Atzo Hendaiako Tonbetan izan nintzen, hain baitzegoen maria eder. Gaur, ostera, are ederragoa eguraldi argiarekin. Alaba etorri da nirekin, eta Tximi eta Santa gure txakurrekin. Batzuetan sobran daukat New York. Como hay Dios.

Semeak, ohi duenez, Nintendo DS kontsolan geratu nahi izan du jolasean etxetik irten gabe. Jada ez diogu deus esaten, hainbeste Pokemon eta hainbeste play-station, bere bidea hartuta baitu eta aurki hasiko baitzaizkio bekainak —eta begiak eurak—, japoniar otakuen tankera hartzen. Emaztea, ostera, lo zen oraindik, eta esnatutakoan, bere pauso bare eta aldaezinean nahiko zuen bizitzan aitzinatu: kafea hartzera lagunen batekin eta ogia erostera irten (Iparraldean goizez dira taberna kontuak), ahizpari deitu ea bardatik hona zer den albiste munduan… Gero nik paratuko nuen arroz eder bat bazkaltzeko, txerriki, oilasko zati, barazki pilo bat, eta, gaur salbuespen, muskuiluekin. (Egia, izugarria irten zait. Salda aparte egiteak dauka meritua, eta, beno, labean amaitzeak ere bai, neure modu partikularrean).

Kontua da, maribehera zegoela oso, Tonben inguru horretan. Hondartza eder eta paregabe, jenderik ia bat ere ez… Mirakulua garai globalizatu hauetan. Nire lagun M. Ezeizak eta bere senar Txominek esaten duten bezala, jartzen zara Hendaiako hondartzan (Hondarraitz), eta begiratzen baduzu Hondarribi aldera, XX. mendeko desmasia zaizu agertzen, baina begiratzen baduzu ekialderantz, pleistozenoko paisaia daukazu aukeran, Tonbarriekin. Eta hala, pleistozenoa dugu aukeratu. Eta han, gizon bat olagarroak harrapatzen. Gaur goizeko argazkian agertzen den berau.

Bat nola harrapatzen duen ikusi dugu, eta botinarekin burua nola dion zapaldu ere bai. Neuk ere egiten nituen lehen halako gauzak, olagarroaren buruari buelta eman ere bai, lehenago hil zedin. Baina, garai haietan, olagarroak infinitoak ziren, ematen zuen beti egongo zirela olagarroak gurean, nahi beste.

Sara eta biok ere aurkitu dugu geurea. Putzu batean. Aukera-aukeran, eskuz harrapatzeko moduan. Tinta bota digu egunon esateko, zoazte hemendik, laga ni bakean, zer egiten duzue hemen nire lasaitasuna hausten. Eta gero gogoeta bat egin du: noiz arraioa etorriko da marigora, pelma hauek bakean utz nazaten?. Ez dago erraza argazkian olagarroa ikusten, baina hortxe dago, erdi-erdian:

Kontua da, hantxe utzi dugula bere putzuan, eta ez diogula aurkikuntzaren albisterik eman ehiztariari (geu ere izan ginen hari). Eta bake izugarri eder hartan, goizeko hamarrak aldean, paisaia hunkigarriaren altzoan, aireportuko abioi batek hartu du Madril edo Bartzelonarako bidea, ez dakit segur. Eta pentsatu dut olagarroak ere entzun ote duen burrundara izugarria, eta jakingo ote duen bere buruari halako zarata zer den esplikatzen… Eta jarri naiz betiereko norgara, noragoaz, zertarakogaude alu horietan alferrik pentsatzen, natura ikaragarriaren erdian.

Kasualitatea da herenegun olagarraoa aipatu eta goizean putzuan aurkitzea. Gaurkoa bai izan dela ben trovato…

Sara eta biok, eta Tximik eta Santak, esan dugu hurrengoan itzuli egingo garela. Ikusi egin nahi dugu olagarroak umeak egin ote dituen eta geuk ere begiak ote ditugun, oraindik, haientzako.

(Egia da, hala ere, Tximik obejkzio bat jarri duela. Berria da familian eta, bodegari andaluza izaki, esan du hurrengoan ere uretara botako badugu, bera ez dela etorriko, eta nahiago duela Jon Peliren Nintendoarekin geratu).