Eguneroko informazioaren mundutxoa ulergaitza suertatzen zait batzuetan.

Aspaldi gertatuko zela kontatu zuten zerbait, atzo gertatu zela kontatu ziguten berriro ere. Baina kontatu egin ziguten, nik ez dakit gertatu zen edo ez.

Atzo goizean prentsa deialdi bat zegoen, prentsan asko azaltzen den eraikin baten berritze lanak hasi behar zutela esateko. Bertan bildu ziren agintari batzu, arkitekto, laguntzaile, arduradun eta langileak. Bertan bildu ginen hiruzpalau argazkilari, TBko ekipo pare bat eta kazetari gutxi batzuk.

Iritsi zen ordua eta hasi zen ikuskizuna: peto laranja eta kasko zuria zeramaten bi tipok, eraikuntza guneetan paratzen diren abisu kartelak jarri zituzten, txukun, atearen alde banatan. Itxura bereko beste hiruzpalau langilek metalezko hesiak hartu eta gure haurretik paseatu ondoren beste gune batean jarri zituzten eta azkenik eraikinaren aurrean zegoen hondea makina mugitzen hasi zen. Han ibili ginen mugitzen zen guziari argazkiak ateratzen, botoia sakatu eta sakatu, gure aurrean zerbait gertatzen ariko balitz bezala.

Hamelingo flautistari sagutxoek ipuinean bezala jarraitu genion “grafikook” beldar horiari. Eraikin nagusiaren ondoko etxe batera hurbildu eta pintza  altxatu zuen, sua guk kamerarekin, klik, klik… leiho batetara arrimatu, ezkerrera pixka bat, eskuinera gero, klik, pintza ireki eta leihoko kristala puskatu zuen; Klik eta klik, listo bukatu dugu, bagoaz beste nonbait. Gehienak sentitu ginen deseroso, baina denok egin genuen, bakoitzak egoera ahal zuen eran salbatu bazuen ere.

Gaur egunkarietan, seguruenik, berreraikitze lanak hasiak direla jarriko du. Atzo irrati eta telebistek zer eta nola eman zuten ez dakit, baina imajinatu dezaket. Guk gure lana egin omen genuen, baina kontatu duguna gertatu zen edo ez, ez dakigu. Guri lanak hasi zirela kontatzeko behar genuen iruditeria eman ziguten eta lanak hasiko zirela kontatu, hortik aurrerako guzia gure istorioa da. Okerrena, jendeak hor barrena gertatu denaren berri jasotzeko erabiltzen gaituela da.