España (edo Frantzia) dela diotenei guri adinako legitimitatea onartzen diezun…horrela bada, jar zintezke gaurdanik BIDEAN, ia zenbat konbentzitzen dituzun. Nik ez zaitut lagunduko.
Leire, diozun bezala irakurri badidazu, 2012/07/06 11:30 nire mezuan argitzen dizut ni bezain herritar direla.
Konbentzituko ez ditudala? agian. Bale, demagun gu garela herri bakarra. aupa gu.
Baina oraindik ez dut ezertxo ere irakurri nola lortu behar dugun independentzia herria omen garen minoria honek, herria ez diren herritar-kopuru maioritario horretaz inguratuta gaudelarik. Ze aizu, existitzen dira, eta hor daude, ez dira inbisibleak, eta puzkarrak botatzen dituzte, eta negar egiten eta abar…
Enrique IV Frantziako Errege bihurtu zutenetik Sabinok EAJ sortu arte, ez da egon Estaturik ez Estatua aldarrikatzen duen mugimendurik. Beraz, herriaren definizio berri eta eder honekin, hara konklusioa: ez da egon herririk 300 urtez. Ez baizegoen euskal estaturik, ez baizegoen estatua eskatzen zuenik.
(bale, ados, egon zen euskal herritar bat 300 urte horietan, Xaho. Tira, bale, eta Garat anaiak. Guztira hiru euskal herritar 300 urtetan).
Ainhoa, ea hurrengoan Bosnia edo Txetxenia ekartzen dizkiguzun gure etorkizunerako adibide eder bezala.
Zorionak Iparragirre!
Zuretzat manipulazioaren sari nagusia! 300 urte horietan hemen bizi ziren guztiek nahi zuten Español edo Frantses izan, salbu Agosti Xaho eta Garat anaiak. Biba zuuuuu!
Gerora gaixotu ginen birus euskaltzaleaz antza, esango diguzu zehazki zein urtetan kutsatu zen Sabino.
Eta Ainhoari eginiko eskaerara ni ere batzen naiz. Eta bide batez ekarzkiguzu zuk erabakitzeko eskubidea eskatuz independentzia lortu duten herrien adibideak, non konparatu eduki dezagun, bale?
Mila esker txapeldun!
Hara XIX. mendeko ez-euskalherritar euskaldun euskaltzaleak:
http://www.youtube.com/watch?v=KIPWTzVeF
Biba, biba, biba,
gure Jaungoikua!
Biba, biba, biba,
Aita Erromakua!
Eta tira eta tunba
eta tira beltzari,
eta tira eta tunba
eta tira beltzari.
Biba gure fedia
Españiyakua!
Biba Don Karlos eta
jende bertakua!
Bai, herri honek denbora asko eman du bereak ez ziren kontuetan denbora galtzen. Lehen foruak ziren. Orain, Rajoyren rekorteak gora eta behera. Beti espainol batzuen edo besteen alde. Onak eta txarrak baleude bezala.