Kafe dosiak asebete nau gaur ere, eta irakurri dut “duela 3 minutu” Garak jarritako twitt hori, su etenarena. Zuzeuk ere eman du segituan kontuaren berri, fin. Irri egin bai, baina ez naiz gehiago poztu. Zaila zen harridura, ezinezkoa euforia, esperantza gutxi kabitzen zait jada poltsikoetan. Deustok bere horretan jarraitzen du, gabonen aurretik utzi bezala. Heliodoro La Torre kalea chinatown bihurtu zaigu, kontrakoa da salbuespena. Eta ez dut telebistarik piztu, ez eta sarean gehiegi saltseatu ere, erreakzioek ez naute harritu behar. Nahiago ez aditu.

Murmurioa entzuten da kanpoan; tabernetatik irtetzen diren erretzaileak gehienak seguru. Kotxeen ateak ixten, motorren soinua noizean behin eta zaunkaren bat aldiro-aldiro. Wok-aren eta jatetxe txinatarraren artean bazarra zabaldu dute alboko portaleko txinatarrek. Familia bera izango da ziur.

Anbulantzia baten sirena ozena nola urruntzen doan… Telefonoaren bibrazioa. Bera ote da nire arratsaldean sartu nahi duena. Une batez ixildu zaizkit murmurio, hots eta sirena guztiak, mugikorraren pantailatxoari so jarri naizenean. Ahaztu ditut guztiak; garrantzitsuak eta eskergak… hautsi du monotonia, arratsaldean sartu zait, eta guztia aldatu da.

Une batez kanpo sentitu naiz, ez nengoen Heliodoron, ez Bellaterran, ez Bilbon… dena zen dantza ahotsaren bueltan, argiak itzalita. Bidaiatzen bageunde bezala, ametsak kontatuz etorkizuna ehuntzen, hormarik gabeko antzoki eder batean. Biok bakarrik ikusi dugun hirian. Estroputz egitea ezinezko den eskaileretan behera mendiak igotzen, elkarri bultzaka. Bizitzaz ari gara, bizitzeaz azken punturarte testu arraroan. Baina ederrean.

Su etenik ez dut nahi jada. Dena izan dadila sua. Erre gaitezen gu, eta gure amets zoroak.