Willena (eta zurea, eta nirea) – 

Uste nuen ez nintzela kapaza izango baina egin dut. Bai, duela hamar urtetik neraman bizarra moztu dut. Badakit, bai, patioa dagoen bezala, pelikularen puntu honetan, nire bizarrarena teleberriak irekitzeko moduko albiste bat ez dela eta nire itxurak ez duela mundua aldatuko. Baina, sinetsidazue, bizi dudan esperientziak harritu nau. Kontua da -nire bikotekideak arrazoia zeukan- bizarra kenduta bost urte gazteago emango nukela eta izan ere, ispilutik begira dagoen ezezagun horrek ez daki -aurpegian nabaritzen zaio- ezer pandemiez, sumendiez, Ukraniaz… Musukoa jantzi ere ez daki janzten…

Hori da, besteak beste, burura etorri zaidana, aftershave eskuan oraindik zeukalarik, makinilaz azken ile errebelde edo ezkuturen baten bila nengoelarik, ustekabeko identitate berreskuratu horrek zurturik; hor azpian hamarkada bat ezkutaturik zeraman umemoko horrek nahasturik, ikaraturik.

Nor garen argi geneukalakoan geunden eta badator orri biko gillette bat kontrakoa esatera, dena hankaz gora jartzera. Izan ere, funtsean (Margarita Tarragona nik baino askoz hobeto azaltzen du Tu mejor tú_n), nortasun asko ditugu. Horiek eraikitzen eta osatzen doaz besteekin dugun harremanagatik (ni, arotzaren semea baino ez naiz), bizi garen espazioengatik (12 bizilagun baino gehiagorentzat, laugarren ezkerrekoa naiz), ogibidegatik (Hizkuntzako irakaslea). Bai, jende asko daramagu barruan, batzuetan jendetza: gehienok ezaguna egiten zaizkigu, baina noizean behin, testuinguru batzuetan, ezohiko egoeretan, bizitzak kolpe batez errepidetik ateratzen gaituenean, espero ez dugun norbait azaleratzen da: adibidez liskar lotsagabe horretan sutan jarri zena, edo gurasoen etxera bere nerabe gelara itzultzen den berrogeita hamar urteko dibortziatu berria. Ez, ez gara -ez ginen izan- inondik inora argazki horretan kanpai-formako prakena, ezta ospital hartako 318ko pazientea ere; ezta, kamerak ziurtatu arren, Corte Inglesen liburuak lapurtzen zituen hamasei urteko pringao hori ere.

Urteak ematen ditugu norbanako irudia lantzen, nortasun orekatu bat, tiesto-tik gutxiengokoa ateratzen dena: adimena, izaera erakusteko ezinbestekoa dena. Pertsonaia sendoa; agian pitzadura edo ahulezia kalkulaturen bat duena profil hori sinesgarriago bihurtzeko.

Behatu, bestela, Will Smithi, Oscarsen zeremoniako bideoetan oraindik ere bere burua antzematen saiatzen dagoela. Argi baitago I, robot_ean, androideak bereizten ez zituen protagonistak, Smith guztietako zeinek eman zion zaplastekoa Chris Rocki puta ideiarik ez dakiela. Ziur aski Jada Pinketten senarra da baina (batez ere umoristari errieta egiteko moduan, jezarlekutik bere ahoskatzeko eran, buruko mugimenduetan) Filadelfiako mutil beltzaren, Switchen raperoaren zerbait badago ere.

Hain bikaindurik zeukan aktore maitearen pertsonaia, merezitako estatuatxoa jaso behar zuenaren tipoarena eta, unerik txarrenean, beste Smith amorratu bat agertzen da; tentel bat, berak inoiz barruan eramango zuenik susmatu ez zuena.

Eta ez da horretaz hausnartu ez zuelako: 2021eko abenduan, Mark Mansonen laguntzaz (The subtle art of not giving a f*ck_aren idazlea) Will argitaratu zuen. Bere memoriak jaso nahi zituen liburu hori, mamuz betetako etxe bat da. Narrazioak, laburbilduz, Bel Air-eko printzearen arrakasta txundigarriaren ondoren, bere nortasuna berreskuratzen saiatzen den norbait erakusten digu. Istorio bera kontatu zigun Willek The best shape of my life, You Tubeko dokumentalean; kasu honetan bere desoreka emozionaletan bereziki azpimarratuz.

Ez, ez dut neure burua horrela ikusten, bizarrik gabe, nolabait biluzik, hazpegiak hain zorrotz eta nabariak. Bibotea… gutxienez, baina ia inori ez zaio ondo geratzen osagarri hori, edertasunaren bederatziaren proba hori. Bai, biboteak beldur pixka bat ematen dit. Auskalo zer Navas agertuko den.

Hobe bizarrera itzultzea, dudarik gabe. Poliki, diskrezioz, ezer gertatu ez balitz bezala.

En fin

 

 

naiz.eus-en argitaratua

Willena (eta zurea, eta nirea)

Willena