Lagun gehienei ez bezala, niri atsegin izan zaizkit Agustin Ibarrolaren zenbait lan. Omako pinuak barne. Oroitzen naiz ume ginela, haren grabatu bat ibiltzen zela gure etxean bueltaka, eta han, grabatu hartan, langile bat ageri zen eskuan zeukan giltz ingelesa edo mailua (ez naiz ondo oroitzen) errebeldia keinu batean altzatuta. Summuna zen guretzat. Ez ginen ausartzen hormetan sendo ezartzen, Picassoren Guernica bezala, txapelokerrek asko maite zuten eta gurera bisita egitea. Eta badaezpada… ba hori. Hainbeste jarri eta kendu genuen, azkenerako zartatu egin zela eta gaizki amaitu zuela: zakar ontzian. Orduan Ibarrola komunista zen, gorrietakoa. Handik hona asko aldatu du bere artegintza, zerbitzuzko lehen arte hartatik, erabateko abstrakzioraino. Eta bidean, esan bezala, atsegin izan ditudan zenbait lan ikusiko dizkiot, trenbideetako olatzarrekin egindakoak eta. Barre galantak egin dizkit lagun batek baino gehiagok hori aitortzeagatik. Baina oraingoa gehiegizkoa da, eta ez Rosa Díezen partiduari enkanterako eman dizkiolako bi pieza, bai zera, eskandalagarriena da, bizitza guztia ikasteko eduki duen artista batek nola egin ditzakeen halako bi kubo merke hain baldarki dekoratuak, bere horretan kaka zaharra direla erakusten dutenak. Txikienak 15.000 € eta handienak 20.ooo€ dute enkanterako abiapuntua. Inbertsio bikaina gordeta dituzun sos horiekin zer egin ez baldin badakizu.