Armonika jotzen dudanean ez dut esaten, “zein ondo jotzen dudan harmonika!!!” ez horixe. Eta esango banu, harrokeria punttu bat litzateke nire partetik. Atzo telebista gezurkoian ikusi nuen nola milagarren omenaldia egin zitzaien terrorismoaren biktimei. Eta “biktimak” ageri ziren hitzegin eta hitzegin, eta bla bla bla eta bla bla bla. Parlamentuan biktimei buruz, “barkamena eskatzen diegu”, “Inoiz baino garrantzia handiagoa dute biktimek!” eta horrelako kontsigna gehiago.
Eta gero berriz biktimak hitzegiten, Ibarretxeri kritikatuz, edo eta EHAKren protesta “demoniakoa” azpimarratuz.
Nik uste dut horietako asko ez direla biktimak, biktimistak baizik. Eta gogorra dirudien arren, hala da. Zeren, errespetu osoz esanda, haiek ez dira ni baño gehiago eta haien iritziak nireak haina balio du euskal normlakuntzaren prozesuan. Urrutiago joanda, esan daiteke haiena askoz ere baldintzatuagoa dagoela barnean gordetzen duten amorruagatik.
Orain politikan parte hartzea eskatzen dute zenbait biktimista taldek. Biktima izatetik, biktima izateaz aprobetxatzera pasa nahi dute eta marra hori ez da igaro behar.

Oier