Zoratu egin naizela iritziko dio artista eta artezale batek baino gehiagok, edo kapital politiko ezkutukoren bati saldu diodala ene arima halako izenburua jartzen ibiltzeko, ez baitago erakunde perfekturik —are gutxiago plastikari eta kritika garaikideari emandakoetan—, baina nago Arteleku ez ote den eredugarri gurean dauzkagun hainbeste katxarroren artean. Ukan ditu gora beherak, sortu zen egun hartatik. Diputazioko ugazabak ere (PNV eta EA), ezberdinak eduki ditu, batzuek besteak baino pasio handiagoarekin. Baina irudipena daukat, kosta ahala kosta eta akatsak akats, harrotzeko moduko tresna izan dela (eta izan daitekeela) Arteleku. Hara bistatu naizen apurretan, beti lanean aurkitu ditut artistak, liburutegi edota tailerretan. Gaur da eguna, Arteleku erreferentzia bihurtuta dabilena. Ikusi, bestela, Carmen Gimenez nazioarteko curator ospetsuak zer esan zuen Madrilgo ARCOn izandako eztabaida batean. Cajamadridek azken 10 urteetan bildutako artisten lanetatik, New Yorken egin beharreko erakusketa baterako hautatu beharrean aurkitu zenean: Lo que me extrañó es que el 90% de los artistas eran vascos. Me explicaron que en San Sebastián está Arteleku, una escuela que da esa formación, así como en Valencia está el IVAM. Ni en Madrid ni en Barcelona, ni en otros lugares, la hay. Horiek bai direla artearen gintzari buruzko emaitzak, eta ez beste batzuenak, Guggenheim eta enparauenak. Horiek beste zaku bateko onurak dira, baina ez arteari dagozkionak. Gora, beraz, Arteleku, eta artelekutarrak!