Senar-emazteak mantso artio gelditu dira telebista ikusten. Isilik daude, baina solasik ere egin gabe biek dakite beldur bera dutela bihotzean. Ordubete da haurrak ohatzean behar zuela; alta, bere gelan da, jostetan. Hondarrean, zutitu eta hura lo egitera eramateko abiatu da ama, biharamunean goizkara jaiki beharko baitu eskolara joateko. Aitak segitu dio, otzan. Semeari pijama jantzi eta hortzak garbitu ondoren, amak alde egin du gelatik, aita leihotik begira zegoela aprobetxatuta. Gizonak hasperen egin du, eta ohatze bazterrean jarri da, semea begira duela. Ezagun da ez dagoela eroso, edo, aukeran, ez lukeela hasiko emaztearen ihesaldiak hastera behartzen duen elkarrizketa.

-Eta, zer, nahi duzu istorioren bat kontatzea?

-Ez, aita, gaur istoriorik ez.

-Igual nobela bat nahiago duzu?

-Faborez, aita, hori galdegitea ere! Iduri du Sarrionandia ez duzula irakurri.

-Barkatu, barkatu. Zer, orduan, ipuin bat?

-Ez, ipuinik ez.

-Narrazio bat?

-Ez.

-Kontakizun bat?

-Ez.

-Epopeia bat?

-Ez.

-Nouvelle bat?

-Ez

-Foiletoi bat?

Bistan da egoera ezin dela luzatu. Momentua ailegatua da. Aitak berriz ere hasperen egin, adorea bildu, eta galdera emeki-emeki, hitz guziak ongi ahoskatuz, egin dio semeari:

-Eta zer nahi duzu, bada, kontatzea?

Orain ez du atzera bueltarik. Aita semeari so gelditu da, atezuan, izerdiak bizkarra blaitzen diola; etsia, erantzuna aditu bertze erremediorik ez baitu. Eta, istant baten buruan, ihardespena etorri da, etorri denez:

-Errelatoa, aita, kontadazu errelatoa.