Ulertzekoa da Juan Ignacio Bidarte pozik egotea Bilbao Guggenheim Museoaren (BGM) hamargarren urteurrenean. Azken finean, berak gidatutako (edo) eredua gailendu baita. Alegia, New Yorkeko Guggenheimek eta Thomas Krensek diotena egitea. Benetan diot, neuk ere horixe egingo nukeela bere lekuan banengo, oso gogoko baitut fundazio honek egiten duen arte garaikidearen hautaketa lana. (Hain dut gogoko, ezen ez baitakit benetan neure gurarien araberako den haren hautaketa ala, aitzitik, neure gurariak haren eraginaren peko ote diren. Dedio, hau kakanastea!). Gainera, Bidarte heldutasunera iritsi den honetan, konplexurik gabe aitortzen du menpekotasun edo borondatezko lotura ezinbesteko hori. Alabaina, hitzak beti pitz, kontraesanak ageri dira bazterretan, batez ere euskal artearen promozioari dagokionean. Begira gaur bertan, BGMren erosketei buruz ari delarik, zer datorren bere ahotik Euskaldunon Egunkarian, barkatu, Berrian: “Bilduman euskal artista gutxi dagoela? Bildumaren %25 euskal artisten lanak dira. Baina Guggenheim ez da euskal artearen museo nazionala. Gainera, erakusketak antolatzeko eta obrak erosteko orduan ez diogu irizpide geografiko bati jarraitzen. Kalitateari begiratzen diogu“. Bon, bon, bon. In stricto sensu irakurtzen badira hitzok, ondorioa garbia da: munduko arte garaikidearen %25a merezi dute euskal artistek. Bejondeigula!

(Oh.: Elhuyar hiztegiak dio mamporrero hitza topakari esaten dela euskaraz).