Adierazpen askatasuna ameskeria hutsa al da? –

Espainiako Erresuma agertoki distopiko bat izango litzateke, 1981eko Tejerazoaren emaitza. Bertan, Kongresuan konfinatutako buruzagi politikoak isileko akordio bat onartzera “gonbidatu” zituzten. Akordio horren bidez, sistema monarkikoari, alderdi biko sistema politikoari (zerrenda itxiak eta D ‘Hont Legea ezartzea) eta “Espainiako nazioaren batasun banaezina” defendatzeari lotutako status quo-a ukiezina zela adierazi zuten.

Distopiak ingurune itxietan edo klaustrofobikoetan kokatzen dira, sistema sasi-demokratikoetan kokatuta, non gobernatzen duen eliteak (establishment) errealitatearen eremu guztiak bere plano fisiko eta birtualean inbaditzeko eskubidea duela uste duen, zalantzarik gabe herritarren oinarrizko eskubideak murriztean eta sektore erregogor guztiak establishment-aren doktrina ofizialera estigmatizatzean anatema errepikakor batekin.

Hala, adierazpen-askatasuna hilzorian dago “gorroto-delitua” eta “terrorismoa goratzea” delituen eta “Koroa iraintzea” delituen aplikazioek markatutako ofentsiba judizial berriaren aurrean. Delitu horiek paroxismora arte mugatu dute adierazpen-askatasuna, isun estratosferikoak eta kontaezinezko txiogileentzako espetxe-kondenak sistematikoki ezarriz edo Pablo Hasel raperoa kartzelan sartuz.

Bestalde, Amnesty Internationalek egiaztatu duenez, “sare sozialetan adierazpen askea erabiltzea gero eta arriskutsuagoa bihurtu da, Herritarren Segurtasuna Babesteko Lege Organikoan eta Zigor Kodean egindako erreformen ondorioz; izan ere, erreforma horien bidez,” bilera baketsuen eta adierazpen-askatasunaren eskubideak galerazten dira eta informaziorako eskubidea urratzen da “.

Aipatutako deribazio inboluzionista establishmenteko masa-komunikabideen “isiltasunaren espiralak” babesten du (PRISA, Vocento, Grupo Planeta, Grupo Godó, Grupo Zeta, Editorial Prensa Ibérica, Unidad Editorial, TVE eta Mediaset España). Teoria hori Elisabeth Noelle-Neumann politologo alemaniarrak “La espiral del silencio. Iritzi publikoa: nuestra piel social “(1977).

Teoria horrek “zeinu bakarreko mezuen metaketa deliberatu eta itogarriaren bidez zentsura ezartzen duen gainjartze kognitiboaren formula” sinbolizatuko luke, eta, horrela, atzeraelikatze positiboko prozesu kiribil edo begizta bat gertatuko litzateke, Espainiako Estatuko komunikazio interaktiboko eremu guztietara estrapolatu daitekeena (Facebook, Whatsapp eta X sare sozialak barne).

Laburbilduz, adierazpen-askatasuna “rara avis” bat izango litzateke Espainiako Erresuman, eta, beraz, ezinbestekotzat jotzen da Zigor Kodearen 510., 578. eta 491. artikuluak indargabetzea, “gorroto-delituei”, “terrorismoa goratzeko delituei” eta “Koroa iraintzeko delituei” buruzkoak, sui generis democracia españolaren adierazpen-askatasunaren agonia saihesteko.

Adierazpen askatasuna ameskeria hutsa al da?