Gilles Lipovetsky-ren LOS TIEMPOS HIPERMODERNOS ari naiz irakurtzen (Anagrama. Argumentos 2006). Bi eta hiru buelta eman behar dizkiot pasarte bakoitzari, izan ere, ikaragarri azkar irakurtzeko moduan idatzita dagoen arren, oso dira sakonak bertan esaten direnak, eta nire antzeko edozein mozolok bereak eta bi behar ditu zertxobait buruan kateatuta gera dakion. Guztiz ari zait egiten interesgarria, eta aurrerago ere egin asmo dut liburuaren aipamena, baina 100. orrialdera iritsita, geu aipatzen gaituen gauzatxo bat aurkitu dut, hona azpira dakardana.

Lipovetskyk gaurxeko gizartea du aztergai eta dioenez (nik sinetsi egiten diot) atzean geratua da posmodernismoa eta aro berri batean gaude: hipermodernismoa. “Hiperkapitalismoa, hiperklasea, hiperpotentzia, hiperterrorismoa, hiperrindibidualismoa, hipermerkatua, hipertestua, izango ote da zerbait gaur ez denik hiper?”. Lipovetskyk dio, besteak beste, postmodernismoaren ondoren (kontsumoaren gorakada, diziplina eta aginte arauen ahultzea, indibidualtasunaren indartzea, hedonismoa eta psikologismoarenn jainkotzea, etorkizun iraultzailearekiko fede galera, pasio politiko eta militantzien pitzadura…), ihesi goazela aurrera modernotasun ero batera, erabateko merkantilizaziorantz, desregulazio ekonomikorantz eta alde on bezain kezkagarriak dituen uholde teknozientifikorantz. Sukar horretan baina, sustraien aldarrikapenaz ari da, gorantz doan behar bat dela ikusiz. Hara zer dioen, gaztelaniazko itzulpenean:

<<En nuestros días, la filiación no es precisamente un hecho inmediato, dado de una vez para siempre: es un problema, algo que se reivindica, un objeto del que los individuos han de apropiarse. Medio de construirnos y de decir quiénes somos, forma de afirmarnos y hacernos reconocer, la filiación comunitaria es inseparable de la definición y el examen de la persona. Ya nadie es judío, musulmán o vasco “así como así”: se cuestiona nuestra identidad, se investiga, se quiere la adquisición de lo que hasta ahora se tenía de forma natural. Institucionalizada como estaba antes, la identidad cultural se ha vuelto abierta y reflexiva, una apuesta individual susceptible de reanudarse indefinidamente>> Eta aurrerago <<Al destruir las esperanzas revolucionarias, al concentrar la vida en la felicidad privada, la civilización del presente ha desencadenado, paradójicamente, una voluntad de reconocimiento de la especificidad que confieren las raíces colectivas>>. Ba, horixe.