Desordena eta kaosa ziren nagusi pisu txiki hartan. Harrison jaunak erretzen zituen zigarroen keak horitutako hormak, lehen zuriak zirenak, unibertsitateko milaka apunte eta liburu, tontor bat eginaz pilatuta, eta erdian Tom, asteazken goiz batez kale izkin batean aurkitutako sofan jesarrita… Begiak, ordurarte sufritutakoak ahituta, eta kopeta zuri bezain bustia zuen, izerdiak bustia. New Hampsireko garaietako apunteak begiratzen ari zela, nostalgiak jota, iritsi zitzaion berri txarra.

“Aita suizidatzen saitu? eta ez dik lortu bere burua akabatzea… nik suizidatuko zioat babo horri!”, Orain ez zituen behintzat aita zaharraren kakak jaso beharko, orain aita zahar tretraplejikoarenak jaso beharko zituen… “Nork jakin Tom… agian orain hire estatus soziala igo ahalko duk!” esaten zion bere buruari kontsolazio bila. Bai noski, ziur “estatus soziala” igotzea lortuko zuela… Honetarako metodo desberdinak otu zitzaizkion:

1- Gazte errukigarria

“Goizero jaiki eta lehen gauza aitari aginak garbitu (geratzen zitzaizkionak) eta gosaria prestatuko diot. Ondoren gosaria ez duela nahi ikustean nik jango dut. Berriz aginak garbitu eta jantzi ondoren, bere aulkian jesarrita Central Park-era, paseatzera eraman eta han banku batean jesarriko gara, beno aitatxok ez du behar bankurik, nahikoa du bere ahulkiarekin. Bertan goiz osoa igaroko dugu eta eguerdian ea Hot Dog-rik nahi duen galdetuko diot . Erantzunik jasoko ez dudanez niretzat bakarrik erosi, eta patxadaz, saltxitxa zati bakoitza gozatuaz, guztia jango dut. Arratsaldean nik bezala aita paseatzen diharduten neska gazteen bila arituko naiz, errukia emanez. Horrela lagun ugari egin ahal izango dut.
Iluntzean berriz etxera itzuli eta Afaria, gozo-gozoa prestatuko diot aitatxo maiteari eta berak nahi ez duela ikustean… nik jango dut, “badakizu aita, ezin da ezer utzi platerean…”

Horrela aste bat igaro eta aita bizitza hobe batera igaroko da. Nik Donkey Dots saldu eta NY-etik alde egingo dut, parkean ezagututako neska gazte bati gerritik helduta, Parrot soinean dudala. Bizitza berregingo dut…”

bai horixe…

2- Gobernuaren laguntzak

“Tom, hau duk burutzen errazena, hik egin behar duan bakarra zera da, Gobernuak 1997ko Maiatzak 20an akordatutako tetraplejikoentzako diru laguntzak baliatzea… Hilabetez-hilabete dirudun egin haiteke.
Aita bizirik mantentzea izango duk zailena, batez ere etxe ziztrin honetan… beste guztia txorakeria hutsa duk, buzoia zabaldu eta fruituak jasotzea, aita hilabete bat gehiago bizirik mantentzearen fruituak.
Eta bizitza sozialki berreraikitzeko diru nahiko daukakenean, “1-.Gazte Errukigarria” Metodora itzuli eta aste bateko kontua izango duk.”

3- Labana zorrotzarena

“Ohetik altxa naiz, aita ezinduaren begi errukarriak ikusi ditut, “Nora hoa?” galdetuko balute bezala. Nik irrifarre lasaigarri bat bota diot, baina, bera dirudienez ez da lasaitu, eta begiak alde batetik bestera mugitzen hasi da.
Sukaldean sartu eta armairua zabaldu dut… oreo kaxak… oreo bat hartu eta jan egin dut. Aginak beltzak ditut…
Armairua itxi.
Beheko kaxoia zabaldu eta sakakortxosa atera dut, punta zorrotz bezain kiribildua duten sakakortxos horietako bat. “Zertarako behar ote du aitak sakakortxosa… ez dugu botila bat sekula ireki eta…” ernegatuta nago… urduri… ulertezina da zertarako nahi duen sakakortxos bat nire aitak.
Kaxoia itxi dut.
Berriz aitarengana joan eta galdetu egin diot sakakortxoari buruz; “Zertarako erosi zenuen sakakortxosa aita??” ez dut erantzunik jaso. Haserretu egin naiz.
Bere belaunetan eseri naiz txikitan egiten nuen bezala eta berriz galdetu diot; “Zertarako erosi zenuen sakakortxosa aita?” eta ez dut erantzunik jaso…
Ditxosozko sakakortxosa hartu eta begi bat atera diot. Dena odola isuri du nire galtza bakeroetan… beste begia ere erraz atera diot, “instrumentu honi sakaojosa deitu beharko litzaioke ezta aita?”
Aita odoluztutzen laga eta beheko kafetegira joan naiz, ebaki bat hartzera.”

Une batez pentsatuak alde batera utzi zituen Parrot-en begirada nabaritzean, zer pentsatzen ari zen nabarituko balu lez. “Behintzat hi beti izango haiz nere lagun ezta? Lagunduko didak agure nazkagarri hau zaintzen ezta?” Parroten erantzunik ez zuen jaso, baina bera gustura geratu zen. Galtza bakeroak sokaz lotu eta tirantedun kamiseta jantziaz batera atera zen etxetik.
Aitaren bila joan beharra zuen Hospitalera. Bada ez bada ere Sakakortxosa erosi zuen kale izkineko ferreterian.